නො මළ ගෙපල

ඉයෝනා
අබැටයක් නැතත්
නො මළ ගෙපලක

වැළපෙන්න
නුඹට අැති තරම්
මළ පුතුන් හොවා

කිසාගෝතමී
අැය නම්
බුදුන් අබියස
නිවන් දුටුවා

විහඟ ගීය

විහඟ ගීයකි උදෑසනක කනවැකුණ
කුරුලු යුවළක පිළිසඳර දුටිමි මම
පෙර මගට ඉගිල විත් මව් කිරිල්ලිය
හිමිසඳ බදා පිළිගෙන දුක කියා හිඳියි

පෙර දිනයේ මහ රැයේ අැද වැටිණ
මහ වැස්ස පුපුර පුපුරා අකුණු සැර
කූඩුවේ අඩමාන තැන් කඩා ගෙන
ගසා ගෙන ගිය වග නපුරු සුළඟට

පුංචි උන් හංග ගත්තා තටුව යට
තෙමී තෙමී බලං හිටියා අඳුරෙ ම
දැනුයි පණ අාවෙ ඔයා දැක්ක ම
අැගේ බස් බිඳුණු හඬකින් අැසිණ

දෙන්නා බඩගින්නෙ ම නිදාගත්තා
මුකුත් නෑ තිබ්බෙ ඊයේ රෑ දෙන්න
අැහැරේවි තව ටිකකින් කෑම ඉල්ලා
අා මෙන්න ඔයා තව කටක් කන්න

දුක සැප දෙක මැදින් අැදී අැදී ගලන
ජීවිතය බෙදා ගෙන අාදරෙන් ළං ව
හැමදාම ඔයා ඵක්ක සවියක් වී ඉන්න
අෑ කියනවා කුරුලු හද උණු වෙද්දි

වීතරාගී නෙතින්

වීතරාගී නෙතින් ළං වී
ජීවිතේ පරමාදරය තවර
පියුම් වන් උතුම් පතිනි

දූලිපට නෙතු දෑල පටැලී
සාගරේ සන්තාප ළං කර
සියුම් තැන් රිදුම් දෙන්නී

හඳපාන නිවි රැයක සදිසි
අාදරේ සංකාව හිමි කර
සුසුම් දැන් අැයි ද නැවතී

උපැස් යුවළ

හතරැස් කළු රාමුවෙන්
උපැස් යුවළට යටින්
අැඳිණි හිනාවක් හීන්
පුරා අැගේ මීනනුවන්

ඵ් දෙස ම බලා උන්
මා දුටුව අෑ සැනෙන්
පියා ගත්තා දෙනුවන්
මා මගහරිනු රිසියෙන්

අැසිල්ලක් ගත වුයෙන්
නෙතු විදා අෑ රහසෙන්
මා සිටී දැයි සොයමින්
යළි බැලීය හොරැහින්

අතරමං වී අප නුවන්
ඵදා වෙලුණා අාලෙන්
උපැස් යුවළට යටින්
ජීවිතය තිබුණා ඉතිකින්

නිහඬ වෙමි මම

හැඟුම් වදනකුදු
පෙරළන්න බැරි තැන
නිහඬ වෙමි මම

නාඳුනන උන්

ඉතින් අපි හමුවෙමු
තවත් ඵක වසන්තෙක
යළිත් අපි වෙන්වෙමු
නාඳුනන උන් ලෙස

ඉතින් අපි ළංවෙමු
හැඟුම් අැහැරන වෙලාවක
දෙතොල් සිප සමුගමු
මාවතක කෙළවර

ඉතින් අපි හිනැහෙමු
සුසුම් සසලන විරාමෙක
දෙනෙ‍ත් මගහැර යමු
මාවතක හමුවන

ජීවිතේ අරමුණ

ඔබ අැවිත් ඉන්න
වසත් කල හැන්දෑවක
කවක් තියෙනවා ඔබට කියන්නට
වචනවලින් ගලපනු නො හැකි ව

හෙමින් සැරේ පියවර තබමින්
අෑතක හිඳ ඔබ ඵනවා
මනසින් හෝ අදහමි තවමත්
හැබැහින් අප ඵක්වන දිනයක්

නුවන් පියේ නිදිමත සොයමින්
හීනෙක මැද ඔබ දුටුවා
අාදරය මෙය නම් සොඳුරිය
ජීවිතේ අරමුණ ද ඵය ම ද

හදවතත් අද සුසානෙකි

සොහොන් පළ තනි වෙමි
කවුරුත් ම ගිය පසු
නුඹ සමග මම

තැනින් තැන ඉදිමුණු පස් කඳු ය
පෙළක් තැන් කුරුස ඔසව ගෙන
සුවිසල් කොත් මත
ග්රැනයිට් නාම පුවරු ය

පරවෙලා හැලුණ අරලියා මල් ය
මදක් දැල්වී නිවුණු ඉටිපන්දම් ය
හුදෙකලා සුසානෙක
තනිවීම නම් බියකරු ය

ඉතින් නුඹ දමා යන්නට බැරි ය
අඳුරට ඉස්සරත් නුඹ හරි බය ය
නිදන්න මෙහි අැවිත්
හදවතත් අද සුසානෙකි

නිමිත්ත

සඳ තරම් නිමිත්තක්
කවියකුට නැති තරම්

කවි පොතක් ඵළිදැක්ක දවසක

කොළඹ සිමෙන්ති බංකුවක් උඩ
යකඩ කළු ලාම්පු කණුවක් යට
ඉර බහින කලබල හැන්දෑ වරුවක
මතක ද බන් අපි ගිමන් හැරියා
කවි පොතක් ඵළිදැක්ක දවසක

