මීට අවුරුදු
කිහිපයකට කලියෙන්
නුගේගොඩ හන්දියේ
එල්ටීටීය තියපු
බෝම්බෙකට
ගිනිබත් වෙලා ගියේ
මගේ හදවත යි
උඹ ලැ ගේ අප්පච්චි
අළු ගොඩක් යට උන්නේ
ඒත් රත්තරනේ මං
ජීවිතේ අත්හැරියේ නෑ
උන්දැ නවත්වපු තැනින්
පටන් ගත්තා වඩේ කඩය
හන්දියේ තැබෑරුම ළඟ
මත් වතුර ඇඟ හළා ගෙන
දහසකුත් පිරිමි ගැවසුණ
උන් එක්ක හරි හරියට
ගැටුණා මිස
වුනේ නැහැ අවනත
වත්තේ පිරිමි එවුන්
ආවත් කොතෙක් ඉඳ හිට
හාද වෙන්නට අහ ගෙන
ගෙට වැද්ද නො ගෙන
පන්නා ගෙන උන් ටික
අප්පච්චිගෙ මතකයට
ගුලි වුණා මිස
වුනේ නැහැ යහන් ගත
උඹට නපුරක් නො වෙන්න
ගැහුවට බැන්නට
ආදරෙයි මහා සයුරක් වගේ
ඉවසපන් එහි ලුණු රස
කටුක යි දුවේ ජීවිතය
සොයාපන් පතුළෙ
හැකි නම් මිණි කැට
ඇත්ත
මං
පිරිමියෙක් වගේ
රළු වුණා
ඒත්
දුවේ උඹ
මලක් වගේ
සුපිපුණා
No comments:
Post a Comment