නැවතුම

දුම්රිය නැවතුමේ
බංකුවකට බර වී
ඈතින් ඇදෙන
දුම්රිය දෙස
නෙත් යොමා සිටියෙමි
නුඹ එතැයි
වෙනදා මෙන් ම

මා අසුන් ගෙන හුන්
තුන්වන මැදිරිය පාමුල
දුම්රිය නතර විණ
ඒ ඇසිල්ලට
සිතත් රැවටිණ
නුඹත්
මා අද්දර ලෙස ම

එහෙත් මොහොතකට පසු
තිරිංග මුදවා
දුම්රිය ඉදිරියට ඇදිණ
මා පසු කර
එ දවස
නුඹ මගෙන්
සමුගත් ලෙස ම
පීලි කිසිදා
හමු නො වන බව
සපථ කර

අහස

අහස් තලය ම පැහැබර යි
එ නමුදු
වැහි වලාවක සේයාවන්
ඈත ඉමක නතර වී

දැන් ම සමු අරන් යන්
මේ අහස අත්හැර

හිත රිදවීම

හිත රිදුණ ද මිහිරේ
මහද කළ සරදමින්
සිහින මංසල බිඳ දමා
ඉතින් හැරයනු මා දමා

යොවුන් දෙහදක
සුපිපි කුසුමක
සුවඳ පමණක් ම රඳවා
මිලින වී යන දිනකි අද

නුඹත් ඔහුත්
වෙරළ තීරෙක
තුරුළු වන්නට තනි ව හැරදා
සමු අරන් යන දිනකි අද

හිරු නොමැති පැය

මම දුරක ගියා
සඳ එළිය සොයා
මල් පිපෙන රැයේ
හිරු නොමැති පැයේ

මගේ සුසුම් දිගේ
රන් සුරතලියේ
තවමත් දැවටෙනවා
නුඹේ හැඟුම් රටා

මගේ ලවන් පුරා
රන් සුරතලියේ
තවමත් ඇළලෙනවා
නුඹේ හාදු රටා

සඳ සේ පින්සාරි

සඳ සේ පින්සාරියේ
නුඹෙ සිත් අහසෙ
සැරිසරන
තරු අත්අකුරු
ගළපන
පෙම්පත පිළිගන්
රෑ අඳුරෙ ම
ඊට පිළිතුරු එවාපන්

ප්‍රථම දසුන

ප්‍රථම දසුනින්
හද කැන්වසේ
කෝඩුකාරකමට
ඇන්දෙමි
පෙම් සිතුවමක්

ඒ සිතුවම
බොඳ කළ
ගැහැනිය
මේ කඳුළ
නුඹට කැප ය

මතක සැමරුම්

හද සුසුම් පිරි - නෙතු පියන් වැසි
ඉකි බිඳියි මහද හැඟුමන්
සිත පහන් නිවී - පෙම් ලොවින් මිදී
මා දවයි මතක සැමරුම්

මීදුමෙන් වැසි - කඳු මුදුන් පුරා
නුඹ එබෙයි අහස් සළුවෙන්
මල් සුවඳ රැඳී - මද පවන් සරා
මා සොයයි අහිමි සැනසුම්

රෑ ගිමන් නිවූ - සඳ දියෙන් තෙමූ
හිත හිඳියි අඳුරේ දැවෙමින්
නුඹේ සුවඳ රැඳි - නිදි යහන් පුරා
මා සිඹියි ඉහිරි කුසුමන්

ස්වර්ණ හංසියේ

ලෝචන යුග්ම දැහැන් බිඳා
දුහුල් සළුවෙන් මිදී
තරු රැයෙන් මිදෙන්නට පෙර
නඳුන් උයනට වඩිනු මැන
ස්වරණ හංසියේ

තිසර යුග්ම පියුම් තලා
සුනිල නදියෙන් මිදී
සඳ රැයෙන් මිදෙන්නට පෙර
සුරන් මැදුරට වඩිනු මැන
ස්වරණ හංසියේ

ලවන් යුග්ම ගිමන් නිවා
සිහිල් හිරිපොදින් තෙමී
මැදියමෙන් මිදෙන්නට පෙර
සඳුන් යහනට වඩිනු මැන
ස්වර්ණ හංසියේ

