ගල් කොරියෙ බිසෝ

පිරිමි අත් වගෙ රළු අතින්
ගල් කොරියෙ ගල් කඩන
බිසෝ උඹ
මහ මෙරක් වගෙ
දුක් උහුලනා හැටි

පාන්දරින් ඇහැ ඇර
ගෙදර වැඩපළ කර
වැඩ මුරය වෙත
කඩිමුඩියෙ ගාටන
පියකරු කළු මුහුණ
සිපගන්න ගල් වැටිය
බලන් ඇති ආසාවෙන්

මද්දහනෙ ගිනි කට්ටෙ
රත් වෙච්ච ගල් වැටිය
හැන්දෑවෙ හීතලට
නිවෙන කොට
උ‍ඹෙ පපුවටත්
දැනෙනවා ඇති
එ සීතල
ගෙට ගොඩ වෙන කොට ම

වෙහෙස නො හැර
ගෙදර වැඩපළ කර
නිදි යහන වෙත
දයාබර ව ඇදෙන
පියකරු කළු මුහුණ
සිපගන්න දරු පැටියා
බලන් ඇති ආදරෙන්

කළුවර හැන්දෑවක
තනි වෙච්ච වාඩියට
ගොඩ වුණ පවට
උඹෙ පපුවත්
ඇවිළෙනවා ඇති
එ මුහුණ
මුණ ගැහෙන හැම විට ම

බත්

චන්ද්‍රසේකරන්
උඹ අපි
මනාප නො වුණට
එන්න කියාපන්
අවුරුද්ද දවසට
උඹෙ පොඩි එකාට
කිරිබත් කෑල්ලක්
කාලා යන්න
උෟ අතේ
පුළුවන් නම් එවාපන්
පොංගල් බත් කටක්
හරි ම රහයි බන්
මූණට නො කිව්වට මං

නො තනිය

අහස නම්
නුඹට
තනි නැති ව ඇති
සඳ පායාපු
දවසට

මහ පොළොව

මහ පොළොව
උල්පතක් මවා
මිනිසුන්
සුවපත්
කළේ ය

මිනිසා
සුළු දිය හෙළා
මහ පොළොව
අපවිත්‍ර
කළේ ය

ළතැවුල

ඈත අාකාසයෙන්
ඇද හැළෙන
සඳට දාව උපන්
සිහිල් ගංගාවක
මුහු ව තිබුණේ
නුඹේ මෘදු බව ය

මෑත දෑස මානයෙන්
ඇද හැළෙන
නුඹට දාව උපන්
කඳුළු කැටයක
රැඳිල තිබුණේ
මගේ ළතැවුල ය

සැහැසි හිරු

හිරු සැහැසකම්
කළත් මොන තරම්
නො හැකි ය සඳට
නෑවිත් ඉන්න අහසට

අඳුර

සමුගන්න
මොහොතකට පෙර
අඳුරු කළ අහස
තවමත් එතැන ය

වැස්ස දාක

එදා මහ වැහි මැද
මල් දෙවැටට මැදි වෙච්ච
හතරැස් ගල් අල්ලපු
මාවත දිගේ කුඩේ යටින්
අපි අඩිය තිබ්බෙ එකට ම

කුඩේ ඈතට කරල
වැස්සට මාව තෙමද්දි
ඔයාගෙ කෝල කමට
සීතල කොහේ ගියා ද මන්දා

වැස්ස තුරල් වෙන්න කියල
කවුරුත් ම වගෙ පෙරුම් පුරද්දි
අපි වැස්සට ලෝබ කම් කළේ
එ වෙලාවට උණුහුම වැඩියෙන්
දැනෙන ‍නිසා වෙන්න ඕන

හැමදාම වැස්සෙ නැතත්
ඉඳහිට මල් දෙවැට මැදින්
ඇවිද ගෙන යද්දි
එ උණුහුම අදටත් එ ලෙස
දැනේන‍ෙ මට විතරක් ද මන්දා

වෙන්වීම

හිරු එන්න
මොහොතකට කලින්
සඳ යන්න
නියමිත ය අහසින්

ගන්ධබ්බ හිත

නිරාමිෂ අරණක
දැහැන් වැද හුන්
බවුන් සිත
ගිමන් හැර
එමු යි කියා
අරන් දුර
නුඹ යි ගියේ

තුරු වදුලු මැද
විරාගී ව පියා උන්
දෙනෙත් මත
අඳුන් රස
නුඹ යි
තැවරුවේ

තරු පොකුරු යට
නිසංසල ව උන්
දෙතොල් මත
සඳුන් සුව
නුඹ යි
තැවරුවේ

කාමයට ප්‍රිය
ප්‍රාණියකු කොට
ප්‍රේමයේ ගන්ධබ්බ හිත
මරා දැම්මේ ද
නුඹ යි
සොඳුරිය

ළයේ හිස්තැන් සොයා

සරත් ඍතුවේ එක් ඉමක
නිශා යාමයේ වෙරළ මත
අපි ඇන්ද දහසකුත් කුරුටු
රළ ඇවිත් ගසා ගෙන යද්දි
ආදරේ උණුහුම විතරක් ම
වැලි කැට අතර රැඳෙන්නැති

