එක දවසක්

පියුමි මගෙන් ඈතට යද්දි
තනියට මං ළඟට ආවෙ සඳුනි

‘නිශාන්ත ඔයා අද හැන්ඩ්සම්’

එයා කථාවට මුල පිරුවා

ජීවා...
ප්‍රේම්...
ඒ දෙන්නා ගැන ගොඩක් දේවල්
අපි කථා කළා

ඒත් හිටි ගමන්
එයා කිව්වා

‘හිරුණ එන්න කලින් ඔයා යන්න’

මං කැලුම්ගෙන් දැන ගත්තෙ
එයා අරුණත් එක්ක ආපු
හිරුණට හිත දීලා කියලා

පුංචි මධුමතී

සියුමැල්ලෙන්
මධු ඩැහැගත් බඹරුන්
හසරැල්ලෙන්
හිත් රැවටු අනඟුන්

සිහිලැල්ලෙන්
තොල් පිනවූ කිඳුරන්
කඳුළැල්ලෙන්
නෙත් රිදවූ සලෙළුන්

වස්සානෙන්
පෙති ගිලිහී ගියතැන්
දිවි ළැහැබෙන්
මිලිනව යන පියුමන්

මහණ දම

පන්සල් වත්තේ කොලු ගැටයින්ගේ විසේ
දකිනා විටදී පොඩි සාධුගේ හිත ගැස්සේ
නැටුමට ගැයුමට කෙළියට ආසා වයසේ
හැඬුවා සිහිව අම්මා හොඳටම රහසේ

ලොකු සාධුගේ බණ පද සිහි වී ආයේ
හිත නිවෙනවා පොඩි සාධුගේ කෙළි වයසේ
බුදු සාධුගේ රූපය යට පිදු මල් අහුරේ
හිත පිරෙනවා පොඩි සාධුගේ මල් සුවඳේ

කහ සිවුරේ කහ පාටට නිවන හැඩයි
වැලි මළුවේ වැලි ගානට සසර දිගයි
බෝ කොළයේ සිලි සිලියට සවන පිනෙයි
සංසාරයේ නැවතුම් පළ මහණ දමයි

ප්‍රථම විරහව

සිහිවටන පොදි බැඳ
සමු ගතිමු
ප්‍රථම ආදරයෙන්
දෑස් පමණක් දෙඩූ
කතා බහ නතර කර
යළි හමු නොවන බව
දිවුරමින්

මැදියමක
ගන නිල් අහස වසා
ළං නොවන මායිමක
නැවතිලා
තනි තරුවක්ව
පායා හිදින්නෙමි
දිවි ඇති තුරා

රාත්‍රියක් පාසා

රාත්‍රියක් පාසා
නුඹ ඒවියැයි සිතා
දෑස ම දල්වා
මං බලාන උන්නා

හීනයක් පාසා
නුඹ සක්මන් කරනා
තුරුළට ගෙන මා
සිපගන්නේ කවදා

ගීතයක් පාසා
නුඹ ගැන පවසමිනා
ළමැදට ගුලි වී
සැතපෙන්නේ කවදා

හැම කවියක් ම

ඔයා ලියන පෙම් කවියේ
කොතැනක හරි
මගේ නම
අඩුම ගානේ
අන්තිම පේළියේ
අන්තිම වචනෙවත්
තියෙනවද

ඒත්
මං ලියන හැම කවියක ම
හැම වචනෙක ම
හැම අකුරක ම
ඔයා ගැන ම
විතරක්
ලියැවෙන හැටි

කරදිය ගැඹුර

කරදිය ගැඹුර වෙත ඔරුකඳ පදවනවා
මැදියම අහස වට කළුවර පුරවනවා
සඳතරු අහුර දැක හදවත නවතිනවා
ගංදිය දහර වෙරළෙ දි මට හමුවෙනවා

සුරතල් සතෙකු අසු වූවොත් මාදැලට
ගෙන යමි පුතුන් දෙදෙනා හට දඟලන්ට
එනකන් නොකර කරදර හිරිහැර අම්මාට
නින්දට වැටෙනු සාවුනේ සඳ තොටිල්ලට

කරගැටවලට දෑතේ ඉරණම් ඉර මැකිලා
හිරිකඩ වදින සීතේ උණුසුම් වෙමි කෙළෙසා
සයුරට ඇදෙන ඔරුවේ බර කර වැටෙනා
ජලකඳ පමණි අසනුයේ කවි හූමිටි දෙමිනා

දහඩිය කඳුළ දුක සුළඟට දැවටෙනවා
ගොරහැඩි චණ්ඩ රළ වෙරළට ගොඩලනවා
කරුමය ගෙවා අලුයම හෙට පිබිදෙනවා
ගොරතර සසර කවදා අප ගොඩවෙනවා

ඈ

මා ළඟ ම
මට දැනෙනවා
මට පෙනෙනවා
මට ඇහෙනවා

අසම්මතය

අවාරයේ විකසිත කුසුමක් ලෙස
නුඹ මා අබියස නැවතී
අයාලයේ ගිය සිත එක්තැන් කළ
නුඹ මා හදගත් යුවතී