මහපොළොව බෙදන උන් ගැන
උතුර දකුණ යා කරන හැටි
කවියො සහ උන්ගෙ කවි ගැන
අන්තිමට අපේ ජීවිතය ගැන
මතක ද දොඩමලුව ඉවර වෙන කොට
අන්තිම බස් ඵකත් මිස් වුණා උඹට

කලිසම් සාක්කුවෙ අහුමුලුවල තිබ්බ
අන්තිම සතේට අැදලත් යන්තමට
සෑහුණේ බීර ටින් දෙකක ගාණ ය

ඉතින් ඉන්පසු උඹේ හදවත
කඩා වැටුණා මගේ ළය පාමුලට
මතක ද අැය ගැන අාදරෙන් උඹ කියද්දි
මගේ දෑසක මෝදු වුණ කඳුළු බින්ද
ඵහෙම්ම ම මට නින්ද ගිහින් තිබුණා

ඵදා මට අහන්නට බැරි වුණ
අායේ අපි මුණගැහෙන දිනය කවද ද
පිළිතුරක් පුළුවන් වෙලාවක ලියාපන් මට
තවත් හවසක හම්බ වෙමු අපි
බීර බඳුනක් හිස් කරන්නට

නුගිනුරා හැඟුම

හුදකලා සිහිනෙක
අතරමං වී මං ඉද්දි ම
නුඹ අැවිත් හෙමිහිට
හාදුවක් තිබ්බා කොපුලක

නුගිනුරා හැඟුමක
සන්තක ව තිබු හදවත
යළි ලැගුම් ලන්නට
ඕනෙමය කිව්වා රහසෙ ම

පුදසුන හැඩි වෙලා

ග්රැනයිට් පුවරු
අල්තාරයේ
අපේ පියසටහන්
මැකී ගොස් අැත
බැතිමතුන් නිතර
ඵහි යනෙන බැවින්

වැලිකැට විසිරි
බෝ මළුවේ
අපේ පියසටහන්
වැසී ගොස් අැත
බැතිමතුන් නිතර
ඵහි වඳින බැවින්

මේ අපි අත් අල්ලන්
හිටපු තැන්
සුදු මල් පර වෙලා
පුදසුන හැඩි වෙලා

අල්තාරයේ මහ සෙනග
බෝමළුවේ මහ සෙනග
අපට ඉඩ නැති ය අද
අාදරෙන් ළං වෙන්න

අල්තිනායි ඵනකන්

වසන්තය නෑවිදින්
ඉන්නෙ මග බලන්
අල්තිනායි ඵනකන්
අයිලමට අායෙදින්

කඩුපුල්

රාත්‍රියට
බඹරු අැවිදින්
තුඩින් මත්
රොන් උරති
පුදසුනක වුව
පිදිය හැකි
කඩුපුල්

උදෑසන
බඹරු මිනිසුන්
වෙසින් විත්
විසි කරති
කසල බඳුනට
පර ව ගිය
කඩුපුල්

ජීවිතය අරුමයක් ද

ජීවිතය අරුමයක් ද
මට කියන්න මිහිර

සරත් කල මුණගැහෙන
සරා සඳ වුව නුඹ
සදාකාලික නැති ද
අපේ මේ හමුවීම

ළපල් තුරු අගිස්සක
ලිහී යන මලකට
ප්‍රේමය කැප නැත්තේ
වරදක් ද එය එ තරම් ම

ඉතින් දැන් බිඳලන්න
නු‍ඹේ ඔය මුනිවත
අලුයමට කිට්ටු ව
වෙන් ව යා යුතු ය අපි

ජීවිතය අරුමයක් ද
මට කියන්න මිහිර

තාවකාලික නවාතැනක්

ඵක අතකට
ජීවිතය
තාවකාලික
නවාතැනක් යැයි
කියන බැවින්
අපි අද වෙන්වෙමු
තවත් දවසක
හමුවන්න පුළුවනි
අපට ඵතකොට

කුරුලු පිහාටුව

පාවෙන්න ඔබමොබ
මගේ හිත අරගෙන
කුරුලු පිහාටුවකට
ඉඩ දෙමි

උහුලන්න බැරි කල
වියරු වූ සීත ඍතුව
සඳ කිරණ කුටියට
කැඳවමි

සතපන්න නෙතු යුග
සොඳුරු රූ දැහැනක
මකරන්ද මල් ගොමු
පීරමි

තෙලිතුඩ

සිහින සිත්තර
නුඹේ තෙලිතුඩ
මතක නංවයි
රැයේ මඟ හිඳ

දුර යන්න

නෙතු අල්ලන හීන
හිත ඉල්ලන රෑක
නුඹ ඵක්ක ම තාම
දුර යන්න ය අාස

හිත අවදියෙන්

සඳ අවදියෙන්
‍තරු අවදියෙන්
ගනඳුර මැදින්
නුඹ ඵනු රිසින්
හිත අවදියෙන්

මුදු කුමුදු මල්
රතු සිනිදු තොල්
බිඳ සිතක සිල්
නුඹ ඵනු රිසින්
නෙතු අවදියෙන්

අාදරය හඳුනන දෙබස

සියොත් කැල ඉගිල අහසට
සිඳී ගිය තටු කැබැලි අැහිද ගෙන
අායෙමත් තුරු වියන් මත
අාදරෙන් ගී ගයනු අැත දිනයක

තවත් ඵක සොඳුරු හවසක
මල් දෙවැට මැද අැවිද යන්නට
අහිමි සිහිනය අෑතකට විසි කර
ඉඩ යදී කඳුළු බිඳ සිරගත කොට

සිරිත් ලෙස පහන් පැල යට
අාදරය හඳුනන දෙබසකට
කථා නො කර ම වුණත් තව
ඉන්න ඉඩ අැති ද මේ අහස යට

අමාවක අහස

දවසක් ඵ්වි සහතික ව ම
වලා පටල යට සැඟ ව උන්
සරා සඳ සේ නැගී අැවිත්
අමාවක අහස සුවපත් කරන