මලක් ලෙස

මලක් ලෙස
පිපුණි නම්
පර ව යා යුතු ව ඇත
කවදාක හෝ
එහෙත්‍
හැකි තෙක්
සුවඳ දී

නටුව

පෙති එකින් එක
ඉවත් කර
තනි කළෙමි
නටුව
දැන්
ඇඟිලි තුඩු
ගැඹුරට
කටු කිඳෙයි

මධුවිත

මධුසමය දා
නො ඉඳුල්
ගැහැනියකගේ
දෙතොලතර
පා කළෙමි
සරතැස

නො ලැබීම

අන්ධ මිනිසෙකු කිසි කලක
නො පතනු ඇත ඇසක්
දනී නම්
පෙනෙන ලොව තුළ
කෙරෙන ජඩ වැඩ
බිහිරි මිනිසෙකු කිසි කලක
නො පතනු ඇත කනක්
දනී නම්
ඇසෙන දස අත
හැඬෙන දුක් හඬ
ගොළු මිනිසෙකු කිසි කලක
නො පතනු ඇත මුවක්
දනී නම්
මුවක් ඇති මුත්
කොතෙක් ජඩ වැඩ
අබිමුව
කෑ ගසා
එරෙහි වන්නට
නො හැකි බව

පරණ පෙට්ටගම

කාලයකට පස්සෙ
දූවිලි වැකුණු
පරණ පෙට්ටගම
ඇර බලන්නට
සිත් විණ

ඒ සඳ
පුස්කොළ පොතක
බැඳි අකුරින් ලියවුණ
නුඹෙ යි මගෙ යි
ආදරයෙ
ඉපැරණි කථාව
මුණ ගැසිණ

ඇතැම් තැන්
මැකී ගොස් ය
තවත් තැන්
වේයන් විසින්
පහුරු ගා තිබිණ
එහෙත් එහි සුවඳ
තවත් එලෙස ය

මොහොතකට පසු
පරණ පෙට්ටගම
වසා දැමිණ
පුස්කොළ පොත
නිදන් කොට
ඒ මත
අලුත ගත් පොත
බරට තැබිණ

ආවස්ථික පිරිවැය

තේරිමක් කළ යුතු ය
නුඹ හෝ ඇය අතරින්
කැප කළ යුතු ය
ඉන් එක් අයෙක්
සපුරා ගනු වස්
අසීමිත හැඟීම්

දුක සැප

රළු පිඩැලි නැති
සමතලා බිම් ද
උස් ව නැගුණු
කඳු මුදුන් ද
සිසිල ගෙන හමන
වා රැළි ද
මඟ අහුර හැපෙන
වා සුළි ද
චණ්ඩ
හිරු රැස් ද
සෞම්‍ය
සඳ රැස් ද

දුක සැප මිටින් ගත්
ජීවිතය
හැර දමා
යා හැකි ද

මැඬියා

මඩ වලක
සුපිපුණ
නෙළුමකට

නො හැකි ද
පෙම් කරන්නට
මැඬියෙකුට වත්

සොඳුරු ගීයක්

අපට ගැයුමට
විරහ ගීයක්
ලියවිලා නැත
මේ ලොවෙ

මා පියෙකු කළ
ඔබ මවක කළ
පුංචි පුතු හට
ගයන්නට
ළමා ගීයක්
ලියවිලා නැත
මේ ලොවෙ

බිඳුණු හිත්
යළි හදන්නට හැකි
සොඳුරු ගීයක්
ලියවිලා නැත
මේ ලොවෙ

දික්කසාදය

ගත වුණු දෙවසර තුළ
එක ම නිවසක ගත වුණ
නීතියෙන් වෙන් කළ
නාඳුනන ජීවිත
නිමා කෙරුවෙමු
කසාදය කටු ගා දමා

සංසාරගත බැඳීම
ආත්මගත ප්‍රේමය
සුනු විසුණු කළ
ගැහැනිය
මම නුඹට
වෛර නො කරමි

ඔව්!

