එක දවසක්

පියුමි මගෙන් ඈතට යද්දි
තනියට මං ළඟට ආවෙ සඳුනි

‘නිශාන්ත ඔයා අද හැන්ඩ්සම්’

එයා කථාවට මුල පිරුවා

ජීවා...
ප්‍රේම්...
ඒ දෙන්නා ගැන ගොඩක් දේවල්
අපි කථා කළා

ඒත් හිටි ගමන්
එයා කිව්වා

‘හිරුණ එන්න කලින් ඔයා යන්න’

මං කැලුම්ගෙන් දැන ගත්තෙ
එයා අරුණත් එක්ක ආපු
හිරුණට හිත දීලා කියලා

පුංචි මධුමතී

සියුමැල්ලෙන්
මධු ඩැහැගත් බඹරුන්
හසරැල්ලෙන්
හිත් රැවටු අනඟුන්

සිහිලැල්ලෙන්
තොල් පිනවූ කිඳුරන්
කඳුළැල්ලෙන්
නෙත් රිදවූ සලෙළුන්

වස්සානෙන්
පෙති ගිලිහී ගියතැන්
දිවි ළැහැබෙන්
මිලිනව යන පියුමන්

මහණ දම

පන්සල් වත්තේ කොලු ගැටයින්ගේ විසේ
දකිනා විටදී පොඩි සාධුගේ හිත ගැස්සේ
නැටුමට ගැයුමට කෙළියට ආසා වයසේ
හැඬුවා සිහිව අම්මා හොඳටම රහසේ

ලොකු සාධුගේ බණ පද සිහි වී ආයේ
හිත නිවෙනවා පොඩි සාධුගේ කෙළි වයසේ
බුදු සාධුගේ රූපය යට පිදු මල් අහුරේ
හිත පිරෙනවා පොඩි සාධුගේ මල් සුවඳේ

කහ සිවුරේ කහ පාටට නිවන හැඩයි
වැලි මළුවේ වැලි ගානට සසර දිගයි
බෝ කොළයේ සිලි සිලියට සවන පිනෙයි
සංසාරයේ නැවතුම් පළ මහණ දමයි

ප්‍රථම විරහව

සිහිවටන පොදි බැඳ
සමු ගතිමු
ප්‍රථම ආදරයෙන්
දෑස් පමණක් දෙඩූ
කතා බහ නතර කර
යළි හමු නොවන බව
දිවුරමින්

මැදියමක
ගන නිල් අහස වසා
ළං නොවන මායිමක
නැවතිලා
තනි තරුවක්ව
පායා හිදින්නෙමි
දිවි ඇති තුරා