අමතක වීම

පාළුව දැනෙන වෙලාවට
සිහි කර ගන්නට
කවියක් මං කීවා
මතක ද කාලෙකට ඉහත

සීතල දැනෙන වෙලාවට
උණුහුම් වෙන්නට
කබායක් මං දුන්නා
මතක ද කාලෙකට ඉහත

ආදරය සොයා ආවට
හදවතත් එක්ක ම
ජීවිතය මං දුන්නා
මතකෙට නාවට නුඹට

තනිකඩයා

යාන්තමට
දැළි රැවුල වැවී ගෙන එද්දි
ගෙදර කිට්ටුව
ටිංකරිං වැඩපලේ
අත් උදව්වට ගිය
කොලුගැටයා සිරිපාල

උදේ කණිසමට
පොත් මිටියකුත් අරන්
කලිසම් කො‍ටෙයි
සුදු බැනියම යි ඇඳන්
හිතින් ඉස්කෝලෙට ගාටපු
කොලුගැටයා සිරිපාල

ළමයින්ගේ තාත්තා
මියැදිච්ච දවසෙ ඉඳන්
එදා වේල සරි කරන්න
දුක්ගැහැට විඳින
අම්මගෙ දෑතට දිරි දුන්න
වැඩිමලා සිරිපාල

ලොකු මල්ලි
ශිෂ්‍යත්වෙ විභාගෙ ඉහළින් ම
පාස්වෙච්ච දවසෙ
උනපු කඳුළු
ඇස් ඇතුළෙ හංග ගත්ත
වැඩිමලා සිරිපාල

අම්මා
ලෙඩ ඇඳට වැටුණු පසු
රැක බලා ගෙන
උන්දැගෙ මළගම දා
ගහක් වගෙ නිසල ව උන්න
තනිකඩයා සිරිපාල

වෙද නලාව

වෙද නලාවක්
නැති ද
හදවතෙ
ඉසියුම් ම
තැන් හි
සුසුම්ලන
රිද්මය
අහන්නට
සමත්

මායිම

තල් අතු මායිමට වහං වෙලා
මට එදා පෑ මදහස් නුරා
බස් රියෙ කවුළුවෙන් එබී
මං කළෙමි ප්‍රේම ආරාධනා

කටු මැටි බිත්තියෙන් එහා
සෙල්වරාජ් අප්පා ඉන්නවා
එපා කෝලම් මහත්තයා
ඈ පැවසීය හොරැහින් බලා

බස් රියෙ නික්මීම සන් කළා
ඇගෙන් සමු ගන්නට වුණා
ඈ වත බොඳ වී ගියා
මතකයන් පමණක් තියා

පතොක් මල

වස්සානයට පෙරාතු ව
විකසිත වුණි ද
නුඹ
රුදුරු වන දුර්ගෙක
කර්කශ පතොක් පඳුරක

රකුසු වෙස් ගත්
සිවුපාවන් ද
වනයට අරක් ගත්
පිශාචයන් ද
වනය අවුළන
ලැව් ගිනි ද ගහණ
වැව් දිය සිඳුණු
නියං පොළොවක
වස්සානයට පෙරාතු ව
විකසිත වුණි ද
නුඹ

මුනිවත

මාතෘ සායනයේ
දිග පෝළිමෙ
නුඹත් උන්නා
ළා රෝස පැහැ
ලිහිල් ගවුමට යටින්
දරු ගැබක් හොවා ගෙන
නුඹට
පියවර කිහිපයක්
පිටුපසින් වුණත්
බිරින්දෑත් උන්නා
ඇගෙ වාරය
එන තුරු

මා සිත
බල කලේ
නුඹ වෙතට ගොස්
වචනයක් හෝ
මුමුණන්නට ය
එහෙත්
තවත් මා මුව
ඊට සූදානම් නැත

පොද වැස්ස

මටත් තිබ්බා
දවසක්
පොද වැස්සෙ
එක කුඩයක් යට
ප්‍රේමයෙන්
තෙමිච්ච
උණුහුම
විතරක් ම
යා වෙච්ච...

මධුවිත

ඇගේ
දෙතොලතින්
උතුරන්නෙ
මධුවිත ය
යථා ලෝකයෙන්
මා මුදවන

නියඟලා

හික්...!

නියඟලා
මකරන්ද
සුවඳට
පෙම් බඳින
බඹරෙක්!

බෝ රුක

මිසදුටු වල් පැළෑටි
උදුරා දමා
අළු කොට
සකසා ගත්
බිම් කඩේ
රෝපණය කළෙමි
ශ්‍රද්ධාවෙ
බිජුවට
මැඬලමින්
තණ්හාවෙ
පිළිලය
අතු විහිදුවා
වැඩෙමින් තිබිණ
ප්‍රඥාවෙ
බෝ රුක

එහෙත්
ඉක්බිති
මහා නියං සායකට
හසු ව
දිරාපත් වුණි
එහි මුදුන් මුල
ඉදින් දැන්
කොළ හැළී ගිය
වඳ ගසකි එය
වැස්සක් වැටෙන තෙක්
මඟ බලන් හිඳින

පන්හිඳ

පන්හිඳ
තර ව
අල්ලා ගතිමි

ඇය
ස්නිග්ධ
ස්නේහයෙන්
හදවතෙහි
බැඳුණු ලෙස ම

පිදුම

නුඹට පුදන්නට
පෙම් මලක්
මා සිත් ළපැල්ලේ
විකසිත ව තිබුණි

නුඹ නික්මුනත්
එහි සුවඳ
එ ලෙස ම ය....

නො පැමිණීම

පෙරදින
මේ සයුරු තෙරට වී
ඈ එන තෙක්
කොතෙක් නම්
බලා සිට ඇත්ද...

අදත් එ ලෙස ය
ඇය නැතත්...