(නි)වහලා

නිවහල් මිනිසකුගේ කස පහරින්
වහලකුගේ උරහිස වූ කැළලින්
රෝමය එක්සත් කළ නිරිඳුන්
සීසර් උතුමාණෙනි අප දැන් සතුටින්

ඔද වෙයි අප හද රණ කාමෙන්
තෙද බල අදිරද නුඹෙ නාමෙන්
වහලුන් උරෙනුර ගැටි දසුනෙන්
පිනවෙයි අප හද රත් පෑ ලෙහෙයින්

සව් දිය පුරවමු ජය බිම දිනුයෙන්
වැන්දඹු උන් සනසමු රති කෙළියෙන්
සැණකෙළි මැද නංවමු ඔල්වරසන්
කම් නැහැ සොයුරනි මළ උන් වහලුන්

දෙ පිල

දැන් ම
බෙදෙමු ද
දෙ පිලක‍ට
ලෝක යුද්ධයක්
එන්න
නියමිත ලු

වසන්තයේ

සැළමුතු දෙනෙතක් දැකගනු රිසියෙන්
ජීවන මාවත සක්මන් කරනෙමි මම
දහසක් නෙත්සර මඟහැර ‍වසන්තයේ

වනමල් කැකුළක් සිපගනු රිසියෙන්
හද කුටියේ දොරගුළු හරිනෙමි මම
බිඳිමින් බඹසර සංවර වසන්තයේ

හදවත් දෙතැනක් එක්වනු රිසියෙන්
ප්‍රිය ළඳුනේ තුරුළට ගන්නෙමි මම
නිවමින් ළැමහස සරතැස වසන්තයේ

පෙම්බරී

කල්පාන්ත සිහිනෙක
වුව
පෙම්බරා මම වෙමි
නුඹ
පෙම්බරී නම්

මුණ ගැසීම

වසන්තයේ එක් ඉමක
නුඹ මුණ ගැසෙනා තුරු ම
ආදරය ගැන අංශු මාත්‍රික
සංවේදනයක් වුව
නො දැනී තිබුණා පුදුම ය
හැකි නම් අදහන්න
හෘදයේ කුටීර වෙත
එ‍ තෙක් රුහිරු පමණක් ය
ගලමින් තිබුණෙ
දැන් ආදරය ද උණුහුම් ව
ගලා යන හඬ ඇසේ
ඉන් ප්‍රාණවත් වන සියොළඟ
පැතිරේ වසන්තයේ මිහිරියාව
ඉතින් හුදෙකලාව අතහැර
නුඹෙන් ජීවන සුව විඳිමි

නිදහස

දෑත් බැඳි
විලංගුව
සිර කුටිය තුළ
මුදා හැරි පසු
උරුම විය
මා පැතු එ
නිදහස

ඉවුර

නුවන් ඉවුරේ
කෙමෙන් කෙම
ගැටී විසිරී
අහස් ගඟ ගලා බසී
ස‍ඳේ සීතල සොරා‍ ගෙන

ඉතින් සොඳුරිය
රාත්‍රිය පුරාවට
නුවන් තල නො ගැටෙන්න
වග බලා ගමි
ගඟට බාධා නො වන්න

සැඩ සුළං මැද

මා පැද යන
ඔරුකඳ මතට
ඈ ගොඩ වූයේ
අහම්බයෙනි

එ දවස
සැඩ සුළං මැද
හබලක් නො වූයෙන්
ඇගේ ඔරුකඳ
මුහුදු බත් ව
යන්නට
පෙර නිමිති තිබිණ

එ තරම්
ඉඩ නො තිබුණු
ඔරුකඳ තුළ
අප ළං ව උන්නෙ
හුස්මකට පවා
අවහිර වන තරමිනි

එහෙත් සිත තුළ
තවත් බැමි ලමි
රාගයේ සැඩ
සුළං කෝඩයට

නමක් නැති කවියක්

නමක් නැති
කවියකට
ඉඩක් ති‍යනව ද
ඔය හිතේ
පොඩියට

අනන්තෙක

විසල් අවකාශය තුළ
මට නුඹට කියා
ඉඩක් නැති මුත්
ඉන් එහා
අනන්තෙක පා වෙමු ද
සොඳුරිය
ලෝකයට හොර රහසෙ අපි