දියඹ කෙළවර ක්ෂිතිජ ඉම
හිරු ගිලෙන කල අඳුරු කර
ජල තලය මත කිරණ හෙළු
සීතල ම සියොලඟ එතෙද්දි
නුඹේ උණුහුම විතරක් ම
ළයේ හිස්තැන් සොයා ඇදෙන්නැති

විසල් ලා කළු අහස යට
හුදෙකලා පෙම්වතුන් ලෙස
වදන් මුව අග අගුළු ලා
හිරිකඩින් ගත කිලි පොළද්දි
දෙතොල් උණුහුම විතරක් ම
වෙරළ මත හැපෙමින් දැනෙන්නැති

කසුප් හිමි පාමුල

අප්පච්චි නුඹටත්
දවසක උවමනා වෙන්නැති
ජීවිතේ මහ බර
මදක් ඈතින් තියන්න
හුදෙකලා අරණකට ගොඩ වැද
සමාධියකට සම වදින්න
විදර්ශනාවක් එහෙමත් වඩන්න
එහෙත් අප නිසා නුඹ ලත්
දහසකුත් කම්කටොලු
බාධාවක් ම වෙන්නැති
පාරමී පුරන නුඹෙ බෝසත් සිතට
සත්තක යි අප්පච්චි
නියත විවරණ ලබන්නට විතරක්
ආයෙමත් එන්නම් නුඹ ළඟට
කසුප් හිමි පාමුලට සිදුහත් ආ ලෙසට
එ දවසට පමණක්
කමා කළ මැන

මධු සාදේ

මකරන්ද මධු සාදේ
ඇරයුම් නුඹට මිතුරේ
බඹරුන් පමණක් ය ඕනේ
මල් තලා රොන් ගන්න යාමේ

භාවනාව

මේ රැයේ සඳ
භාවනාවක

ඉතින් තනි ව ම
අකුරු අමුණමි
නිහඬ බව
නිමා වන තුරු

තිතක්

තිතක්
උවමනා කර තිබේ
දිවි වැකිය
අහවර කරන්නට

තනියට

කඳුළකට
කියනව ද අද රෑට
ඇවිත් යන ලෙස
මගෙ පැලට

සමාවෙයන් කිරිල්ලියේ

අත්තටු ලිහෙන තාක්
පියාසර කළ හැකි වග
කිරිල්ලියේ උඹ
මොහොතකට හිතාපන්

ජීවන බරින් මිරිකී ගිය කල
අපේ පුංචි කැදැල්ල
වන පෙතෙන් එපිට
සිදාදියට නුඹ යැවූ වරදට
සමාවෙයන් කිරිල්ලියේ
දහස් වරක් මට සමාවෙයන්

සිදාදියට නුඹ ඉගිල ගිය පසු
වනපෙතේ දුක්මුසු ම තැන්වල ලැග
සොයා ආවා නොයෙක් ඵලවැල
පැ‍ටවුන් තුඩ තියා හාමතේ උන්නෙමි
උඹත් එහෙම නම්
සමාවෙයන් කිරිල්ලියේ
දහසක් වරක් මට සමාවෙයන්

දුක දරා ගෙන ඉන්න
මගේ ළෙන්ගතුකම මදි වුණි ද බං
ආයේ නෑවිත් ඉන්න තරමට
සිදාදියේ ඵලවැල රසබර ද බං

අත්තටු ලිහෙන තාක්
පියාසර කළ හැකි වග
කිරිල්ලියේ උඹ
මොහොතකට හිතාපන්

කුරුලු පන්ති

කිරිල්ලියේ මට කියාපන්
නුඹ අයිති කාකගණයට ද
නැතිනම් ඉග්සිනිඩේ කුලයට ද
එහෙත් නැතිනම්
මැඩගස්කරය නිජබිම කර ගත්
මෙසිට් කුලයට ද

නො එසේ නම්
මිනිසුන් ම වෙන් කළා මිස
පන්තියක් කුලයක් භේදයක්
නුඹට ‍නොමැති බව
කියාපන් කිරිල්ලියේ
මට කියාපන්

ලොව ම විරසක දා

නො තිත් අනාදර මැද
හෙම්බත් ව ගිය කල
සොඳුර නුඹ මට
ඉසිඹුලක් ම විය

හිතේ නිසසල බව
සොයා යන විට
මාවත කියා දෙන
පහන් ටැඹ ලෙස
ලොව ම විරසක දා
හිතවත් ව හිටි
එක ම එක
ගැහැනිය නුඹ ම විය