අසම්මතේ එක්වුණ යුවළක් ලෙස
ලොව ම අපට පවසයි
ආදරය මෙයයැයි අදහනු මැන
ලොවට අපව අහිමියි

අනන්තයේ තනිවුණ තරුවක් ලෙස
ලොව ම අප තනි කරයි
දෛචය කෙබඳු ද නොතකනු මැන
අපට අප දෙදෙන හිමියි

වැහි දාක

කඩපිල වෙත නුඹ ආ දවසේ
නොතෙමී ඉන්ට සැඟ වී වැස්සේ
අප දෙදෙනා ම එක කුඩයක් අස්සේ
ළඟ වැඩි නිසා මගේ හදවත ගැස්සේ

වැහි බිඳු එකින් එක වැඩි වෙන්නේ
නුඹේ ඇඳිවත ම වැස්සට තෙමෙන්නේ
හිරිකඩ වැදී සියොලඟ කිලි පොළන්නේ
නුඹේ රූ සපුව දුටු සිත නටන්නේ

වැහි බිඳු කෙමෙන් කෙම අඩු වෙන්නේ
නුඹ සීතලට ගුලි වී ගැහෙන්නේ
උණුහුම වැදී සිරුර ම මගේ නිවෙන්නේ
නුඹේ ආදරය පපුවට ම යි දැනෙන්නේ

වැස්සක් වැටෙන මොහොතක කඩපිලට
ආයෙත් දිනක නුඹ ඒවි ද දකින්නට
කුඩයක් නැති ව එන්නම් මං එදාට
අප දෙදෙනාට අත් අල්ලන් තෙමෙන්නට

වැටහීම

ඔහුගේ දෙනෙත් තුළ
සඟවා ගත් කාරණය
මම සොයා ගතිමි
එය සඟවන්නට
එහෙත් හඟවන්නට
ඔහු දැරූ වෑයම

මගේ හිත තෙත් විය

ඒ ඔහු ගැන
මගේ හිතේ
පළමු වරට
උපන් හැඟීමයි
ඔහු ප්‍රේමය ලෙස
වටහා ගත්

සිත්තරා

කැන්වසය ඉදිරියේ
මොහොතකට
මම නතර වුණෙමි
අතොරක් නැති
සිතුවිලි දාමය
එක්තැන් කරගන්නට මෙන්
සායම් තවරා ගත්
නමුත්
එකදු පින්සල් පහරක්වත්
කැන්වසය මත
සිතුවම් කිරීමට තරම්
මනස නිරවුල් නැත

මා තුළ ජීවත් වු
සිත්තරා ද
ඇගෙන් සමුගත් දා
මියැදී ගොසිනි

අවසන් පැතුම

නුඹ මනමාලියක් වන දින
මා පස් ගොඩක් පමණි
එය පාගන්න

මිදුණු රුධිර කැට

හදේ අවසන් සුසුම තෙක්
නුඹට පෙම් කළ බව
මා පමණි දන්නේ

සුසුම් නොසලන හදවත
දෙබෑ කර බලනු මැන
එහි මිදුණු රුධිර කැට
නුඹේ රුව රකින හැටි

හැඟුම් තැවරුණ කවිපොත
ලිහා හැර බලනු මැන
එහි රැඳුණු අකුරු කැට
නුඹේ ගැන කියන හැටි

පුනර්භවය

වියෝ වූ ප්‍රේමයේ
මිහිදන් පල
පුනර්භවය ලදිමි
ඔබේ සුසුම් සිඹ

ස්ත්‍රිය

උමතුව

මායාවක් ද ජීවිතේ
ප්‍රේමයෙන් උමතු වු
වේදනා මාරුතෙන් දැවෙනා

සිහිනේ පුරා ඈ දැවටේ පෙමින්
සොයමි ඇගේ රූ ළතැවී නුවන්
සසරේ සදා පෑ සෙනෙහේ නමින්
ගයමි මෙසේ ගී තනිවී සොවින්

අඳුරේ පවා ඈ දැල්වේ කෙමෙන්
පතමි ස‍දේ රෑ ගත වී නොයන්
මිහිරේ කියා මා ඇමතූ ලවන්
විඳිමි කෙසේ ඈ හැරදා ගොසින්

මතකය

මතකද ඒ දවස

ඔයා මගේ
පපුව දිහාවට
වත්තම් වෙච්ච
ඔයාගේ ඉඟ වටා
මගේ ඇඟිලි තුඩු
ඇවිද ගිය හැටි
ඒ ඇසිල්ලට
ඔයා මගේ
මුහුණ පුරා
ඇන්ඳ හාදු රටාව...