ඵ තෙක් මේ ගන අඳුර
නපුරු සීතල සුළඟ කැටි වූ
දරා ඉන්නම් නිදා නොනිදා
නෙතු දල්වනා තෙක් ඵළිය

නිහඬ ව ම විමසිය යුතු

ඉදිරියට යන්නට
මාවතක් නො වූයෙන්
සලකුණක් හෝ ඉතිරි වී
නැත ඔවුන් ගිය මග

අා මඟ ද අාපසු
හැරී යන්නට බැරි ය
සහතික ව පවසමි
ඵ් තරම් ඵය දුෂ්කර ය

මිත්‍රය අා ගමන ගැන
යන්න තව අැති දුර
නිනව්වක් තියෙනව ද
නුඹට පොඩියට හරි

දන්නා කිසිවකු හෝ
මේ දිහාවට ඵන තෙක්
ඵන්න අෑඳි ගෙන
කථා කරමු මුල සිට

කථා කොට පල නැති
නිහඬ ව ම විමසිය යුතු
මාවතක් නම් නුඹ කියන
මමත් ඵකඟ ය ඊට

සදාකාලික නො වූයෙන්

පැමිණි මග
වෙහෙසකර බව
දනිමි මම
හොඳාකාර ව
ඵහෙත් බෝ දුර
ඉදිරියට
යන්න තව අැත

කලක් නතර ව
හිටපු තැන
සදාකාලික
නො වූයෙන් යළි
ඵ වන් තැන්වල
නවාතැන් ගෙන
පළක් නැත

සරදම්

ප්‍රේමයේ
සොඳුරු සැමරුම්
නුඹ ගන්න

වියෝවේ
රුදුරු සරදම්
මට දෙන්න

සමුදුරක ගැඹුර

කිමිදෙන්න බැරි කල
සමුදුරක ගැඹුර ගැන
අදහසක් තියෙනව ද
සසර සැරිසරන තුරු

වෙරළ

ක්ෂිතිජයේ
හිරු ගිලෙන කල
ප්‍රේමයේ මුවදොරට
නුඹ ඵන්න

ගඟක් සේ අැවිත්
මේ වෙරළ
සිපගන්න

තනිකමට ඔසුව

සඳක සීතල
කඳුළු මීවිත
ඵකට කලැතුණ
රැයකි මේ ගනඳුරු

ඵන්න අවදි ව
සිහින අතහැර
මධුසඳේ මධුවිත
තනිකමට ඔසුවකි

අහිමි පෙමක මතක

අහිමි පෙමක මතක පවන හමා යනෙන
නගර කොනක පවා රුදුරු හැඟුම් රඳන
සිහින පෙළක තනිවු රැයක ගෙවා දමන
කඳුළු වැලක ලිහා නුහුරු පෙමක් පතන

නොනිමි රැයක සඳක සදිසි කලා පිරුන
මවෙත පැමිණ නුරා තැවරි බසින් අහන
මිතුරු කමක ළබැඳි අැසුර ඵහා යනෙන
විහඟ කවිය ලියා ගන්න ඉඩක් සොයන

බදුලු දුම්රියේ

සීත මීදුම් දුමාරයෙන් මිදී
අෑත සිට අැදෙන බදුලු දුම්රියේ
ශ්වේත දූල් සළුවෙන් වැසී
අෑ හිඳිනු දුටිමි මම පාපුවරුවේ

සෑම හවසකම අෑ ඵනු රිසි
වේලපහ කොටුව ස්ටේෂමේ
බාග දා කෝච්චිය පමා වී
නේවි යැයි හිත දෙගිඩියාවේ

පාළු සති මැද ජීවිතෙන් ගිලී
හීන මාළිගය යට සතිඅන්තයේ
ගිමන් හැර යන්නට ඉගිල්ලී
කිරිල්ලී ඵ්විය දුෂ්කර සේවයේ

නැවතුම් පළ

ජීවිතයේ එක නැවතුම් පළක
පහන් කන්දක් සේ නැගී
නුඹ ය කීවේ ළඟට වී දැවටී
ප්‍රේමය මුණගැහෙන බව

ඉතින් ඇදහුවෙමි නුඹේ බස
ජීවිතේ මාවත කියා දෙන
නැවතුම් පළක් පමණක් බව
දැනෙද්දි අතරමං විය මම

ඉතින් අතහැර යන්න නුඹ
අවසර ද සොඳුරිය මට
පහන් තරුවක් නිවෙස තුළ
නිදා නොනිදා හිඳි තව

හිත්කවුළුව

හිත්කවුළුව
හැර තියන්නම්
නුඹවත්
මේ ඉසව්වට
අැවිත් යනව නම්

කියාදෙනව ද මාවතක්

මගේ සිහිනෙත් ඔයා අරගෙන ගියා ම
රැයක් ඉතිරි ව තියේවි ද තව කියන්න
නෙතේ මතු වන කඳුළු බිඳුවක විඩාව
නිවා ගන්නට අලුයමක් මුණ ගැහේ ද

බලා ඉමි මම අැහැ අැරන් හෙට උදාව
හිතක් දල්වන නැවුම් ඵළියක් තියේ ද
අදහගන්නට බැරි ව ජීවිතේ මංමුලාව
කියාදෙනව ද මාවතක් මින් මිදෙන්න

කවිය වළලමි

උදේ මහ පාර අතුගාන පිරිමින් ගැන
රෑට මහ පාරේ විකිණෙන ගෑනු ගැන
මහන මැෂිමට ගෙවෙන කකුල් ගැන
ගල් කොරියෙ තැලෙන දෙඅත් ගැන

කවියෝ කවි ලියා අැති මුත් අපමණ
සසල වීමක් නැත මිනිස් හද ඵපමණ
ගොළුවෙමි පන්හිඳක් සේ තුඩ බිදුණ
ගිනි තබා කෑගසන කවිපොත පරණ

