හන්තාන හඳ ලස්සන ද කියා නුඹ
අැසූ පැණය ම ඔච්චමකි පෙම්වත
කටු ගොහොරු මැද පිපී ඵන කල
නුඹ ඉරක් හැමදාමත් ම මේ මලට
අඳුරු වෙන මෙහි හැම වෙලාවක
ගැහී ගැහී නුඹට ම තුරුළු වෙන්න
වැස්සෙ තෙමී තෙමී බලන් හිටියා
ඉඩ තියා ගෙන මං තව කුඩය යට
කඳුළු සන්සිඳුවන්න මතක විසිකර
නුඹේ අැරයුම ම රිදවුමක් අහිංසක
මහවැලිය පවා ගැරහුම් කර හිටියා
අනේ මට විතරක් ද අපේ ප්රේමයට
No comments:
Post a Comment