ලිහිණිය

සිල් ගත්ත මගේ හිත ම
නුඹ එක්ක ළෙන්ගතුව
කාටත් ම කලියෙන් ම
පෙම් බැඳි අරුමය

ලිහිණිය සේ ඈත
හිමිදිරිය සරසන්න
මගේ මුළු දිවිය ම
නුඹ හට උරුමය

මා එක්ක දොඩමළු ව
මුදු සුවඳ දැවටිච්ච
සරසවියේ හැම තැනම
දැන් මට මිහිරිය

අරුන්දතිය

නිලම්බරේ පිපි

අරුන්දතිය

සොමි කැලුම් සලන

නෙත තවන දිය ඉසින

උයන්තෙරේ පිපි

කුමුදුනිය

රොන් සුවඳ සලන

නෙත පිනන රුව මවන

යොවුන්වියේ බැඳි

පෙම්වතිය

කඳුළු බිඳු පිහින

හිත හදන බස් කියන

ආගන්තුකයා

නිදිවරා
වනපොත් කළා
මා නුඹ පතා
මොහොතකට
සුවපත් කළා
නුඹ ඇවිල්ලා

සති කීයද ?
දින කීයද ?

නුඹ ගියා
මා හැර දමා

දමිළ පෙම්වතිය

අපරිමිත ස්නේහයෙන්
ඈ මතුළ සෙත් කවිය
දමිළ බසින් ලියන ලද
ශ්ලෝකයකි
ටටහා ගනු රිසිව
මා හදළ ඒ බස
වැදගම්මකට නැති බව ය
කාගෙත් ම අදහස

ඉදින් මම අත් හළෙමි
ඈට පෙම් කරන බව

මතකයෙන් උදුරා දැමීමි
ඈට පෙම් කළ බව

අපේක්ෂා භංගත්වය

ගැබ හොවා
සෙ‍නෙහසින්
සොම්නසින්
විලි වැද ලද
මළ දරු උපත

සඳ කිරණ නම් නුඹ

සිහිනය නම් නුඹ
නිදි තනිය බිඳ එබෙන
මගේ හිත තුළට
ආදරේ සුවය ගෙන එබෙන

සඳ කිරණ නම් නුඹ
සිහිල ගෙන ඇද හැළෙන
මගේ නෙත මතට
ආදරේ සොඳුර ගෙන හැළෙන

මද පවන නම් නුඹ
රොන් සුවඳ පිස හමන
මගේ ගත දෙසට
ආදරේ මිහිර ගෙන හමන

පාලම

ඉවුරු දෙක යා කළ
පාලමෙන්
ගඟ දෙකඩ වන බව
අරුමයක් ද ?

අප්පච්චි

අප්පච්චි නුඹට
යන්න ඇහැකි නිවනට
අපේ තනියට
පෑයු ඉරහඳ අහසට

කඳුළු බිඳු කැට
සඟවා ළය මසට
අපේ කුස තුළට
දැමූ බත් කට රසට

අප්පච්චි නුඹට
යන්න ඇහැකි නිවනට

කඳු ශිඛර උසට
පියඹා විත් ගසට
කැදැලි බැඳ හිසට
තැනූ නිවහන අපට

අප්පච්චි නුඹට
යා නොහැකි නිවන කුමට