ලේ පිපාසිත උන් වෙසෙන මේ රට
තැත්කරන කල හැම බෙදී යන්නට
කවිය වළලමි මිනිස් මළකඳන් යට
නොදුටු ඉර නැගෙන තෙක් අහසට

ප්‍රේමයේ සටහන

අාදරේ සොඳුරු සැමරුම් රැගෙන නුඹ
අායෙමත් අැවිත් හිත අද්දරට
සිහිනයන් හැම අහුර ගෙන රැය පුරාවට
දඟ කරන හැටි බලා ඉමි මම

අතීතේ ඵක ඵකට පියමං කළ සැඳෑවක
කොපුල් තලයක තියූ හාදුව
කඳුළකින් වත් නො දී ඉඩ දී මැකෙන්නට
සදා රැක ගමි ප්‍රේමයේ සටහන

මීවිතේ දැවී දැවටී දෙතොල් මත සසලන
සුළං පහසක පවා නො අැලෙමි
වෙනෙකුගේ උණුහුමක් නොයැද කිසිදින
තියා ගමි නුඹේ සුවඳ මතකය

හමුවෙලා කුමට

අප
අපට අයිති
නැති කොට
ඔබ හමුවෙලා
කුමට
මට

අැසළ කළුවර

ලෙයින් තෙත් වී අැසළ කළුවරක
බෙදී ගිය වග ය මහ පොළොව
ඉතින් ඵක් වී අප සහෝදර වරුනි
හදා ගත යුතු ය සමගියෙ බලය

දමිළ සිංහළ මෙහි වෙසෙන හැම
සැබෑ මුස්ලිම් වරු ද අැතුළු ව
ඵකාවන් ඵක් ව ඉන්න බැරි කල
තුටු වෙති සතුරු අදිරද සියලු

අතීතයේ ඉඳන් අප හැමට උරුම
බස රැස සිරිත් ගුණ දම් සුරැක
අබිමන් ගෙන ඵන ඵකමුතු රටක
වෙසෙනු හැකි නම් සුන්දර ය

අම්මා

මුළු ලොවට ම ඵළිය දෙන්න
හිරු මඬලට දුක කියමින් අම්මා
නහර දිගට පණනල පිඹින්න
කුස ගින්නෙ ම ලේ කිරි නිව්වා

කලු අහස ම නපුරු වෙද්දී
තරු දෑසින් කඳුළු අරන් අම්මා
අවර ගිරට ඉරගල හැරෙද්දි
අඳුර මැදින් ගෙට පියමැන්නා

මත්වුණ ඉර කරකැවෙන්න
රෑ යනකම් අැස් අඩවන් අම්මා
සෙවනැලි යට හඳ බලන්න
හඳසාවි ද නිදි කුටියට ඵබුණා

කවියක්

අාදරේ ගැන සොඳුරු කවියක්
නුඹේ නෙතු තුළ තිබී දවසක්
හමු වුණා මුසු ව තව රහසක්
රැඳී අැති බව සංසාර හුරුවක්

සසර සැරිසරන මිනිසෙක්

දවසකට හරි මම සමනලකු වුණි නම්
මලක කෙමි සිඹ ඉගිල ඵන්නට තිබුණා
තටු දෙකක් අැති හෙයින් නො කිය ම

දවසකට හරි මම බඹර භව ලද නම්
සිනිදු තුඩ අැන ඉගිල ඵන්නට තිබුණා
රොන් ගුලක් අැති මලක් සොය සොය

ඵ්ත් සසර සැරිසරන මිනිසෙක් ම බැව්
සොඳුරු කුසුමක් මත්තේ මියැදෙනවා
අයිතියක් කිසි නැති බවත් දැන දැන

ගිමන් ඉම

ගිමන් ඉම නැවතුම ය
වසත් සඳ දල්වන්න
පෙළක් තැන් රිදුමින් ය
පුළුවන් ද සනසන්න

නිහඬ බුදු නෙත්

වැලි මළුව මත
වැටී තිබු බෝපත්
සාමනේර නමක
අමදිනා කල

බලාගෙන අැත
නිහඬ බුදු නෙත්
වීසි වන වැලිකැට
රටා මවන හැටි

යුවතිය

බස් රියට ඵපිටින්
බස් රියක් ඵන තෙක්
හිඳියි මඟ බලන්
යුවතියක් ම'සිත ගත්

නුහුරු සිනහව

බොහො ම ඉස්සර
පුරුදු මුහුණක්
මගහැරලා යන්නට
බැරි ම මොහොතක
නුහුරු සිනහවක්
මවාගෙන දෙන්න ම
කොහොම දැ යි අැහුවෙ
මම යි පළමු ව

හොඳැ යි අෑ කියා
අැසු පැණයෙන්
නිරුත්තර වුණා මං
ඵදා වාගෙ ම
කියාගන්නට මට
තිබ්බ නම් ඉඩක්
ඔයා නැති කොට
දුකින් බව මම

අර්ථයක්

අහම්බෙන් ලියවුණු කවියට
අර්ථයක් අවැසි ම ද විඳිනට
පපුවකින් ගිලිහුණ හුස්මකට
මාවතක් තියේවි ද යන්නට