එ වදන

නුවන් දහසක් අතර පටැලී
සරසවි මාවත් දිග සැඳෑවක
පියමන් කරන සඳ නුඹ
සවන් පත් අද්දරට ළං වී
ආදරෙන් කොඳුළ එ වදන
අදත් ම'වෙත මිහිරික් ගෙනේ
මිහිරිය

එ තැන් පටන්
ප්‍රේමයේ ස්නිග්ධ බව
දැන හැඳින ගතිමි මම
එහි හැඩය එහි පැහැය
හඳුනා ගතිමි මම
ඉසියුම් ම තැන්
ආදරෙන් වැළඳ ගතිමි
දිවි ඇති තුරා රැක ගනිමි
ඔව්! ප්‍රාණය හා සම ව
නුඹ රැක ගනිමි
මිහිරිය

පිනි බින්ද

ඇහි පියන් අතර
පිනි බිඳක් ඇහිරිලා
ගනඳුරින් දුරක
සඳ මදක් බොඳ වෙලා

සීතල

වැස්ස
නුඹත්
ඇද හැළෙන්නෙ ම
උණුහුම
තදින්
උවමනා විට දි ය

චුම්බනය

දුන්හිඳ ඇල්ල පාමුල දී
මතක ද අපේ ඇස් හතර
ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට
අපට මඟ හැරිච්ච දවස
එ මොහොතෙ
අපි දෙන්න අතර තිබ්බෙ
හරියට ම වියතක් විතර දුර

එ ඇසිල්ලට සියුම් ලෙස
දෙතොල් තල මතින්
දිය පහරක් ගලා ගියා හෙමිහිට

හන්තාන හඳ යට

හන්තාන හඳ යට
ආයෙමත් දවසක
හමු වෙමු ද සොඳුරිය

එ දවස
එක හුස්මකින්
ජීවිතය පණ දුන්
සුන්දර ම සිව් වස
‍මෙනෙහි කරමු අපි
මහවැලි ඉවුර දෙස
නෙත් යොමා යළි

එකට බැඳුණු
අතැඟිලි ලිහෙද්දි ම
කාලයට ඉඩ දෙමු අපි
නුඹ කීවා මතක ද
වෙන් වෙන්න
මොහොතකට පෙර

එ දවස
නුඹේ ළය මත
ඉන් බි‍ඳෙන
හද ගැස්මට කන් දී
නිහඬ වුණෙමි මම
හන්තාන අහස වට
කළුවර නැගෙද්දි ම

හන්තාන හඳ යට
ආයෙමත් දවසක
හමු වෙමු ද සොඳුරිය

හස්තියා

රැහෙන් වෙන් කර
පන්සලේ යදමක
දෙපා ලූ
පින්වන්ත හස්තියා
මම වෙමි

පෙරහැර මංගල්ලෙ දා
කරඬුව වඩමවන අතරතුර
නුඹ ව දුටු කල
දෙපා යුග පැටලී ගියා
නො දැනි ම

පරණ මතකෙක මා
අතරමං වී හිඳින අතරතුර
දෙපා පසාරු කොට
හෙණ්ඩු තුඩ එබී තිබුණා
රවා ගෙන

වේදනාවෙන් මිරිකී
රාගයේ මදයෙන්
කිපුණු
නො හික්මුණු නාලාගිරි
මම වෙමි

පෙරවදන

කැලෑ හඳ යට
හාදකම් කළ හද
සිදාදියේ අද
තනිකම දැනෙනව ද

ලියුම් කඩදහියක
ලියා එවමි මම
නො ඉඳුල් උණුහුම
දැනෙනව ද තව ම

බදා ගෙන උර
ආදරෙන් මුමුණපු
කඳුළු කවියක
පෙරවදන ද මෙය

මාලති පෙති

මාලති පෙති හැලී ගිය
සුමුදු සයනෙක වැතිර
බඹසරින් මිදි සැඳැවක
නුඹේ වත නෙතේ පටැලිණ

සරාගී පටලයෙන්
යථා තතු සැඟවුයෙන්
අඩ අඳුරු අහසට
රහසිගත ව ම
රැය පහන් වී ගිය අපූරුව

හිත දෙස

ජීවිතය දිගු ගමනකි
විරාමයකට ලොබ හිත
සුසුම්ලන අතරතුර
නතර වී බැලුවෙමි
හිත දෙස

පුදුමයකි
හිත ද මා දෙස
බලා සිට

ජීවිතය දිගු ගමනකි
විරාමයකට ඉඩ නැත
නැවතුමක් අවැසි නම්
නතර වී බැලුවට
කමක් නැහැ සදහට