ඒ වෙනුවට
මම නුඹට
හෙටත්
ආදරය කරමි

වෙන්දේසිය

හැකි වේවි ද
මිලට ගන්නට
මා සතු
මනුෂ්‍යත්වය

දහසකට
ලක්ෂයකට
කෝටියකට
නැතිනම්
ඉහළ ම
ලන්සුවකට

අබිසරු අඟන

කම්තුරු පහසෙන්
නිරුවත් කල්බඳ
රිද්මෙන් සැලෙනු පෙනේ
උඩුකුරු කළ වත
දාහෙන් පෙඟෙනු පෙනේ

නිසසුරු දෙතොලෙන්
පියොවුරු තිසරුන්
පින්නෙන් තෙමෙනු පෙනේ
අබිසරු අඟනුන්
රාගෙන් රඟනු පෙනේ

පිවිතුරු ලිහමින්
විසිතුරු රුසිරුන්
තැල්ලෙන් මිදෙනු පෙනේ
නිසයුරු රහසින්
අහසෙන් බසිනු පෙනේ

නවාතැනක් නැත

මධුවිත බඳුනක මිහිරට වහල් ව

මේ දිවි ගමන ම ගත වී යයි

දහසක් තැන්වල සක්මන් කළ’මුත්

සිත් සේ වසනට නවාතැනක් නැත

අන්ධකාරයෙන් පිය වී ගිය නෙත්

කණාමැදිරි එළි දහසක පැටලෙයි

මනසින් උමතු ව සඳකැන් විඳි’මුත්

නිහඬ ව කරු කැට සැඟ වී ඇත

ගිම්හානයෙන් පර වී ගිය මල්

දිය සිඳුණු තුරු පතරක මියැදෙයි

සිහිනෙන් අවදි ව විමසන’මුත්

වස්සාන පෙම අහිමි ව ඇත

රහස

ඈ

රෝස මලක්

තුරුළු කර ගෙන

දවසක්

මා වෙතට

ඇවිදින්

කඳුළු පිරි

දෙනෙතින්

කොඳුළ ඒ රහස

ඔබට පවසනු කෙලෙස

එ දවස

මම ඉඩ දුනිමි

ඇයට

උර තලය මත

හිස හොවා

සැනසෙන්න

එ පමණක් නො ව

සැනසුම් වදන්

දිවුරුම් ලෙසින්

මා මුව අගින්

ගිලිහී ගියෙන්

රෝස මල

මගෙ ම විය

මෙ දවස

නිර්දය ලෙස

මම ඇයට

දමා ගැසුවෙමි

රළු වදන් පෙළ

“ඔය රෝස මල

මගෙ නෙවෙයි නෙ”

ඉනික්බිති

එතෙක් මතකයන් සිර කර

බැඳ තැබුණ

සෙනෙහස් පවුර

බිඳ වැටිණ

එහෙත් තවමත්

සඟවමි ඔබෙන්

ඒ රහස

ආදරයේ ගිම්හානය

මටත් අවශ්‍ය යි
නිදහස සොයා යන්න
සම්ප්‍රදාය බිඳ ගත්
නො හික්මුණු
හිපි රැලක් එක්ක

මධුවිතින්
සප්පායම් ව
සත්සරින්
කුල්මත් ව
රමණයෙන්
මුසපත් ව
ජීවිතය
ආස්වාදනය කරන්න

සංස්කෘතික සාගරයෙන්
සදාචාර බැම්මෙන්
එහා කොදෙව්වක
ගිමන් හැර එන්න
මටත් අවශ්‍ය යි

එහෙත්
ආදරයේ ගිම්හානය
මගෙන් ඈතයි

බඹරු

සොඳුර
අපි යමු
මල් නෙළන්නට

බඹරු
එන්නට කලින්

සිනමා හල

දවසක් අතීත ස්මරණයේ දී
නුඹව
මට මුණගැහුණා
සිනමා හලක
ද්වාරය අබියස දී

කොතෙකුත්
සිහිවටන
හමු විය
ඇස ගැටෙන
හැම තැන

විරාමය අතරතුරත්
නුඹව
තුරුළු කර ගෙන
නරඹපු
සිනමා පටය පවා
සිහි විය

දවසක් අතීත ස්මරණයේ දී
නුඹව
මට මුණගැහුණා

විරාගී විචාරකයා

උඹ ලියන කවිවලින්
හරි අඩක් ම
කුණුහරුප

දිය කඳුළ

ඈත කඳු මුදුන සිට
හීනියට ඇද හැළෙන
නීල දිය කඳුළ
මීවිතකි තොල් පිනන

නීල වන ළැහැබ වෙත
රාත්‍රියට ඇද හැළෙන
සීත සඳ එළිය
හීනයකි නෙතු පුරන

නේක මල් වදුලු පිස
ආත්මයට සුව ගෙනෙන
ඈගේ පෙම් සුවඳ
ධ්‍යානයකි හිත නිවන

කැක්කුම

හදවතෙහි
සියුම් ම තැන
කොනිත්තලා
රිදුණ ද
කියලා
අහන්නේ...