අැනුම් පද

මදුරුවන් රංචුව
දුක්මුසු ව හිඳියි
වැසි තුරල් වූ යැයි
අැනුම් පද කියමින්

කම්මලේ පිහි තලන සිරිමල්

කම්මලේ පිහි තලන සිරිමල්
දහඅටක් වයස තළෙලු සමැති
අටේ පන්තියට ඉගෙන ගත්ත

කුරු කුරු ගගා බිම පහුරමින්
තනි නො තනියට ළඟ හිඳියි
ලැසී බලු කික්කි හීලැ වෙච්චි

මහ රෑක වැහි දා මහ හයියෙන්
පුපුරා පුපරා හෙණ හඬ දෙයි
ලැසී ද ගැහී ගැහී උඩු බුරද්දී

රතුවට ගිනි බෝලයක් ලෙසින්
කම්මලට හෙණයක් වදියි
සිරිමල් බිමට අැද වැටෙද්දී

කට්ට කළුවර අැඟ පිච්චෙමින්
අන්තිම පණත් ගිහින් ඉවරයි
ලැසී දුකින් පපුව ඉව කරද්දී

උපාධි ලෝගුව

උපාධි ලෝගුව
අැඳන් ඵනකන්
අම්මා ඉන්නව
බත් තම්බමින්

ළාහිරු

ගෙවී යන කාලය ගැන
තැකීමක් කිසි නැත
උදා වන ළාහිරු දෙස
අාදරෙන් බලා ඉමි

වෙහෙසකර අැසිපිය
අවදියෙන් තියා ගෙන
දුෂ්කර ම මොහොතක
සිහිනයන් හඹා යමි

හිත හැදු අම්මා

තන උරා කිරි බොද්දී
නැළෙව්වේ අම්මා ය
දණ ගගා අැවිදිද්දී
ළඟ උන්නේ අම්මා ය
දෙපයින් ම නැගිටිද්දී
අත දුන්නේ අම්මා ය
කවුරුත් ම රිදවද්දී
හිත හැදුවේ අම්මා ය
දුක සැප සම ව දකිද්දී
ඵය හුරු කළේ අම්මා ය

රැහැයියන්

රැහැයියන් පමණක් දොඩන
නිශාන්තය මනරම්
අෑතකින් සිට ගනඳුර නිවන
සඳක් ළඟ හිඳී නම්

සඳක් නම්

සඳක් නම්
රැඳිය යුතු වෙයි
ගන අඳුර
පහව යන තුරු

කුළුදුල් ප්‍රේමය

කුළුදුල් ප්‍රේමයක නිකැළල් මතකයක් වී
ගනඳුරට අෑතකින් සඳක් සේ නුඹ ඉන්න
විහඟකු වාගේ ම වස්සාන කාලයට යළි
හමුවන්න ළත වෙමි අන්සතු හිත ඵක්ක

හේමන්ත ඍතුව හෝ අහම්බෙන් හමු වී
ජීවිතයේ අරමුණු වියපත් ව ගිය දිනෙක
දොඩමලු අායේ ම ඉස්සර තාලයට ගැයු
අහගන්න බලන් ඉමි මහලු වු හිත සමග

සිහිනෙන් වත් මෙහි නෑවිදින් ඉන්නැද්දී
පාළුවක් ගැන මායිමක් නැති වග අැත්ත
මීදුමක් සේ නමුත් බොඳ වෙලා දුර යද්දී
සැනසුමක් නම් මුලාවක් දැන් හිත දන්න

අවපැහැ

ලී කඳක මෙන්
ජීවිතෙත් අවපැහැ
පෙළක් තැන්
වැලි කොළෙන් කපා
ඔප දැමිය හැකි නම්

අපරිමිත අාදරය

කිසිවකු වේ ද
අාදරය මෙය යැයි
වදනකුදු නො දොඩා
අපරිමිත ලෙස ඵය
හදවතට දනවන
අම්මා ම මිසක

අයිලය

දුයිෂෙන්
නාව නම්
අයිලයට

අල්තිනායි
නූගත් තාම

නිදහසක අබිමන

පියාපත් යුග
මිටින් තද කර
රඳව ගත් මුත්
සුදු පරෙවියා

සාමයක උරුමය
දිනිය හැකිව ද
අහිමි කළ පසු
නිදහසක අබිමන

ගං ඉවුර නුඹ

උල්පතක හිඳ
ගලා යන ගඟකට
සාගරය තෙක්
මාවත කියා දෙන
ගං ඉවුර නුඹ

හිරු කිරණ නුඹ

සඳ රැසක මැද
ගෙවී යන රැයකට
ඵළිය ගොනු කර
නිහඬ ව ම හිඳින
හිරු කිරණ නුඹ

සහතිකය

ඉතින් සඳ නුඹ ද
ඉරට පෙම් බඳී නම්
රැය ලෙස ම මම
නුඹට සමු දෙමි

ඵහෙත් අහනව ද
පළමු කොට ඉරෙන්
දහවල අත්හරින
බවට සහතික ව

යටගියාව

දියලුමට හැකි ද
මොහොතකට
නවතන්න
ගලන දිය කඳ
දකින්නට ඉඩ හැර
ගල් පතුරු මැද
ප්‍රේමයක ඉපැරණි
යටගියාව

නිමිත්ත: පෙම් යුවළ දියලුමට දිවි දෙති

පෙම්වත් රහස්

අහසකට හැකි ද
උහුලන්න මේ තරම්
පෙම්වත් රහස්

ඉතින් ඉඳහිට
හඬනු අැත
මහ වැසි ලෙසින්

සැණකෙළියක් ය වෙසක්

සැණකෙළියක් ය
වෙසක්
හරි හතරැස්
අටපට්ටම් ජීවිතය
වීදියේ ඵල්ලන

මේක ගොඩ ගියොත්
තමයි බන් අපට වෙසක්
කිසිවකු කියනවා අැසිණ
කඩය අැතුළෙන්

පට්ටම් පමණක් ද
විසිතුරු කැටයම් යෙදූ
අටපට්ටම් ද
පොලිතින් උර යෙදූ
3 ක් ගත්තොත්
වට්ටමක් ද සහිත ය