උණුහුම් ම හාදුවෙන්
අපි දෙන්නගේ
දොතොල් තල
එකට ගැටුණු හැටි

ආයෙමත් ඒවිද
ඒ දවස

සමාධිය

පිනි තැවරුන මල් පෙති
කවුළුවේ පියැසි අතරින්
සුළගේ පාවී යයි
තරු කැට වසා ගත්
සඳ එළිය මැදින්
රාත්‍රි අහස ගෙවී යයි

නුඹට රිසි සේ වැතිරෙමි
යහන් තලය මත
ගන අඳුරට වහං වෙලා
සළු එකින් එක
උනා දමන්න

දෙතන දෙපුඬු
උස්ව සැලෙයි
දෙතොල් දෙතල
සෙමින් ගැටෙයි

එහෙත් මිහිර
නුඹ සමඟ
සල්ලාල වන්නේ
නුඹට පැවරුන
මගේ සිරුර ය
මේ රාත්‍රිය ම
හදවත ගෙවා දමන්නේ
ඔහු සමඟ
විරාගී සමාධියකි

අගුළ

අගුළු දමා
දොර වසා ඇත
කිසිවෙකුට
ඇතුළු විය නොහැකි ලෙස
පලක් නැහැ
තවදුරටත්
දොරට තට්ටු කිරීම

කිරිකඩ සේලය

හදේ පිපුණු පෙම් මල පුද දීලා
නුඹේ දෝණි මා කැන්දාගෙන යන්නේ
සඳසාවිය නුඹේ රැකගමි සැමදා
කිරිකඩ සේලය පිළිගනු මැන අම්මේ

ස‍දේ හැදුණ සඳසාවිය නැළවී
නොරිදන බව මා දිවුරා පවසන්නේ
මනමාලිය මගේ සනසමි සැමදා
කිරිකඩ සේලය පිළිගනු මැන අම්මේ

විලේ පිපුණු පියුමිය නෙළාන
පියඹන බඹරකු ලෙස නොසිතන්නේ
නුඹේ ම පුතු ලෙස සලකා මා
කිරිකඩ සේලය පිළිගනු මැන අම්මේ

කඩදාසි බෝට්ටු

ඈට කවි ලියද්දි
අහක දාන කඩදාසිවලින්
පොඩි කොල්ලෙක්
බෝට්ටු හදන හැටි
මං ආසාවෙන් බලා උන්නා

මල්මිට

මල්මිටක් අරන්
හෙටත් එනවද
වෙහෙර දොරකඩ‍ට
මිලට ගන්න

කවදාක හෝ

ඇහිපිය සල සලා
ඔබ ගැන හිත හිතා
රැය පහන් වන තුරා
නෙතු හිඳි මඟ බලා

වස්සානේ වැහි සලා
හදවතේ ගිම් නිවා
කවදාක හෝ ඔයා
එනවාද මා සොයා

වස්සානේ මල් පිපී
හදවතට සුවඳ දී
කවදාක හෝ ඔයා
එනවාද මා සොයා

අම්මා

දිගක් නැහැ
පළලක් නැහැ
උසක් නැහැ
පරිමාවක් නැහැ

දිගු රාත්‍රිය

මහත්තයො
මෙච්චර කල්
මට දැනුනේ
මගේ ජීවිතය
කළුවර රාත්‍රියක් කියලා
ඒක කවදාවත් ම
ඉවර වෙන්නෙ නැති
අන්ධකාරය විතරක් ම
පුරව ගත්ත
අමාවක රාත්‍රියක් කියලා

ඒ රාත්‍රිය අහවර වෙලා
හිරු රැස් වැටේවි
මල්පෙති දිග හැරේවි කියලා
බලාපොරොත්තුවක්
මට තිබුනෙ නැහැ
මහත්තයො

මගේ තනියට උන්න
මේ යහන කියාවි
මේ රාත්‍රිය පුරාවට ම
මං මගේ යහන
කාත් එක්කවත් ම
බෙදා ගත්තෙ නැහැ කියලා

ඒත් අද
පළවෙනි වතාවට
හදවතේ නහරවලට
ලේ කාන්දු වෙන රිද්මය
මට ඇහුනා

මහත්තයා දැන් යන්න
එළිය වැටිලා හොඳට ම
තරහ වෙන්න එපා
මට සල්ලි එපා මහත්තයො
මට මගේ ශරීරයට
මිලක් නියම කරන්න පුළුවන්
ඒත්...

කුරුලු ජෝඩුව

ඇගේ කූඩුවේ
පරිස්සමට උන්
කුරුලු ජෝඩුව
ඈටත් හොරා
ඉන් මිදී
ඉගිල ඇවිත්
මගේ
යට කලිසමේ
සාක්කුවට
රිංග ගත්ත හැටි

