රාත්‍රියක් පාසා

රාත්‍රියක් පාසා
නුඹ ඒවියැයි සිතා
දෑස ම දල්වා
මං බලාන උන්නා

හීනයක් පාසා
නුඹ සක්මන් කරනා
තුරුළට ගෙන මා
සිපගන්නේ කවදා

ගීතයක් පාසා
නුඹ ගැන පවසමිනා
ළමැදට ගුලි වී
සැතපෙන්නේ කවදා

හැම කවියක් ම

ඔයා ලියන පෙම් කවියේ
කොතැනක හරි
මගේ නම
අඩුම ගානේ
අන්තිම පේළියේ
අන්තිම වචනෙවත්
තියෙනවද

ඒත්
මං ලියන හැම කවියක ම
හැම වචනෙක ම
හැම අකුරක ම
ඔයා ගැන ම
විතරක්
ලියැවෙන හැටි

කරදිය ගැඹුර

කරදිය ගැඹුර වෙත ඔරුකඳ පදවනවා
මැදියම අහස වට කළුවර පුරවනවා
සඳතරු අහුර දැක හදවත නවතිනවා
ගංදිය දහර වෙරළෙ දි මට හමුවෙනවා

සුරතල් සතෙකු අසු වූවොත් මාදැලට
ගෙන යමි පුතුන් දෙදෙනා හට දඟලන්ට
එනකන් නොකර කරදර හිරිහැර අම්මාට
නින්දට වැටෙනු සාවුනේ සඳ තොටිල්ලට

කරගැටවලට දෑතේ ඉරණම් ඉර මැකිලා
හිරිකඩ වදින සීතේ උණුසුම් වෙමි කෙළෙසා
සයුරට ඇදෙන ඔරුවේ බර කර වැටෙනා
ජලකඳ පමණි අසනුයේ කවි හූමිටි දෙමිනා

දහඩිය කඳුළ දුක සුළඟට දැවටෙනවා
ගොරහැඩි චණ්ඩ රළ වෙරළට ගොඩලනවා
කරුමය ගෙවා අලුයම හෙට පිබිදෙනවා
ගොරතර සසර කවදා අප ගොඩවෙනවා

ඈ

මා ළඟ ම
මට දැනෙනවා
මට පෙනෙනවා
මට ඇහෙනවා

අසම්මතය

අවාරයේ විකසිත කුසුමක් ලෙස
නුඹ මා අබියස නැවතී
අයාලයේ ගිය සිත එක්තැන් කළ
නුඹ මා හදගත් යුවතී

අසම්මතේ එක්වුණ යුවළක් ලෙස
ලොව ම අපට පවසයි
ආදරය මෙයයැයි අදහනු මැන
ලොවට අපව අහිමියි

අනන්තයේ තනිවුණ තරුවක් ලෙස
ලොව ම අප තනි කරයි
දෛචය කෙබඳු ද නොතකනු මැන
අපට අප දෙදෙන හිමියි

වැහි දාක

කඩපිල වෙත නුඹ ආ දවසේ
නොතෙමී ඉන්ට සැඟ වී වැස්සේ
අප දෙදෙනා ම එක කුඩයක් අස්සේ
ළඟ වැඩි නිසා මගේ හදවත ගැස්සේ

වැහි බිඳු එකින් එක වැඩි වෙන්නේ
නුඹේ ඇඳිවත ම වැස්සට තෙමෙන්නේ
හිරිකඩ වැදී සියොලඟ කිලි පොළන්නේ
නුඹේ රූ සපුව දුටු සිත නටන්නේ

වැහි බිඳු කෙමෙන් කෙම අඩු වෙන්නේ
නුඹ සීතලට ගුලි වී ගැහෙන්නේ
උණුහුම වැදී සිරුර ම මගේ නිවෙන්නේ
නුඹේ ආදරය පපුවට ම යි දැනෙන්නේ

වැස්සක් වැටෙන මොහොතක කඩපිලට
ආයෙත් දිනක නුඹ ඒවි ද දකින්නට
කුඩයක් නැති ව එන්නම් මං එදාට
අප දෙදෙනාට අත් අල්ලන් තෙමෙන්නට