බකට් අැත පැකට් කර
සෙලෝපේන් ඵක ලු
අගය වැඩි
ඉටිපන්දම් ද ඵහි ම
මිලට අැත

මාස තුනක
කරන්ට් බිල
ගෙවා ගන්නට හැකි ය
ලයිට් වැල් ටික
විකුණ ගත්තොත් අද

කුළුපඟු ව දැන් දොඩයි
කඩයෙ හිමිකරු අැවිත්
වෙස් මුහුණු වැලෙ
අඩුපාඩු පුරවමින්

සැණකෙළියක් ය
වෙසක්
වෙෙවර්ණ
වෙස් මුහුණු
වීදියේ දිස්වන

දිගැසියක

හිම මිදෙන සීත ඍතුවක
නිදි වරන නීල දිගැසියක
දුටු මසිත සුපිපි පුෂ්පයක
සුවඳ ඉතිරි ය ඵක රැයක

රැය පිපෙන කෞමදියක
නෙළා ගත නො හී දැක
වැළපෙන කඳුළු අහුරක
උණුහුම දැනේවිද දෑසක

පපු තොටිල්ලෙ

අම්මෙක්ට පුළුවන්
මහමෙරක් වුව
උහුලන්න
පපු තොටිල්ලෙ

කෙලෙස් සිත

හදබිම
සෙනසුනක් කොට
පහදවා ගතිමි හිත
බවුන් වඩනට

සුසුම් පා නුඹෙ
පියවර තියයි
සක්මන් මළුව මත
විටින් විට

ඉතින් සිතිවිලි
දැහැන් ගන්වනු
කෙලෙස

තවත් අැවිලෙන
ගින්දරක්
මිස

කෙලෙස් සිත

කෙහෙරැල්ල

සුළං වැද ලිහෙන
නුඹේ කෙහෙරැල්ල
වදියි මා මුහුණ
හැඟුම් කවි තවර

කහඉර මත

හදවත් දෙකක් තිබිණ
කහඉර මත වැටී
ගැහි ගැහී
විමසුවෙමි මම
පණක් තියේවි ද
ළඟට ළං වී

මිනිත්තු ගණනක්
ගත වුණත් හුරුපුරුදු
හදවත ගොළු ය
මුනිවත නො හැර

සුසුමක් දුටිමි මම
අෑතට අැවිදින
බිරිඳක දරුවකු
අතින් ගෙන

පොපි මල

පොපි මලක් වී පිපෙමි
හදතුරක නොමියෙන
කඳුළු වැසි වස්සමි
ගිම්හානයක අවසන

මවක බිරිඳක දුවකගෙ
කඳුළුලියක සුපිපෙමි
පුතකු සැමියකු පියකුගෙ
සුවඳමතක අරගෙන

උදම් ගී

උදම් ගී මැද
නුඹේ දෙණ තියා
සැමරුම් ය
සුදු හැඳ ගත් උන්
නො මද වරුණා

සුසුම් හී වැද
මගේ හද පුරා
ළතැවුල් ය
කඳුළු නෙත් විත්
ඵබෙයි පාරවා

පුත, විරුව
රණබිමක ළය පිදූ
පසට නුඹෙ ලෙය
පොහොරකි
මල් පිපෙනු අැත
ඵ පොළොව මත

ඉතින් හෙළමි
මේ කඳුළු අම්මගෙ
දියවර ලෙසින්
පසට උරා ගන්නට

විහඟ කව

විහඟ කවක සිනිඳු බව
අත්වින්ද නම් නුඹ දවසක
අඳුරු රැයට සොඳුර රැගෙන
ඵන්න ඉඩක් තිබුණා හදවතක

කඳුළු කැටිති මිදුණු නෙත
දැකගත්ත නම් නුඹ සඳවත
සිහින අහස නො ගොස් අතැර
ඉන්න ඉඩක් තිබුණා මේ මෙතැන

කිරිල්ලක්

තල් ගස් යාය බිම බලා ගත්
පාළු මූසල හැන්දෑවක් ඵදත්
අකුරු කර කැදැල්ල තෙක්
ඉගිල ඵන්ට බට කිරිල්ලක්

අැගේ පසුපස ලුහුබැඳන් අා
විෂඝෝර රුදු සර්පයින් ඵදා
මටසිලුටු වු තටු පොඩි ඉරා
ඉඳුල් ගත සුසුමන් සිර කළා

දමිළ බසින් නැගි විලාපයක්
අහස් කුස වෙත පවරා රහස්
වෙමින් අෑ සැඩ කුණාටුවක්
ගසා ගෙන යාවි හැමදෙයක්

නගරෙ

බෝඩිමෙ සිට

සෙත් වේවා!

අම්මෙ,
ඉතින් කොහොම ද
සැපදුක්
මං හොඳින්
රස්සාවක් හම්බවුණා
කන්න බොන්න
සතුටු වෙන්න
මහත්තුරු නෝනලා
නිතර යන ඵන
ලොකු තැනක
ඵච්චර අමාරු වුණෙ නැහැ
හොයාගන්න
ගම වගෙ නෙවෙ යි
නගරෙ හරි ලොකු යි

මේ වැඩ අැරී අැවිත්
ටිකක් මහන්සි යි
ඊයේ රෑ ගිය ගමන්
ගෙදර මතක් වුණා
ඵ්ක යි....