අඳුර

විශාදය

මට තනිවෙන්න ඕන
එච්චරයි
උඹලා
හිතනවා වගේ
මට ඇති
මොලේ අමාරුවක් නැහැ

කපුරු මල

සීතලට කපුරු මල්පෙති හැකිළී යනවා

හීනියට වැහි බිඳු එක දෙක රූරනවා

රාත්‍රියට නුඹ මගෙ හිත වෙත ගාටනවා

යාන්තමට වගේ ඇස් දෙක පියවෙනවා

මීදුමට සඳ රැස් පෙළ මුහවෙනවා

කාන්තියට ගන අඳුර පැන යනවා

හාන්සියට නුඹෙ ළැම වෙත බර වෙනවා

කාන්දමට වගේ මගෙ හිත ඇළවෙනවා

පාන්දරට වැඩ බිම වෙත යනවා

රාස්සියට කරවී මුළු ඇඟ කකියනවා

කාන්සියට නුඹ ඇඟපත මිරිකනවා

චීත්තයට පෙරවී මං නිදියනවා

විවාහය

කෞමදිය

ජීවිතයේ සොඳුරු ම දින
ඔබ ඇසුරෙහි ගත කෙරුවෙමි
සීගිරියේ අප්සරාව හා
සුයාමයට ගොඩ වැදුණෙමි

ජීවිතයේ මිහිරි ම පැය
ඔබ සිරුරෙහි සැරි සැරුවෙමි
හිමාලයේ නාරි පියුම පෑ
සුගන්ධයට සම වැදුණෙමි

ජීවිතයේ තනිකඩ කම
ඔබ දෙතොලෙහි දිය කෙරුවෙමි
කෞමදියේ මුවරඳ වෑහි
සුරාන්තයට පිය නැඟුවෙමි

මෝසම් වැස්ස

මෝසම් වැස්ස එනකන්
මං බලං උන්නා
ගොයම වපුරන්න

මෝසම් වැස්ස
එන්න එන්න ම
දැඩි වුණා
ලියැදි කඩා ගෙන
වැහි වතුර
ගොඩ ගැලුවා

ආ‍යේ නෑවිත් ඉන්න
මෝසම් වැස්ස
ඉවස ගන්නං මං
පෑවිල්ල

ආයාචනය

සඳ
නුඹ
ඉවත් වන්න
මට
අවශ්‍ය යි
කළුවර
විඳින්න

සුළඟ

මගේ අවසන් සුසුම
මුහු වුණ
සුළං පොද
කෙදිනක හෝ
නුඹට මුණ ගැසේවි
ආගන්තුකව හෝ

කාලයේ වැලි තලාව

කාලයේ වැලි තලාවෙන් වැසී ගිය
ආදරේ මතක වත තුළට වී
මීදුමෙන් වැසී ගිය මාවත ඇවිදමින්
ජීවිතේ වසත් කල ගත වී යාදෙන්

පාළුවේ වැහි වලාවෙන් බර වු
රාත්‍රියේ ගන අඳුර තුළට වී
සීතලේ ගැහී ගුලි උණුසුම් අයදිමින්
නෙතු පියන් තෙමන කඳුළ තනි මකපන්

යෞවනේ මුදු ආශාවන් කැටි වු
හදවතේ පෙම් මැදුර තුළට වී
මීවිතෙන් තවා හිත සොම්නස පුරවමින්
තොල් පියන් නිවන පහස නුඹ වෙයන්

ආරාධනාව

දෙබෑ කරනු
එක පහරින්
හෘද කුටීරය
උනා දමනු
එහි වු
නහර
මස් වැදලි
අපුල වු
ලේ කැටිති
පුරවාලනු
මිනිසත් කමේ
උණුහුම් දිය දහර

සන්නාලිය

හෙළුව වහන
සළුව වියන
රන් කඳ...

දෙනුවන් පානා

දෙනුවන් පානා ඉඳුවර ලීලා
සඳකැන් සේනා මල්වර වීලා
සිහිනෙන් සිහිනේ සරහා
හසමල් යහනේ පිපෙනා

සඳවත රූරා සඳදිය ගලනා
හදවත පාරා උණුදිය ගෙනෙනා
කඳුළෙන් කඳුලේ ඇලෙනා
දෙනුවන් දැහැනේ මිදෙනා

මධුවිත උතුරා දෙතොලත තෙමනා
උණුසුම තවරා සරතැස නිවනා
මොහොතින් මොහොතේ මැකෙනා
හදවත් පෙර සේ බැදෙනා

පිය සටහන්

නො මියෙන
සෙවනැල්ලක්
පසුපස
ආදරයේ
සොවින්
තැවී තැවී
තවදුරටත්
ඇදී යමි
තවදුරටත්...

සලෙළු සළරූ

“වැඩිහිටියන්ට පමණයි”
තවත් එක්
සල්ලාලයකු වැඩක්

සදාචාරයක්
සංස්කෘතියක්
දන්නේ නැති උන්ගේ වැඩ

ඕවා හොදයි
කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට
බොක්ස්වල ෆන් ගන්න

කොල්ලො කෙල්ලො
හෙළුවෙන් පෙන්නුවම
උන් හිතන්නේ
ඒක සම්භාව්‍ය යි කියල

මේක මචන් මාර්කටින් වැඩක්
යූත් එක ටාගර්ට් කරපු

ඔහුගේ දෘෂ්ටිවාදය අතිශය ජීව විද්‍යාත්මකයි

එහි ඇත්තේ පශ්චාත් නූතනවාදී සංකල්ප

ලිංගිකත්වය කියන්නේ
මානව ශිෂ්ටාචාරය තුළ
කිසිදා වෙන් කළ නොහැකි
ප්‍රපංචයක්

“සිනමා පටය වාරණයට”
                      - ප්‍රසිද්ධ රැගුම් පාලක මණ්ඩලය -

රඟලා හමාරයි !