වැටහීම

ඔහුගේ දෙනෙත් තුළ
සඟවා ගත් කාරණය
මම සොයා ගතිමි
එය සඟවන්නට
එහෙත් හඟවන්නට
ඔහු දැරූ වෑයම

මගේ හිත තෙත් විය

ඒ ඔහු ගැන
මගේ හිතේ
පළමු වරට
උපන් හැඟීමයි
ඔහු ප්‍රේමය ලෙස
වටහා ගත්

සිත්තරා

කැන්වසය ඉදිරියේ
මොහොතකට
මම නතර වුණෙමි
අතොරක් නැති
සිතුවිලි දාමය
එක්තැන් කරගන්නට මෙන්
සායම් තවරා ගත්
නමුත්
එකදු පින්සල් පහරක්වත්
කැන්වසය මත
සිතුවම් කිරීමට තරම්
මනස නිරවුල් නැත

මා තුළ ජීවත් වු
සිත්තරා ද
ඇගෙන් සමුගත් දා
මියැදී ගොසිනි

අවසන් පැතුම

නුඹ මනමාලියක් වන දින
මා පස් ගොඩක් පමණි
එය පාගන්න

මිදුණු රුධිර කැට

හදේ අවසන් සුසුම තෙක්
නුඹට පෙම් කළ බව
මා පමණි දන්නේ

සුසුම් නොසලන හදවත
දෙබෑ කර බලනු මැන
එහි මිදුණු රුධිර කැට
නුඹේ රුව රකින හැටි

හැඟුම් තැවරුණ කවිපොත
ලිහා හැර බලනු මැන
එහි රැඳුණු අකුරු කැට
නුඹේ ගැන කියන හැටි

පුනර්භවය

වියෝ වූ ප්‍රේමයේ
මිහිදන් පල
පුනර්භවය ලදිමි
ඔබේ සුසුම් සිඹ

ස්ත්‍රිය

උමතුව

මායාවක් ද ජීවිතේ
ප්‍රේමයෙන් උමතු වු
වේදනා මාරුතෙන් දැවෙනා

සිහිනේ පුරා ඈ දැවටේ පෙමින්
සොයමි ඇගේ රූ ළතැවී නුවන්
සසරේ සදා පෑ සෙනෙහේ නමින්
ගයමි මෙසේ ගී තනිවී සොවින්

අඳුරේ පවා ඈ දැල්වේ කෙමෙන්
පතමි ස‍දේ රෑ ගත වී නොයන්
මිහිරේ කියා මා ඇමතූ ලවන්
විඳිමි කෙසේ ඈ හැරදා ගොසින්

මතකය

මතකද ඒ දවස

ඔයා මගේ
පපුව දිහාවට
වත්තම් වෙච්ච
ඔයාගේ ඉඟ වටා
මගේ ඇඟිලි තුඩු
ඇවිද ගිය හැටි
ඒ ඇසිල්ලට
ඔයා මගේ
මුහුණ පුරා
ඇන්ඳ හාදු රටාව...

උණුහුම් ම හාදුවෙන්
අපි දෙන්නගේ
දොතොල් තල
එකට ගැටුණු හැටි

ආයෙමත් ඒවිද
ඒ දවස

සමාධිය

පිනි තැවරුන මල් පෙති
කවුළුවේ පියැසි අතරින්
සුළගේ පාවී යයි
තරු කැට වසා ගත්
සඳ එළිය මැදින්
රාත්‍රි අහස ගෙවී යයි

නුඹට රිසි සේ වැතිරෙමි
යහන් තලය මත
ගන අඳුරට වහං වෙලා
සළු එකින් එක
උනා දමන්න

දෙතන දෙපුඬු
උස්ව සැලෙයි
දෙතොල් දෙතල
සෙමින් ගැටෙයි

එහෙත් මිහිර
නුඹ සමඟ
සල්ලාල වන්නේ
නුඹට පැවරුන
මගේ සිරුර ය
මේ රාත්‍රිය ම
හදවත ගෙවා දමන්නේ
ඔහු සමඟ
විරාගී සමාධියකි