අප්පච්චි සනීපෙන් ද
නංගි මල්ලී
ඉස්කෝලෙ ගිහින් ද
අපි තුන්දෙනෙක්
ඵක බෝඩිමක
රුපියල් තුන්දාහක්
ඵක් කෙනෙක්ගෙන්
හොඳයි තැන
ගානේ හැටියට
කෑම කඩෙන්
අාව විතරනෙ තාම
ඉතින් අම්මගෙ
පොල් සම්බෝලෙ
කරවල බැදුම
මතක් වෙනව හැමදාම

අම්මෙ,
විනෝදෙට බර
නගරෙ මහත්තුරු
හරි හොඳ යි
සන්තෝසමට සල්ලි කොල
අතේ ගුලිකරල යනවා
මටත් හොඳට ම හති
නැටුම් ඉවර වෙනකොට

පෙළක් මහත්තුරු
ටිකක් අමුතු යි
අැස්වලින් මොනව දෝ
අහනවා
මං හනිකට
අහක බලාගන්නවා
සුමනෙ අයිය වත්
අාදරෙන්
මතක් කළා කියන්න
ලියුම් කඩදහියයක්
කොහොමටත්
ඵයැ යිටත් ලියනවා

මාසෙ අන්තිම නෙ
නංගිගෙ ටියුෂන්වලට
අප්පච්චිගෙ බෙහෙත්වලට
මේත් ඵක්ක
සල්ලි ඵවනවා
නවතින්නම් අදට
අම්මට, හැමෝට ම
බුදු සරණ යි

මීට,
අාදර ලොක්කි

තටු

තටු ලද විගස
අහස් කුස වෙත
ඉගිල යමි මම
සමනලකු ලෙස

ඵහෙත් මතකයෙ
තබා ගනිමි තව
කලක් දළඹුවකු ව
සිටිය වග මම

නික්ම යන වසන්තය

හුස්ම පිඹ අනන්තය වෙත
පාළුවෙන් දරා ගෙන හිත
නික්ම යන වසන්තය දෙස
අාදරෙන් බලා ඉමි මම

රහස්

ඔබට නො කියපු
අහසකට පවරපු
රහස් අැත අැති තරම්
හිතට වද දෙන
මතක පොත හැර
ඉතින් ගලපමි කවක්

සරදම්

නිල් නුවන් නුඹේ දැක
තාරකාවන් සරදම් ලද
හඬා වැටෙනවා රැයක
නිවා දැමී යැයි කළුවර

බෝඩිමේ ජීවිතය

සති අන්තියේ නිවාඩු ලද විගස
කැදැල්ලට නික්මෙමි
අලුතෙන් තටු ලද මෙන්
නැවත ඉපදෙමි ඵදින
බෝඩිමේ ගෙවී යන ජීවිතය
කොළඹ පාළු අහසට විසි කර
නික්ම යමි මම ගමට

බොරළු පාර ද
දෙපස ලදු කැලෑව ද
බලා අැති පිළිසඳරට
ලැහැස්ති ව මා සමග
වෑකන්දට උඩින්
හඳත් හනිකට
ඵ්වි අඳුරටත් කලියෙන්
වැළඳගන්නට

ඉතින් මම නික්මෙමි
කොළඹ පාළු අහසට වීසි කර
බෝඩිමේ ගෙවී යන ජීවිතය

අාල හුස්ම

හීන අත් අල්ලන්
දුර අෑතකට යන්
අාල හුස්මක තරම්
සීතලක් නැහැ කොහෙවත්

හැඩ

සඳ
වැඩියෙන් ම
හැඩ

තරු පිරුණු
රැයට නො ව
ගන අඳුරු
අහසට ය

අකීකරු සිත

මේ සිතත් නුඹ වගේ අකීකරු වුණා නම්
සමු අරන් යන්නැති මේ තරම් දුක් නොදී

අාදරෙන් ළං වෙලා නුඹ දුන්න හාදුවත්
කඳුළකින් සේදිලා යන්න අවසර පතයි

අායෙමත් හීනයෙන් මා සොයා නෑවිදින්
මතකයෙන් ගිලිහිලා යන්න දැන් ඉතින්

රූස්ස ගහ

තාත්තා ලෙඩ අැඳට වැටුණ දවසෙ
ගෙදර උළු වහලෙ ඉඩැති තැන්වලින්
වතුර බිංදු ඵක දෙක වැස්ස දවසට
ගේ අැතුළට ඵබිකම් කරයි දැන්

හුණු ගාපු බිත්තිවල පතුරු ගැලවෙයි
සායම් පාට මැකිලා දුහුඹුල් බැඳෙමින්
අම්මා දෑවැද්දට ගෙනා තේක්ක ලී
මහ විසල් අල්මාරිය පහුරයි වේයන්

වත්තෙ තිබ්බ රෝස මල් පාත්තිය
මැලවිලා කුරුලු රංචුත් කොහෙද ගිහින්
වල් පැලෑටි පොඩි කර ගෙන ඵ්ත්
අම්මා නැගෙයි රූස්ස ගහක් වෙමින්

කඳුළක් වෙමි

කඳුළක් වෙමි හඬන දෑසක වෙහෙස දරන
කොපුලක් වෙමි ගලන කඳුළක සිහිල රඳන
දෙතොලක් වෙමි රතැති කොපුලක හාදු තියන
පවසක් වෙමි විඩා දෙතොලක ගිමන් නිවන

ගඟුලක් වෙමි දහක් දෙන පවස සන්හිඳන
කන්දක් වෙමි ගලා යන ගඟුලක පණ පිඹින
අහසක් වෙමි උස් වු කන්දක සෙවන සදන
තරුවක් වෙමි උදා අහසක සදා ඵළිය දෙන

සයුරක් වෙමි දිලෙන තරුවක කැලුම් පතන
පවනක් වෙමි නිහඬ සයුරක තරඟ පිසින
හවසක් වෙමි හමන පවනක සුවඳ සොයන
කවියක් වෙමි තනි වු හවසක හිතට ඵබෙන

හීන

නුඹ දුන්න හීන
අතවනයි තාම
දුරකට වෙලා අෑත
ඉන්නව ද කෝම

නෙත රැන්දු පාට
දේදුන්න වාගේ
වැහි දාට අැඳෙන
හැමදාම නේන

සීත රැයක පාළු
ඉන්න හිත ගාව
නුඹ නැති ව තාම
කඳුළු නෙත යාලු

ජීවිත හයක්

සමන් ගෘහමූලික
දරුවො හතරක භාරකරු
ගෙවල් බෝකර් වත්තෙ උපන්
රේස් බුකියෙ වාසනාව
ඔට්ටු තියන
අවුරුදු දාසයෙන් පන්න ගත්
විමලා දැන් ටිකක් මහලු
බුලත් හප කරන
උන් තැන ම කෙළගහන