යටි පෙළ

ජීවිතය කියන්නේ කවියක්
නොදැනුවත් ම ලියවෙච්ච
කවුරු කවුරුත්
තමන්ට තේරෙන විදියට
යටි පෙළ කියවන

පිවිසුම

මම
මොහොතකට
දෙනෙත් පියා ගතිමි
ඔබ
සැනෙකින් හදවතට
පිවිසෙන අපූරුව
සදහට ම

වෙහෙස

තත්පර
මිනිත්තු
පැය කටු
දුවවන
මැෂිමක
එකිනෙක
ගැටෙන
දැති රෝද

වරින් වර
නගන
රළු
පරුෂ
හඩ

දුහුල් පට

මගේ දෑස් වසා
නුඹ බැඳි
තුනී සළුවෙන්
විනිවිද දුටුවෙමි
රූසපුව
මෙතුවක් නුඹ
සඟවා ගත්
නිරුවත

ආදරේ තොටුපල

ඉඩෝරය අහවරයි
මේ වස්සානයයි
ඇගෙන් සමුගත් දා
කෝකිලාවක් ගී ගයයි

කඳුළු හැලී ගිය
කාලය අතීතයයි
ඇගෙන් ලත් රිදවුම්
කාලයෙන් වැසී ගියාදෙන්

පහන් ටැඹ පාමුල
ආදරේ තොටුපලයි
වියෝගයෙන් ලත් සරදම්
මතකයෙන් ගිලිහිලා යාදෙන්

නික්ම යාම

දහඩියෙන් පෙඟී ගිය වැරහිලි ඇඳන්
මීවිතෙන් තවා දුක කඳුළැලි දරන්
පාවෙමින් ඔහේ හිත වලාකුළු මැදින්
සීතලෙන් ගැහී ගුලි කම්මැලි කමින්

ඇබෑර්තු ඇත !

තරුණයෝ පෙළ ගැසෙති
පෝළිමේ සිට ගනිති
හිඟා කන හැටි බලති
එකා පසුපස එකා

 “ගෙනාවද ඇමතිගෙන් ලියුමක් ?”

පාරමී පුරන්න බැහැ
බෝසතුන් වගේ
ඇට දිරෙනකං
ලේ හිදෙනකං
මස් හැලෙනකං

“ඉඳා බත් එක කාපං”
අම්මගේ ආදරේ
දරා ගන්න බැහැ මට
මට සමාවෙන්න
මං මහා කාලකන්නියෙක්

ගන අඳුර - තද සුළඟ
ගිනගෙන වියරුවෙන්
නළියන - තරු රෑන්

ලණුව කෝ සුසුම් සිර කරන
මී බඳුන කෝ දෙතොල් තෙත් කරන
තවත් බැහැ ඉන්න මට
අම්මේ මං යනවා යන්නට

නිරුත්තරය

“තවදුරටත්
මං ඔයාට
බොරු කරන්නේ නැහැ”

මං අහපු ප්‍රශ්නෙට
ඈ කීවේ එහෙමයි

පොහොය හඳ

මං
කැළලක් කියලා
රැවටුනේ
හා පැටියෙක්ට

ඈ
අහිංසකයි
පොහොය හඳ වගේ

පළමු පෙම්පත

ඒක හරියට
ආධුනිකයකු අතින් ලියවෙච්ච
කවියක් වගේ
ගැලපීමට වඩා තිබ්බේ
නොගැලපීම
අනුකරණවලට කොටුවෙච්ච
උපමා, රූපක ආදි
කාව්යාවලංකාර
එක ම අදහස කියන්න
වල් හෑලි ගොඩයි
ගැඹුරක් නැහැ
පළලක් නැහැ
බාහිර ආටෝපය විතරයි
නිදහසකුත් නැහැ
ආකෘතිමය වශයෙන් සිරවීමක්
ඇත්තට ම ඒක
සහෘදයාට
කටුක අත්දැකීමක් වෙන්නට ඇති
වින්දනයක් නැහැ
විඳවීමක්
මගේ පළමු කවිය ගැන
නිර්මාණකරුවකු වශයෙන්
මට ඇත්තේ
නිර්දය විවේචනයක්

ගල් පිළිමය

දවසක්
ඇගේ
බඳ වටා
අත යොමා
තුරුලට ගෙන
කොපුලත වු
පිනි බිඳුව පිසලන්න
වෑයම් කරද්දි
ඈ
කියනවා

“රාගයෙන් තොරලු ප්‍රේමය”
ඒත්
එක ම එක
හාදුවක්...