ඒත්
ඒ
කැක්කුමට
මං ආදරෙයි !

අනුස්මරණය

කුණාටුවෙන් පසු
කැබලි වී ගිය
බඳුන
යළි එකලස් කළා
පළුදු වූ තැන්
සායම් යොදා
පිරියම් කර

කල් යත් ම
සායම් පතුරු ගැලවී
ඉරි තැලුණු තැන්
මතු වෙමින් ඇත

ප්‍රථම අනුරාගයේ
අනුස්මරණයේ
අනුපිළිවෙළට

පශ්චාත් යුද සමය

නිදහසේ කිරුළ යැයි අප හිස පළන්
හැදෙන රට ගැන සිහින මවමින්
තුටු සිනහා ඉතිරෙන නෙත් අගින්
උන් නමින් කඳුළක්වත් නැහැ ඉතින්

කාසි සොයා අවතැන් තරුණියන්
වීදි පුරා ඇවිදිමින් නිදි වරමින්
යුද වැදි පොළොව මත තැනූ යහන්
වෙහෙස වී උන් ගත රතී කෙළියෙන්

සිවු දෙසින් මත් බිඟු සෙන් අවුදින්
නෙළා ගෙන යති මල්පැණි රිසි ලෙසින්
ප්‍රේමයේ නුපුරුදු හැඟුම් හිමි කර දෙමින්
උන්ගෙ සෙනෙහස පැන දුවයි පාන්දරින්

දිළිඳු බව උන් කර මත පැටවුයෙන්
යුද වැදුණු පොළොවේ උපන් මුත් පවින්
අත්වැල් ගැට ගැහෙන දා සැබෑ සාමෙන්
උන්ටත් බිම් කඩක් හිමි ය මහ පොළොවෙන්

බූට් එක

අහෝ !
මල්සරාටත්
කෙල්ලෙක්
බූට් එකක් තියලා

මේඝ දූතය (දඬුවම් මාරුව)

වින්ධ්‍යා කඳු මත
රාමගිරි අසපුවට
නික්ම ආවෙමි
අලක පුරයෙන්

සන්ධ්‍යා වලා අත
ප්‍රියාදර සොඳුරියට
ලියා යැව්වෙමි
කඳුළ කවියෙන්

තවත් නැහැ පිළිතුරක් !

වැරදුණාවත් ද පාර
මතකයෙන් ගිලිහුණි ද
මං ලකුණු
හිමවතට මීදුම ද
කෛලාසයට ඝන වැසි ද

පවසන්න මා මිතුර
කොයි වෙද් ද මා සොඳුර

මගේ කුසුම
තනියෙන් ද
බිඟු සෙන්
ගැවසෙද් ද
වැළපෙමින්
සැතපෙද් ද
කුසගින්නේ
මියයද් ද

තවත් නොතකමි
කුවේර අණ
අද ම යමි
රාමගිරියෙන්
තවත් නොරැඳෙමි
සොඳුර ගෙන
පිටව යමි
අලක පුරයෙන්

සොයා යමි
පීඩිත අපට
කොහේ හෝ
ලොවක් ඇත

තහනම් අඩවිය

කලක් තිස්සේ

වනගතව තිබු

ගල් ලෙන

එළි පෙහෙළි කර

ඉදි කළෙමි එහි

නුඹේ පිළිරුව

වල් බිහි ව තිබු

ගල් ලෙනට පිවිසෙන

මං පෙත
පිළිසකර කළෙමි

නුඹට වඩින්නට

ආදරේ උත්තුංග මැදුරට

කෙමෙන්
දින

සති

මාස ගත විය

වල් බිහි වෙමින්

සඳ එළිය නොදකින

හිරු එළිය නොවැටෙන
වනරොදක

සැඟ‍වෙමින්

එහෙත්
තවමත්

ගරා ඇද වැටෙන

මන්දිරය තුළ

දිළිසෙමින් ඇත

නුඹේ පිළිරුව
ගන අඳුර නිවමින්

රුසිරු අඟන

නිහිරි සලන දෙතොල් යුවළ
චුම්භනෙන් සුවය ගෙනෙන
රුහිරු පුරන හැඟුම් පහස
නුඹ කෙරෙන් පෙමෙන් බැ‍ඳෙන

