මායාවක් ද ජීවිතේ
ප්රේමයෙන් උමතු වු
වේදනා මාරුතෙන් දැවෙනා
සිහිනේ පුරා ඈ දැවටේ පෙමින්
සොයමි ඇගේ රූ ළතැවී නුවන්
සසරේ සදා පෑ සෙනෙහේ නමින්
ගයමි මෙසේ ගී තනිවී සොවින්
අඳුරේ පවා ඈ දැල්වේ කෙමෙන්
පතමි සදේ රෑ ගත වී නොයන්
මිහිරේ කියා මා ඇමතූ ලවන්
විඳිමි කෙසේ ඈ හැරදා ගොසින්
