පිය සටහන්

නො මියෙන
සෙවනැල්ලක්
පසුපස
ආදරයේ
සොවින්
තැවී තැවී
තවදුරටත්
ඇදී යමි
තවදුරටත්...

සලෙළු සළරූ

“වැඩිහිටියන්ට පමණයි”
තවත් එක්
සල්ලාලයකු වැඩක්

සදාචාරයක්
සංස්කෘතියක්
දන්නේ නැති උන්ගේ වැඩ

ඕවා හොදයි
කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට
බොක්ස්වල ෆන් ගන්න

කොල්ලො කෙල්ලො
හෙළුවෙන් පෙන්නුවම
උන් හිතන්නේ
ඒක සම්භාව්‍ය යි කියල

මේක මචන් මාර්කටින් වැඩක්
යූත් එක ටාගර්ට් කරපු

ඔහුගේ දෘෂ්ටිවාදය අතිශය ජීව විද්‍යාත්මකයි

එහි ඇත්තේ පශ්චාත් නූතනවාදී සංකල්ප

ලිංගිකත්වය කියන්නේ
මානව ශිෂ්ටාචාරය තුළ
කිසිදා වෙන් කළ නොහැකි
ප්‍රපංචයක්

“සිනමා පටය වාරණයට”
                      - ප්‍රසිද්ධ රැගුම් පාලක මණ්ඩලය -

රඟලා හමාරයි !

යටි පෙළ

ජීවිතය කියන්නේ කවියක්
නොදැනුවත් ම ලියවෙච්ච
කවුරු කවුරුත්
තමන්ට තේරෙන විදියට
යටි පෙළ කියවන

පිවිසුම

මම
මොහොතකට
දෙනෙත් පියා ගතිමි
ඔබ
සැනෙකින් හදවතට
පිවිසෙන අපූරුව
සදහට ම

වෙහෙස

තත්පර
මිනිත්තු
පැය කටු
දුවවන
මැෂිමක
එකිනෙක
ගැටෙන
දැති රෝද

වරින් වර
නගන
රළු
පරුෂ
හඩ

දුහුල් පට

මගේ දෑස් වසා
නුඹ බැඳි
තුනී සළුවෙන්
විනිවිද දුටුවෙමි
රූසපුව
මෙතුවක් නුඹ
සඟවා ගත්
නිරුවත

ආදරේ තොටුපල

ඉඩෝරය අහවරයි
මේ වස්සානයයි
ඇගෙන් සමුගත් දා
කෝකිලාවක් ගී ගයයි

කඳුළු හැලී ගිය
කාලය අතීතයයි
ඇගෙන් ලත් රිදවුම්
කාලයෙන් වැසී ගියාදෙන්

පහන් ටැඹ පාමුල
ආදරේ තොටුපලයි
වියෝගයෙන් ලත් සරදම්
මතකයෙන් ගිලිහිලා යාදෙන්

නික්ම යාම

දහඩියෙන් පෙඟී ගිය වැරහිලි ඇඳන්
මීවිතෙන් තවා දුක කඳුළැලි දරන්
පාවෙමින් ඔහේ හිත වලාකුළු මැදින්
සීතලෙන් ගැහී ගුලි කම්මැලි කමින්

ඇබෑර්තු ඇත !

තරුණයෝ පෙළ ගැසෙති
පෝළිමේ සිට ගනිති
හිඟා කන හැටි බලති
එකා පසුපස එකා

 “ගෙනාවද ඇමතිගෙන් ලියුමක් ?”

