ගැහැනියක පිනන
ආදරය පිරි මායාව
නයන යුග පිරුණ
විහඟෙකුට ඇලීමි
සල්ලාල විහඟ තුඩ
නුඹේ පෙම්බර බස
රවටතැයි නොදැන
හැමදේ ම පිදුවෙමි
වරද වූයේ මගෙනි
දඬුවම ද හිමි මටය
අස්වාමික සඳ වුව
සාපැටවි රැක ගමි
රෝස මධු යහනක
වසත් සඳ මියැදුණ
අතීතය යට කොට
මතක වත පුදදෙමි
No comments:
Post a Comment