අගුළ

අගුළු දමා
දොර වසා ඇත
කිසිවෙකුට
ඇතුළු විය නොහැකි ලෙස
පලක් නැහැ
තවදුරටත්
දොරට තට්ටු කිරීම

කිරිකඩ සේලය

හදේ පිපුණු පෙම් මල පුද දීලා
නුඹේ දෝණි මා කැන්දාගෙන යන්නේ
සඳසාවිය නුඹේ රැකගමි සැමදා
කිරිකඩ සේලය පිළිගනු මැන අම්මේ

ස‍දේ හැදුණ සඳසාවිය නැළවී
නොරිදන බව මා දිවුරා පවසන්නේ
මනමාලිය මගේ සනසමි සැමදා
කිරිකඩ සේලය පිළිගනු මැන අම්මේ

විලේ පිපුණු පියුමිය නෙළාන
පියඹන බඹරකු ලෙස නොසිතන්නේ
නුඹේ ම පුතු ලෙස සලකා මා
කිරිකඩ සේලය පිළිගනු මැන අම්මේ

කඩදාසි බෝට්ටු

ඈට කවි ලියද්දි
අහක දාන කඩදාසිවලින්
පොඩි කොල්ලෙක්
බෝට්ටු හදන හැටි
මං ආසාවෙන් බලා උන්නා

මල්මිට

මල්මිටක් අරන්
හෙටත් එනවද
වෙහෙර දොරකඩ‍ට
මිලට ගන්න

කවදාක හෝ

ඇහිපිය සල සලා
ඔබ ගැන හිත හිතා
රැය පහන් වන තුරා
නෙතු හිඳි මඟ බලා

වස්සානේ වැහි සලා
හදවතේ ගිම් නිවා
කවදාක හෝ ඔයා
එනවාද මා සොයා

වස්සානේ මල් පිපී
හදවතට සුවඳ දී
කවදාක හෝ ඔයා
එනවාද මා සොයා

අම්මා

දිගක් නැහැ
පළලක් නැහැ
උසක් නැහැ
පරිමාවක් නැහැ

දිගු රාත්‍රිය

මහත්තයො
මෙච්චර කල්
මට දැනුනේ
මගේ ජීවිතය
කළුවර රාත්‍රියක් කියලා
ඒක කවදාවත් ම
ඉවර වෙන්නෙ නැති
අන්ධකාරය විතරක් ම
පුරව ගත්ත
අමාවක රාත්‍රියක් කියලා

ඒ රාත්‍රිය අහවර වෙලා
හිරු රැස් වැටේවි
මල්පෙති දිග හැරේවි කියලා
බලාපොරොත්තුවක්
මට තිබුනෙ නැහැ
මහත්තයො

මගේ තනියට උන්න
මේ යහන කියාවි
මේ රාත්‍රිය පුරාවට ම
මං මගේ යහන
කාත් එක්කවත් ම
බෙදා ගත්තෙ නැහැ කියලා

ඒත් අද
පළවෙනි වතාවට
හදවතේ නහරවලට
ලේ කාන්දු වෙන රිද්මය
මට ඇහුනා

මහත්තයා දැන් යන්න
එළිය වැටිලා හොඳට ම
තරහ වෙන්න එපා
මට සල්ලි එපා මහත්තයො
මට මගේ ශරීරයට
මිලක් නියම කරන්න පුළුවන්
ඒත්...

කුරුලු ජෝඩුව

ඇගේ කූඩුවේ
පරිස්සමට උන්
කුරුලු ජෝඩුව
ඈටත් හොරා
ඉන් මිදී
ඉගිල ඇවිත්
මගේ
යට කලිසමේ
සාක්කුවට
රිංග ගත්ත හැටි