පාරමී පුරන්න බැහැ
බෝසතුන් වගේ
ඇට දිරෙනකං
ලේ හිදෙනකං
මස් හැලෙනකං

“ඉඳා බත් එක කාපං”
අම්මගේ ආදරේ
දරා ගන්න බැහැ මට
මට සමාවෙන්න
මං මහා කාලකන්නියෙක්

ගන අඳුර - තද සුළඟ
ගිනගෙන වියරුවෙන්
නළියන - තරු රෑන්

ලණුව කෝ සුසුම් සිර කරන
මී බඳුන කෝ දෙතොල් තෙත් කරන
තවත් බැහැ ඉන්න මට
අම්මේ මං යනවා යන්නට

නිරුත්තරය

“තවදුරටත්
මං ඔයාට
බොරු කරන්නේ නැහැ”

මං අහපු ප්‍රශ්නෙට
ඈ කීවේ එහෙමයි

පොහොය හඳ

මං
කැළලක් කියලා
රැවටුනේ
හා පැටියෙක්ට

ඈ
අහිංසකයි
පොහොය හඳ වගේ

පළමු පෙම්පත

ඒක හරියට
ආධුනිකයකු අතින් ලියවෙච්ච
කවියක් වගේ
ගැලපීමට වඩා තිබ්බේ
නොගැලපීම
අනුකරණවලට කොටුවෙච්ච
උපමා, රූපක ආදි
කාව්යාවලංකාර
එක ම අදහස කියන්න
වල් හෑලි ගොඩයි
ගැඹුරක් නැහැ
පළලක් නැහැ
බාහිර ආටෝපය විතරයි
නිදහසකුත් නැහැ
ආකෘතිමය වශයෙන් සිරවීමක්
ඇත්තට ම ඒක
සහෘදයාට
කටුක අත්දැකීමක් වෙන්නට ඇති
වින්දනයක් නැහැ
විඳවීමක්
මගේ පළමු කවිය ගැන
නිර්මාණකරුවකු වශයෙන්
මට ඇත්තේ
නිර්දය විවේචනයක්

ගල් පිළිමය

දවසක්
ඇගේ
බඳ වටා
අත යොමා
තුරුලට ගෙන
කොපුලත වු
පිනි බිඳුව පිසලන්න
වෑයම් කරද්දි
ඈ
කියනවා

“රාගයෙන් තොරලු ප්‍රේමය”
ඒත්
එක ම එක
හාදුවක්...

මං
ආයාසයෙන්
මැඩ ගත්තා
සිතුවිලි දාමය ම

සිහිනෙකින් හරි දකින්නේ
නිරුවත් කළ
ඇගේ
ගල් පිළිමය
දැන් දැන්
උණුවෙලා
වැගිරෙන
ඉටි පිළිමය

ගිනි පුපුර

ඔයා
ගිනි පුපුරක් නම්
මම
එහි ප්‍රතික්‍රියාව ගැන
නො තකමි
නරකයි කියන
හැමදේම
ඔයාගේ නමින් නම්
එහෙම කියන සමාජේට
මං
වෛර කරනවා
මොකද
ඔයා
මට
මල් වැස්සක්
කොද කුසුමක්

අබිනික්මන

රජ මැදුර පාමුලට වී
අනවරත ලෙස සුසුම්ලන ඈ
අහස් කුස තිමිර පට බිඳ
ජීවිතාබෝධය ලදිමි මම

නිදි යහන තනියට ගෙන
අහිංසක ලෙස සිනාසෙන පුතු
විදැස් සඳ අවදි වු රැය
අබිනික්මනට පිවිසියෙමි මම

සරස සැරිසරන මඟ
අනන්ත ව පෙරුම් පිරු සිත
වෙනස්කම් නොකළ මුත් ප්‍රිය
ගිහිගෙයට සමුදුනිමි මම

වරාංගනා

නිල්ල පිරි කඳු මුදුන් පුරා
පින්න පිපී සඳවත සරසා
සිත ගත් නුඹගේ
රුව දෙනෙතේ රැඳුණා
වරාංගනා මා මනසේ රැඳුණා

ඇන්න නුඹේ රොන් සුවඳ නුරා
එන්න මලී සිහිනය සරසා
සිප ගත් කුසුමේ
රොන් දෙතොලේ රැඳුණා
වරාංගනා මා මනසේ රැඳුණා

ඉන්න මගේ සිත් අරණ අරා
යන්න එපා සිහිනය බිඳලා
සිත ගත් මිහිරේ
මගේ සෙනෙහේ බැඳුණා
වරාංගනා මා මනසේ බැඳුණා