මං
ආයාසයෙන්
මැඩ ගත්තා
සිතුවිලි දාමය ම

සිහිනෙකින් හරි දකින්නේ
නිරුවත් කළ
ඇගේ
ගල් පිළිමය
දැන් දැන්
උණුවෙලා
වැගිරෙන
ඉටි පිළිමය

ගිනි පුපුර

ඔයා
ගිනි පුපුරක් නම්
මම
එහි ප්‍රතික්‍රියාව ගැන
නො තකමි
නරකයි කියන
හැමදේම
ඔයාගේ නමින් නම්
එහෙම කියන සමාජේට
මං
වෛර කරනවා
මොකද
ඔයා
මට
මල් වැස්සක්
කොද කුසුමක්

අබිනික්මන

රජ මැදුර පාමුලට වී
අනවරත ලෙස සුසුම්ලන ඈ
අහස් කුස තිමිර පට බිඳ
ජීවිතාබෝධය ලදිමි මම

නිදි යහන තනියට ගෙන
අහිංසක ලෙස සිනාසෙන පුතු
විදැස් සඳ අවදි වු රැය
අබිනික්මනට පිවිසියෙමි මම

සරස සැරිසරන මඟ
අනන්ත ව පෙරුම් පිරු සිත
වෙනස්කම් නොකළ මුත් ප්‍රිය
ගිහිගෙයට සමුදුනිමි මම

වරාංගනා

නිල්ල පිරි කඳු මුදුන් පුරා
පින්න පිපී සඳවත සරසා
සිත ගත් නුඹගේ
රුව දෙනෙතේ රැඳුණා
වරාංගනා මා මනසේ රැඳුණා

ඇන්න නුඹේ රොන් සුවඳ නුරා
එන්න මලී සිහිනය සරසා
සිප ගත් කුසුමේ
රොන් දෙතොලේ රැඳුණා
වරාංගනා මා මනසේ රැඳුණා

ඉන්න මගේ සිත් අරණ අරා
යන්න එපා සිහිනය බිඳලා
සිත ගත් මිහිරේ
මගේ සෙනෙහේ බැඳුණා
වරාංගනා මා මනසේ බැඳුණා

ලිහිණිය

සිල් ගත්ත මගේ හිත ම
නුඹ එක්ක ළෙන්ගතුව
කාටත් ම කලියෙන් ම
පෙම් බැඳි අරුමය

ලිහිණිය සේ ඈත
හිමිදිරිය සරසන්න
මගේ මුළු දිවිය ම
නුඹ හට උරුමය

මා එක්ක දොඩමළු ව
මුදු සුවඳ දැවටිච්ච
සරසවියේ හැම තැනම
දැන් මට මිහිරිය

අරුන්දතිය

නිලම්බරේ පිපි

අරුන්දතිය

සොමි කැලුම් සලන

නෙත තවන දිය ඉසින

උයන්තෙරේ පිපි

කුමුදුනිය

රොන් සුවඳ සලන

නෙත පිනන රුව මවන

යොවුන්වියේ බැඳි

පෙම්වතිය

කඳුළු බිඳු පිහින

හිත හදන බස් කියන

ආගන්තුකයා

නිදිවරා
වනපොත් කළා
මා නුඹ පතා
මොහොතකට
සුවපත් කළා
නුඹ ඇවිල්ලා

සති කීයද ?
දින කීයද ?

නුඹ ගියා
මා හැර දමා

දමිළ පෙම්වතිය

අපරිමිත ස්නේහයෙන්
ඈ මතුළ සෙත් කවිය
දමිළ බසින් ලියන ලද
ශ්ලෝකයකි
ටටහා ගනු රිසිව
මා හදළ ඒ බස
වැදගම්මකට නැති බව ය
කාගෙත් ම අදහස

ඉදින් මම අත් හළෙමි
ඈට පෙම් කරන බව

මතකයෙන් උදුරා දැමීමි
ඈට පෙම් කළ බව

අපේක්ෂා භංගත්වය

ගැබ හොවා
සෙ‍නෙහසින්
සොම්නසින්
විලි වැද ලද
මළ දරු උපත

සඳ කිරණ නම් නුඹ

සිහිනය නම් නුඹ
නිදි තනිය බිඳ එබෙන
මගේ හිත තුළට
ආදරේ සුවය ගෙන එබෙන

සඳ කිරණ නම් නුඹ
සිහිල ගෙන ඇද හැළෙන
මගේ නෙත මතට
ආදරේ සොඳුර ගෙන හැළෙන

මද පවන නම් නුඹ
රොන් සුවඳ පිස හමන
මගේ ගත දෙසට
ආදරේ මිහිර ගෙන හමන

පාලම

ඉවුරු දෙක යා කළ
පාලමෙන්
ගඟ දෙකඩ වන බව
අරුමයක් ද ?