අඳුර

විශාදය

මට තනිවෙන්න ඕන
එච්චරයි
උඹලා
හිතනවා වගේ
මට ඇති
මොලේ අමාරුවක් නැහැ

කපුරු මල

සීතලට කපුරු මල්පෙති හැකිළී යනවා

හීනියට වැහි බිඳු එක දෙක රූරනවා

රාත්‍රියට නුඹ මගෙ හිත වෙත ගාටනවා

යාන්තමට වගේ ඇස් දෙක පියවෙනවා

මීදුමට සඳ රැස් පෙළ මුහවෙනවා

කාන්තියට ගන අඳුර පැන යනවා

හාන්සියට නුඹෙ ළැම වෙත බර වෙනවා

කාන්දමට වගේ මගෙ හිත ඇළවෙනවා

පාන්දරට වැඩ බිම වෙත යනවා

රාස්සියට කරවී මුළු ඇඟ කකියනවා

කාන්සියට නුඹ ඇඟපත මිරිකනවා

චීත්තයට පෙරවී මං නිදියනවා

විවාහය

කෞමදිය

ජීවිතයේ සොඳුරු ම දින
ඔබ ඇසුරෙහි ගත කෙරුවෙමි
සීගිරියේ අප්සරාව හා
සුයාමයට ගොඩ වැදුණෙමි

ජීවිතයේ මිහිරි ම පැය
ඔබ සිරුරෙහි සැරි සැරුවෙමි
හිමාලයේ නාරි පියුම පෑ
සුගන්ධයට සම වැදුණෙමි

ජීවිතයේ තනිකඩ කම
ඔබ දෙතොලෙහි දිය කෙරුවෙමි
කෞමදියේ මුවරඳ වෑහි
සුරාන්තයට පිය නැඟුවෙමි

මෝසම් වැස්ස

මෝසම් වැස්ස එනකන්
මං බලං උන්නා
ගොයම වපුරන්න

මෝසම් වැස්ස
එන්න එන්න ම
දැඩි වුණා
ලියැදි කඩා ගෙන
වැහි වතුර
ගොඩ ගැලුවා

ආ‍යේ නෑවිත් ඉන්න
මෝසම් වැස්ස
ඉවස ගන්නං මං
පෑවිල්ල

ආයාචනය

සඳ
නුඹ
ඉවත් වන්න
මට
අවශ්‍ය යි
කළුවර
විඳින්න

සුළඟ

මගේ අවසන් සුසුම
මුහු වුණ
සුළං පොද
කෙදිනක හෝ
නුඹට මුණ ගැසේවි
ආගන්තුකව හෝ

කාලයේ වැලි තලාව

කාලයේ වැලි තලාවෙන් වැසී ගිය
ආදරේ මතක වත තුළට වී
මීදුමෙන් වැසී ගිය මාවත ඇවිදමින්
ජීවිතේ වසත් කල ගත වී යාදෙන්

පාළුවේ වැහි වලාවෙන් බර වු
රාත්‍රියේ ගන අඳුර තුළට වී
සීතලේ ගැහී ගුලි උණුසුම් අයදිමින්
නෙතු පියන් තෙමන කඳුළ තනි මකපන්

යෞවනේ මුදු ආශාවන් කැටි වු
හදවතේ පෙම් මැදුර තුළට වී
මීවිතෙන් තවා හිත සොම්නස පුරවමින්
තොල් පියන් නිවන පහස නුඹ වෙයන්

ආරාධනාව

දෙබෑ කරනු
එක පහරින්
හෘද කුටීරය
උනා දමනු
එහි වු
නහර
මස් වැදලි
අපුල වු
ලේ කැටිති
පුරවාලනු
මිනිසත් කමේ
උණුහුම් දිය දහර

සන්නාලිය

හෙළුව වහන
සළුව වියන
රන් කඳ...

දෙනුවන් පානා

දෙනුවන් පානා ඉඳුවර ලීලා
සඳකැන් සේනා මල්වර වීලා
සිහිනෙන් සිහිනේ සරහා
හසමල් යහනේ පිපෙනා

සඳවත රූරා සඳදිය ගලනා
හදවත පාරා උණුදිය ගෙනෙනා
කඳුළෙන් කඳුලේ ඇලෙනා
දෙනුවන් දැහැනේ මිදෙනා

මධුවිත උතුරා දෙතොලත තෙමනා
උණුසුම තවරා සරතැස නිවනා
මොහොතින් මොහොතේ මැකෙනා
හදවත් පෙර සේ බැදෙනා