කඳුළ

ඇහි දාර දිගේ හීතලට
නුඹ ගලා බසී හෙමිහිට
හුස්මක් හෙළමි අහසට
සිනහව උරුම නැහැ මට

ඇහැ දැන් හුරු යි අඳුරට
සැනෙකින් පියෙයි එළියට
ඇය නොමැති රැයකට
සඳ ඕනේ නැහැ මට

හිටි ගමන් ඇවිත් මතකෙට
සිහිලස සලයි දෙනෙතට
නුඔ ඉන්න තෙක් තනියට
මතක නැහැ හිනා වෙන්නට

ගමන

ජීවන ගඟ
කෙම කෙමෙන්
ගලා බසී

ඉතින්
මොකට ද
ඉක්මන් ගමනක්
සයුර
වෙරළෙ දී
මුණ ගැසෙන බව
දනී නම්

මිනිසා

දෙවියන්
ලෝකය ද
මිනිසා ද
මැව්වේ ය

මිනිසා
ලෝකය ද
දෙවියන් ද
මැරුවේ ය

මචන්

මචන්
දැන්
දෙමළ
වචනයක්
නෙවෙයි
බන්

සුළඟ

සුළඟ වගේ ඇවිදින්
හිත කිති කවා හෙමින්
ආයේ යන්න ද ඉතින්
දුරස් වන්නේ ළඟින්

පෙම්බර හිත අරන්
හැම රැයක ම හොරෙන්
එන්නෙමි සිහිනයෙන්
නින්ද ම කැප කරන්

සුන්දර නුඹ ළඟින්
ඉන්නෙමි හිත තියන්
දුක්බර කවි පොතෙන්
පිටුවක් පෙරළමින්

හැඩ

පැල්පතට
සඳ පෙනෙන
තරමට
සඳලු තලයට
නැති ලු
හැඩ

මේ රැය

මා පෙම් කරන
සඳවත
නුඹත් එක්ක
මේ රැය
පහන් කරනවා
නො වෙ ද
හිතවත

අහස

මම
පෙම් කරමි
අහසට
සඳ
තියෙන තාක්
එ තැන ම

මාළු අක්කා

ඉරිදා පොළේ
මාළු ලෑල්ලේ
ගුණවතී
ආදරේට
කවුරුත් ඈට
කිව්වේ
මාළු අක්කා

වෙළඳාම
හින්ද ම
ගොරහැඩි වෙච්ච
කටහඬ යි
උන්දැගෙ
බුලත් කහට බැඳිච්ච
දත් පෙළ යි
ඉරිදා පොළට
යන එන
උදවියට
බොහො ම පුරුදු යි

දවස
තිස්සෙ ම
සාලයො
කෙලවල්ලො
කුන්ඩලාවො
එක්ක
පිලී ගඳ ගහන
මාළු අක්කගේ
ජීවිතයට
සුවඳ අරන්
ලොකු කෙලී
ශිෂ්‍යත්වෙන්
ඉහළ ම
ප්‍රතිඵල ගත්තා

ඒකි ව
සිදාදියේ
ඉස්කෝ‍ලෙකට
දාගන්ඩ ඕනැ
‍පොළට ගොඩ වන
කාත් එක්කත්
උන්දැට
තිබ්බෙ එක ම
කාරණාවක්

ඒකි
දවසක
‍මේ කරදිය වැල්ලෙන්
එතෙර කරයි බං
අපි ව

ශාපය

මම දවසක කවියක් ලියාවි
අපේ ඉපැරණි මතයකන් හෙළි කොට
එ කවිය රසවිඳින අය
ප්‍රේමයට ශාප නො කරනු ඇත

අමාවක දා

පුරහඳක කාන්තියට
හුරු වෙලා තිබු නෙත
අමාවක අන්ධකාරයට
මැදි කළා නො වැ නුඹ

ආදර දෙවොන්දොරා

හ්ම්...
මටත් දැනෙනවා
මළවුන් අතරේ වුණත්
අපි තව ම හුස්ම ගන්නවා

ඒත්
වසන්තය අරන්
නුඹ ආවේ නැහැ තවත්
කමක් නැහැ
මං බලං ඉන්නං හෙටත්

හැම සීත කාලෙක ම
සකුරා මල් පිපෙනවා
හැම තැන
ඒත් එක්ක ම
ටික දොහකින්
පරවෙලා යනවා
සුවඳ පමණක් ශේෂ කර

මතක ද නුඹ
එක ම එක දවසක්
මගේ අතින් බදා ගත්තා
එ වෙලාවෙ ඝන වුණ
ලේ කැටියක් තවමත්
පපුවේ එක කොනක
ඇදුම් දෙමින් තියෙනවා