අප්පච්චි

අප්පච්චි නුඹට
යන්න ඇහැකි නිවනට
අපේ තනියට
පෑයු ඉරහඳ අහසට

කඳුළු බිඳු කැට
සඟවා ළය මසට
අපේ කුස තුළට
දැමූ බත් කට රසට

අප්පච්චි නුඹට
යන්න ඇහැකි නිවනට

කඳු ශිඛර උසට
පියඹා විත් ගසට
කැදැලි බැඳ හිසට
තැනූ නිවහන අපට

අප්පච්චි නුඹට
යා නොහැකි නිවන කුමට

තත්පරය

තත්පරව උන් ඔයා
මගෙන්
ඈත් වෙච්ච දවසෙ ඉඳලා

තත්පරයත්
හරියට
කල්පයක් වගේ

රැයේ සරතැස

රැයේ සරතැසින් දෙතොල මුදවා
උණුහුමක් සිහිලසක් නොදැනෙනා
හාදුවක් දී ඈ හැර ගියා

රැයේ කළුවරින් දෙනෙත මුදවා
හීනයක් හැබෑවක් නොපෙනෙනා
මිරිඟුවක් වී ඈ හැර ගියා

රැයේ තනිකමින් මසිත මුදවා
ප්‍රේමයක් විරහවක් නොහැ‍ගෙනා
හැඟුමක් තියා ඈ හැර ගියා

සැළමුතු ප්‍රේමී

අහස පුරා සැරිසරන නුඹේ
සිහිල සොයා ඇ‍දෙමි ළයේ
සිහින පුරා කවි ලියන මගේ
සසර පුරා පෙම් බඳිමි ප්‍රියේ

මදහස සලනා
නිල් නෙතු සඟළෙන්
සෙනෙහස ගෙනෙනා
සැළමුතු ප්‍රේමී

සරතැස නිවනා
මල්  පෙති අතරෙන්
පෙම්රස ගෙනෙනා
මිණිමුතු පියුමි

සිහිනය ද ඔබ

එක් රැයක දී
විඳපු
හීනය ද
නුඹ
මා
මුළා කරපු

සරසවිය

සංසාරේ මා ළඟින්
ඉන්නවා කිවු ඔයා
මන්දාරමේ හැංගිලා
ඇයි ගියේ තාරුකා

හන්තානේ කඳු මැදින්
වසන්තය ගෙනැවිදින්
යෞවනයේ හීනයන්
එළි කළා ආදරෙන්

මතකද එදා අපි
සිතු ලෙසේ පෙම් කළා

සරසවියේ කල් ගෙවා
වසන්තය පහු කරන්
යෞවනයේ හීනයන්
බිඳ වැටී ජීවිතෙන්

මතකද එදා අපි
දුක බෙදා වෙන් වුණා

තනුව

කවිය
අහිමි කර
ගීතයක් කළ
තනුව
නුඹ

මානවි

මානවි

මා හද නිම්නය අසලින් ගලනා

සුනිල නදී තෙර නුඹමැයි

මානවි

අහසේ සඳ සේ පින්සාරි

සයුරේ රළ සේ දඟකාරි

මානවි

මා හද දාහය නිවනා

සිහිල් සඳ කිරණ නුඹමැයි

මානවි

මානවි

මා නෙත කඳුළැල් නිවනා

සිහිල් දිය දහර නුඹමැයි

මානවි

වියපත් දෑස

තනිකඩ පැල අඳුරුයි
කුරහන් යාය ම පැසී ගොසින්
කාලය අබියස පුරන් වෙලා

එදා ලියැදි දිග
ගොයම් සුවඳ විඳ
කුරහන් මල් නෙළුවා
මතකයි තවමත්
මේ දෑසට වියපත්

එදා අහස පිරි
තරු කැන් මැද
පුන්සඳ වන් මැණිකා
මතකයි තවමත්
මේ දෑසට වියපත්

නික්ම යාම

‘‘ඔයාට මාව
එපා වෙච්ච දවසට
මාව දාලා යන්න”

ඒත්
අපේ ආදරේ
හැමදාම වගේ
ඔයා හිටියේ
මට වඩා
පියවරක් හරි
පිටිපස්සෙන්

කළු ලෑල්ල

ටියුෂන් පන්තියේ
හැම අහුමුල්ලක ම
කොල්ලො කෙල්ලො
උන් උන්ගෙ වැඩ
උන් උන්ගෙ කථා
සර් ආවා විතරයි
පන්තිය ම හ්ම්...

ඒත් අපි දෙන්නා විතරක්
තවමත්
කළු ලෑල්ල දිහා බලාගෙන ම
අකුරු අහුලනවා
වචන ගලපනවා

කාලෙකින් හමුවීම

හිත හිඳියි අවදියෙන්
ඔබ එතැයි අලුයමින්
නෙත හිඳියි මඟ බලන්
හමු වෙතැයි කාලෙකින්

තොල් සැලෙයි සරතැසින්
මල් පිපෙයි අත ළඟින්
සිල් බි‍දෙයි සිහිනයෙන්
නුඹ එබෙයි මදහසින්