තිසරු රඟන සිහිල් පොකුණ
දිය කෙළෙන් මිහිර ලබන
කුමුදු විලස සඳෙන් තෙමෙන
නුඹේ ළයෙන් සෙනෙහෙ විඳින

රුසිරු අඟන දැහැන් සරන
නෙත් අගින් කැලුම් සලන
මිහිරි තෙපුල සවන් පිනන
නුඹේ රැඟුම් උමතු කරන

කෙටි පණිවිඩය

ඔයා
ඇස් අරින්න
දැන්

මං
ඇස් පියාගත්තා
සදහට ම

කර්මය

කලා භවන

ම’පියවර
නතර වූයේ
කලා භවනේ
කෙළවරක එල්ලෙමින් තිබූ

සිතුවමක් අබියස ය
එතෙක්
ඇවිද්දෙමි
පිංතූර ගොඩක් මැද්දෙන්

ඉක්බිති
සිතුවමේ
සියුම් රේඛා මත
සමපාත වන සේ
ඇගිලි තුඩු
ගෙන ගියෙමි
ඇගේ
දේහ හැඩතල
පිරිමදින අටියෙන්

ඉනික්බිති
අනවසර‍යෙන් ම
ඈ ළැම මත
ලිහිල්ව තිබූ
තන පට
උනා දැමීමි

........................

එ’විගස
දුටිමි
සිත්තරා පමණක්
එතුවක් දුටු
ඇගේ
පියවොරු යුවළ
කෙමෙන්
මා හද තුළ
ඉදි වෙමින් ඇත
කලා භවන

ප්‍රියාදර විජ්ජුලතා

ගිගුම් දෙයි
වැහි වලාවකට වහං වී
හෙණ හඬින් අකුණු සර
ගිනි පුපුරු වියරු වී
ලැගුම් ගෙන
ඉකි ගසයි
තැවුල් සෝ දුක්
සන්තාපයෙන්
වියෝග ස්මරණයෙන්
නෙත් කෙවෙනි තුළ
කදුළු කැට ඇත මිදී

ඒත් සොඳුරිය
මතක දෙවොලේ
අදත් නුඹ දෙවඟන
විජ්ජුලතා
මා ප්‍රියාදර විජ්ජුලතා

ආලකමන්දාව

ඉඩෝරයෙන් ඉරි තැලී ගිය
වැව් පතුලේ තවමත්
ඉදි කරයි ඔහු
ආලකමන්දාවේ අනුරුව

ගෙබිම මායිම් ලකුණු කර
සතර කොන නිදන් කළා
ආරක්ෂක මුට්ටි
දහඩිය කඳුළු උණු කර
කහවණු කැට වැළලුවා
පාදම යට

පෝරණුව තුළ
දැවෙයි මැටි ගුලි
ගිනියම් වෙමින්
ගඩොල් ගල්
බැ‍ඳෙයි එකින් එක
මේසන් අතින්

දිනක කුලිය
රු. 1500/=
කෑමත් බීමත් නැතිව

බිරින්ඳෑගේ කනකර සැරසිලි අනා
පොඩි එවුන්ගේ සුරතල් හසරැලි පෙරා
කපරාරුව අහවරයි උලා

        ඇස්තමේන්තුව

සිමෙන්ති කොට්ට - 50
වැලි කියුබ්            - 2
ඔක්කොම             - 52 යි

වැහි වලාවක දෙයියන්ට
කන්නලව් කළත්
බාර හාර වුණත්
කොතරම්
නැත වුනේ පලක්

කලු වැහි වලාවක්
අඳුරු කර අහස ම
වැවට ඉහළින්
නතර වී
කරවටක් වැව් දියෙන්
ගිලී ගිය’මුත්
වැව් ඉස්මත්තේ තවමත්
සෙවිලි කරයි ඔහු
ආලකමන්දාවේ පියැසි