විහඟ ගීයකි උදෑසනක කනවැකුණ
කුරුලු යුවළක පිළිසඳර දුටිමි මම
පෙර මගට ඉගිල විත් මව් කිරිල්ලිය
හිමිසඳ බදා පිළිගෙන දුක කියා හිඳියි
පෙර දිනයේ මහ රැයේ අැද වැටිණ
මහ වැස්ස පුපුර පුපුරා අකුණු සැර
කූඩුවේ අඩමාන තැන් කඩා ගෙන
ගසා ගෙන ගිය වග නපුරු සුළඟට
පුංචි උන් හංග ගත්තා තටුව යට
තෙමී තෙමී බලං හිටියා අඳුරෙ ම
දැනුයි පණ අාවෙ ඔයා දැක්ක ම
අැගේ බස් බිඳුණු හඬකින් අැසිණ
දෙන්නා බඩගින්නෙ ම නිදාගත්තා
මුකුත් නෑ තිබ්බෙ ඊයේ රෑ දෙන්න
අැහැරේවි තව ටිකකින් කෑම ඉල්ලා
අා මෙන්න ඔයා තව කටක් කන්න
දුක සැප දෙක මැදින් අැදී අැදී ගලන
ජීවිතය බෙදා ගෙන අාදරෙන් ළං ව
හැමදාම ඔයා ඵක්ක සවියක් වී ඉන්න
අෑ කියනවා කුරුලු හද උණු වෙද්දි
No comments:
Post a Comment