මේ...
ඇහෙනව ද
දෙවොන්දොරා
නුඹට නො දැනෙන්න
මළවුනුත් හුස්ම ගන්නවා

ආදර නොරිකො

පුරුද්දට වගේ
තවමත් මම
මිදොරියට ගොඩ වෙනවා
බාග වෙලාවට
සකෙ උගුරක් දෙකක්
එක හුස්මට
බී ගෙන යනවා
එ වෙලාවට
නහර දිගේ
ගලා ගෙන යන්නේ
අමුතු සුවඳක්

හේමන්ත ඍතුව
නික්මෙන්න හැර
අපි ඇවිද ගියා
මතක ද අසකුසා වීදිවල
කළු වලාකුළුවලට යටින්
නියෝන් එළි
දැල්වෙමින් තිබුණා
එ හැම දවසක ම

අපි කොයි තරම්
සමීප ව උන්න ද
ඒත් අපි අතර තිබ්බ
සංවර කම
තොල්පතක උණුහුම
මනසින් වත්
නො විඳි වග
අපට සහතික යි
එ හැම රාත්‍රියක ම

සීත කාලෙක
එළියට ඇවිත්
සකුරා මල් පිපෙන හැටි
දැක ගන්න
කොයි තරම්
පෙරුම් පිරුව ද අපි

ඒත්...

අපි දුරස් වෙන්න
දුරස් වෙන්න
තව තවත්
සමීප වුණා
නො වෙ ද
නොරිකො

මේ...
නුඹට දැනෙනව ද
මළගිය ඇත්තන් අතරේ
අපි තවම හුස්ම ගන්නවා
ඉතින් වසන්තය වුණත්
ආයෙමත් ඒවි

නිහඬ දෙ තොල

මා
වඩාත් ප්‍රිය කරන්නේ
ඔබේ
තොර තෝංචියක් නැති
කථාබහට
නො ව

ගැඹුරු බවින් යුත්
නිහඬ
දෙ තොල් යුවළට ය

සමනලිය

සරසවි සමනල අඩවියේ
සිරිපා පතුළ වඳිනා වෙලේ
සමනල සමනලියන් අතරේ
එ සමනලිය සොයමි රහසේ

පර්යාලෝකය

දුර ඈතක නමුත්
රේල් පීලි වාගේ ම
ළං වෙලා ඉමු
අපි හෙටත්

දෙ තොල

දහසක් දෙ තොල් සිඹිමින්
සොයා ආවේ
නුඹේ දෙ තොල යි

නිකබය

කළු ලෝගු හැඳගත්
යුවතියන් රෑනේ
නිකබය අතරින්
එබිකම් කළ
එ දෑස
තවමත් සොයමි

හීන

හීන මට
පාර කියනවා
නුඹ ළඟට එන්නට
රාත්‍රියට විතරක්

ඡායාව

අහසේ ඡායාව
විල් තෙරට වැටී

සඳ විල් තෙරේ කිමිදෙනවා
තරු නන් රටා අතුරනවා

මේ රාත්‍රියේ
නිහඬ බව
ආදරේ ගීතිකා මුමුණනවා

අවතැන් වූ සිත

කප්පරක් හීන අරගෙන
ඔයා ඇවිදින් මා වෙත
රත්තරන් පාට අහසක
කළා අවතැන් මා සිත

මිරිඟුව

මිරිඟුවක් වුව
සහනයකි
නො සි‍ඳෙන පිපාසයකට

ගැලරියට

මා කවි ලියන්නේ
ඇයට මිස
ඔබට නො ව

යාල් දේවිය

යාල් දේවි දුම්රියේ
ඉදිරිපස අසුනකට වී
මම බලා සිටියෙමි
ඇය එන තෙක්

සාවිත්‍රි

මට මුණගැහුණේ
මීට කාලයකට ඉස්සර
උප්පැන්න රෙජිස්ටාර් කන්තෝරුවේ දී
කැඩි කැඩි වුණත්
හොඳින් සිංහල බස උසුරවපු
ඇගේ ලාලිත්‍යය
මගේ සිත ගත්තා

එ අපි දෙන්නගෙ
මුල් ම හමුවීම

දරුවගේ උප්පැන්නෙ වැඩවලට
රජයේ කන්තෝරුවට
ගාටන්න වුණත්
එ තෙහෙට්ටුව
සාවිත්‍රි‍ගේ ඇස් ඇතුළෙ
මං දිය කර හැරියා

දවස් කිහිපයක් තිස්සේ
මතු වෙමින් තිබුණ
ආද‍ර උල්පතේ සීතල
එක දවසක්
හදවතේ බිත්ති ඇතුළට
කාන්දු වෙමින්
සිරුරෙ ම උණුහුම නිව්වා

‍එ වෙද්දි
කොටුව ස්ටේෂම
පහු කර ගෙන
යාල් දේවිය
ඉදිරියට ඇදී තිබුණා