නො තිත් අනාදර මැද
හෙම්බත් ව ගිය කල
සොඳුර නුඹ මට
ඉසිඹුලක් ම විය

නියඟලා පුෂ්පය

නියඟලා පුෂ්පය
මම වෙමි
කවියන්ගේ
හිත් නො ගත්

පෙර ඡන්මෙක මමත්
සුදු නෙළුම ලෙසින්
සොඳුරුබර විල් තෙරක
පිපී උන්නා අහස යට ම

නපුරු බඹරකු අතින්
මුදු කීලය සිහින්
රුදුරුතර මුව තුඩක
ඇනී බිඳුණා වසත් කල ම

නපුරු බඹරුන්ට
රුදු වසක් වන්නට
ලොව ම සතු සියලු විෂ
උරා ගත්තෙමි
සොඳුරු කුසුමන්ට
සරු පසක් වෙමින්
පොළොව සතු සියලු විෂ
උරා ගත්තෙමි

නියඟලා පුෂ්පය
මම වෙමි
කවියන්ගේ
හිත් නො ගත්

හිරිමල් වැහි

මා නුඹෙන් පැතුවෙ
මද සුළඟ ගෙනෙන
හිරිමල් වැහි පොදකි
අසෙනි වැසි මැද
කුණාටුවක් නම් නො ව

සෙනසුන

දඟකම් පාමින් කෙළි කරන
කොලු කෙළි පැටවුන් ද
විවාපත් විඩා හැර යන
නෙක ගැහැනු පිරිමි ද
පෙම්වත් සිතුවිලි ඇහිඳින
යෞවන යෞවනියන් ද
සැඳැ කල වීදි දිග ඇවිදින
මහලු මැහැලි උදවිය ද
බොහෝ වෙති මෙහි
සැප ම සොයා එති

උයන් විසිතුරු නරඹන
දනන් නෙතුයුග සනහන
විමන් තුරුලිය සරසන
ගණන් නො ගෙන ම දෙන

ගමන් සරතැස මිරිකන
ලවන් අමරස තවරන
සවන් ගීසර රඳවන
අවන් හල් වෙති හැමතැන

දියත නම් වෙති උයන
දියවන්නාව අසබඩ

සඳුන් සිහිලස තවරන
නඳුන් උයනකි මත්වන
දසුන් මලසුන පරවන
නුවන් තිමිරය මුදවන

බවුන් අරණක සක්මන
දැහැන් ගන්වන ඉක්මන
සුරන් සිතුවිලි රඳවන
නිවන් පුරයට ගෙනයන

මෑතකට වන්නට
විපස්සනා සෙනසුන

දඟකම් පාමින් කෙළි කරන
කොලු කෙළි පැටවුන් ද
විවාපත් විඩා හැර යන
නෙක ගැහැනු පිරිමි ද
පෙම්වත් සිතුවිලි ඇහිඳින
යෞවන යෞවනියන් ද
සැඳැ කල වීදි දිග ඇවිදින
මහලු මැහැලි උදවිය ද
බොහෝ වෙති මෙහි
දුක ම කෙළවර කරති

මතකය

ඈ ගැන
මතකයෙන්
හිත හිස් කර ගනු වස්
මත් බඳුන
හිස් කළෙමි එක හුස්මට

ශාන්තිය

සිරිමල්
බෝධිය පා මුළ
උඹ ලබන
ශාන්තිය ද
එය ම ය

සුධාකරන්
කෝවිල ඇතුළෙ
උඹ ලබන
ශාන්තිය ද
එය ම ය

මොහොමඩ්
පල්ලියෙ අල්තාරයේ
උඹ ලබන
ශාන්තිය ද
එය ම ය

මයිකල්
කුරුසය පපුවෙ ඇඳ
උඹ ලබන
ශාන්තිය ද
එය ම ය

සුළඟ

සුළඟක් වගේ
හිස් අතින්
මොහොතකට
පාවෙලා එන්න
හැකි නම් නුඹ ළඟට

එ ඇවිත්
නුඹට නො දැනෙන්න
ගැටෙන්නම් සිහිලසක් වී
මුදු දෙතොල් මත

සිතුවම

ප්‍රියාදර සිත්තරාවිය
මහද කැන්වසයේ
නුඹට රිසි සේ
එ සිතුවම කළ මැනවි

ඉතිකින්
නිමා කළ සිතුවමට
නමක් තියමි
ආදරය ලෙස

කවිකාරි

මහද පන්හිඳ
සොරා ගත්
එ කවිකාරිය
සිහිනෙකින් වත්
හැඳින ගන්නට
නො හැකි හැටි

සැමරුම්

ඈ දවා ලු
සැමරුම් මත
ඉඳහිට මමත්
දැවෙනවා
නො දැනි ම