නෙත් පියෙයි නිදිමතින්
සඳ නොයයි හිත ළඟින්
හිත හිඳියි පාළුවෙන්
ඔබ නැතැයි කාලෙකින්

සැඟවී සැඟවී

සැඟවී සැඟවී සඳ ඈත ගනඳුරක
තනිවී තනිවී මා මෑත පැල්පතක

හමුවී හමුවී සිහිනෙන් සිහිනෙක
ඇළලී ඇළලී දෙතොලක් දෙතොලක
දැවටී දැවටී සුසුමක් සුසුමක
සැනහී සැනහී මොහොතක් මොහොතක

සමුදී සමුදී හදකින් හදකට
ගොළුවී ගොළුවී තෙපුලක් තෙපුලක
නැවතී නැවතී දෙනෙතක් දෙනෙතක
සිරවී සිරවී කඳුළක් කඳුළක

වාමාංශික ප්‍රේමය

අපි කථා කළා
දහසක් දේ
මාක්ස්වාදය ගැන
ලෙනින් ට්‍රොට්ස්කි ගැන
පන්ති සටන ගැන
ධනපතියගේ සූරාකෑම ගැන

ඒ අතර
අපි ආදරේ කළා
අපේ ඇස්වලින්

අපේ ජීවිත
අපි කැප කළා
විප්ලවය වෙනුවෙන්
නො මියෙන ප්‍රේමයක්
හදවතේ හිර කර ගෙන ම

සලෙළු තොල්පත

නුරා තැවරී
සිහින් දිගැසී
සුපෙම් මදහසින්
හැඟුම් උමතු වන්නේ

පවස නොසෑහී
දුහුල ලිහී
සලෙළු තොල් පතින්
හසුන් තෙමී යන්නේ

කුසුම වැතිරී
මෙවුල ලිහී
සිනිඳු පෙති මතින්
මධුමි මුදා ලන්නේ

පිපාසය

ඇගේ
ප්‍රථම චුම්භනයෙන්
මා ලද
පිපාසය
ත
  ව
     ම
        ත්
නො සිඳුණු එකකි

කෝපි කෝප්පය

අපි දෙන්නා
එකට
බොන්න ගත්ත
කෝපි කෝප්පේ
දැන්
හොඳටෝ ම නිවිලා

තෙමංසල

අප තිදෙන
තනි තනිව
ගමන් කළ
මේ මාවතේ
අවසන
තෙමංසලකි
ඔබ දෙදෙන
එහි ගිමන් හැර එන්න

අයිස් කැටය

එළියේ
පුදුම රස්නයක්නේ තියෙන්නෙ
පුළුවන් නම්
මාව
ඔයාගේ අයිස් කැටේ
ඇතුළට
තුරුළු කර ගන්න

ගඟ ගලයි

ගඟ ගලයි නොනැවතී
වසන්තය පහු කරන්
නුඹ හිඳියා අත වනා
ගං මිටියාවතේ
ගඟ ගලයි නොනැවතී
නුඹ පහු කරන්

පෙම්පත

ඈ
මා වෙත වීසි කළ
පෙම්පත
වෙන එකෙකු
අහුල ගත් හැටි

පහන් කන්ද

මා පහන් කන්ද පාමුල

නුඹ එනතෙක්

ඈත තොටුපලෙන් නික්ම

පාරුවක නැග එන

ඒ නුඹ ද ?

කියන්න ඒ නොකී රහස

සිඹින්න මා දෙතොල් දෑල

සුසංගීතය

එපා නැඟ එනු ළාහිරු
මේ රැය ගෙවා
එපා බිඳලනු සැහැසි ව
මේ රැයේ අප හමුවීම

ස‍‍දේ සිසිලස
කුමුදු සුසුවඳ
සරාගී ආදරේ
සුසංයෝගය මේ රැයේ

විහඟ ගී සර
අනඟ හී සර
සරාගී ආදරේ
සුසංගීතය මේ රැයේ

ලබ් ඩබ්

         ඩබ්           ඩබ්         ඩබ්

ලබ්          ලබ්          ලබ්

අහෝ !

හදවතේ රිද්මය ද

ඇයට අවතන හැටි

සඳ මිටියාවත

සඳ මිටියාවත සොයා

තරු දහසක් මැදින්

මම ආවෙමි නුඹව සොයා

සඳ එළිය වැටී

හරි සොඳුරුයි මේ ජීවිතේ

රෑ අඳුර නිවා

සඳ නැ‍‍‍ගෙන තුරා

මම උන්නෙමි දෙනෙත් යොමා

තරු සිනහා සලා

නිල් අහස පුරා

මම උන්නෙමි දෙනෙත් පියා

නුඹ එනතුරා

මම ප්‍රේමාතුර ව හිඳිමි

නුඹ එන තුරා

පාළුව රැඳි සීතල රැයේ

උණුහුමක් වී නුඹ එන තුරා

තරු කැන් වෑහෙන

සැඳෑ අහස යට

දෑත දෙතොල පැටලී

සෙනෙහස තවරන

පෙරුම් මල් පිපුණු හද ගොමුවේ

මල් රොන් වෑහෙන

තුරු සෙවන යට

ළැමට මැදි ව තුරුළු ව

සෙනෙහස කොඳුරන

සිහින මල් හැලුණු නිදි යහනේ