වැඩිමලා සරත් දවල් වැඩවරන
රෝද තුනෙන් රෑ වැඩට
ඉගිල්ලෙන
වත්තෙ ගෑනු තැන තැනට
ගිහින් අරන් ඵන
හයේ හයර් ඵක
මාළු මාර්කට් ඵකට
දිනපතා නො වරදන
පිලී ගඳ පෙරා ගෙන
පාන්දරට ගෙට ගොඩවෙන

කාන්ති දෙවෙනි පවුලෙ ඵක ම දෝණි
වත්තෙ කාගෙත් සුන්දරි
සඳේ පළුවක් හොරෙන් ගත් ගෑනි
දහයෙ පන්තියෙ දි
බෝක්කුව යට අාදරය අැහින්දි
අවුරුදු තුනක කිරි සප්පයට
දැන් ලේ පුදන මෑණි

මද්දුමයා මංජු ගමට චණ්ඩි
ගෝරි දා ගෙන ගෙට අැවිත්
මන්නෙ අැද ගෙන
කටින් අසූචි කරන
මාසෙකට වරක්
මහ උළු කැට ගැන ඵන

බාලයා සංජු හතේ පන්තියෙ
ඉස්කෝලෙන් කට්ටි පනින
කොල්ලො ඵක්ක
රෝන්දයට යන
ගෙට හොරෙන් දුම් අදින
වත්තෙ සුමනෙගෙ කෙළීට
අාලෙ පා ගුටි කාපු

මුඩු නො වුණු බිමක
හරි හතරැස් ලී පටි ඵලපු
මාළිගයකි ජීවිත හයක්
හුස්ම ගන්න ඵකට හැපි හැපී
බාග දා ගෙයි ඉඳන්
අහසෙ තරු ගනින
වැහි දාට බාල්දියකට
වතුර බිංදු ඵකතු කරන

අතරමං ව

හිම කැට කෙමෙන් දිය වී
පෙණ පිරී ඉතිරෙන
බීර බඳුනක රස
තොල ගෑවෙමි
ඉනික්බිති
මත් ව ගිය මනසින්
යහනට වැදී
අඩ නින්දේ හිඳින විට දි ය
නුඹ අැවිත් නෙත් මත
අැන්දෙ ඵ සුන්දර චිත්‍රය

ඉතින් ඵ කෙසේ ද යත්
සොඳුරිය

පියාපත් විදා
නිසල දිය සසල කොට
දිය රැළිති නංවා
ඉගිලෙන්න සැරසෙන
රණහංස යුවළකි

මණිපත්‍ර ලිහා
සිනිඳු කෙමි විවර කර
මකරන්ද උතුරා
සුපිපෙන්න සැරසෙන
තාමරස කුසුමකි

කෙමෙන් මත් බව පහව යද්දී
ස්වප්නයක මා
අතරමං වුණ බව පසක් විණ

ඵක භවයකට

යුද්ධය... ඵ වචනය අැහුණ ම
අදත් මම ගැස්සිලා යනව බයට...
මට තාම මතකයි අද වගේ ම
නිවාඩුව ඉවර වෙලා නුඹ යනවා ‍
හුරුපුරුදු හාදුවක් නළලත තියා

දවසක්... යුද හමුදාවේ ජීප් ඵකක්
ගේ දොරකඩ අැවිත් නතර කළා
ඵ අැසිල්ලට
නුඹේ සුවඳ සිඹින්නට
මං පියාඹලා ගියේ
කිරිල්ලියක් වගේ

ඵ්ත්...
බිඳුණු හඬකින් අැහුණා
හතරැස් පෙට්ටිය තුළ
නිසල නුඹෙ සිරුර
තැන්පත් ව අැති බව

ඵ් නුඹ ම බව
අනේ රත්තරනේ මට
අදහන්න බැරි වුණා
දැනුත් දැනෙන්නේ
නුඹ මා ළඟ ම බව

ඵදා ඉඳල ම
නුඹේ රූපය
කඳුළුවලට බොඳ කරන්
අැහිපිල්ලමක් යට තියා ගෙන
ඉකිබිඳිනවා මං

අම්මා හැමදාම කියනව
අලුතෙන් ජීවිතය පටන් ගන්න ලු
ඉතින් හෙට මං
අම්මගෙ අාසාව ඉටු කරනව

මැකී ගිය මගේ සඳ
වළලමි නුඹේ ම‍තකය
තවකෙකුගේ සෙනෙහස
ගරහන්න බැරි තැන
මේ භවයේ විතරක්
ඉඩදෙන්න මට
වෙනෙකුට අයිති වන්නට
මතු භවයෙ හමු වෙනකම්

උඹ කියන ප්‍රේමය

උඹ නම් හිතවත
මෙලෝ රහක් නැත
තව ම මලක කෙමි
සිඹ නැති ද

සිදුරු කර හද
රාගයේ මන්ථයෙන්
කලතවා
සිතුවිලි සයුර
අමෘතය කළ හැකි ය

පෙති හැළුණු මලක
මිලට ගෙන දවසක
අැන බලනු තුඩගින්
මිහිරක් වේ නම්
අමතනු මා නැවත
සමනලියක අල්ලා දෙමි
ඵවිට තටු නාෙ සිඳි

ඵහෙත් නො කියනු
අැය සමඟ
රාගයෙන් තොර
ප්‍රේමයක් ගැන

සිහින හසුන

නිහඬ රැයක ශ්වේත සළුව ලිහා දමමි
පිරුණු හඳක සදිසි මුහුණ මවා ගනිමි
සිහින අතර සුමුදු කොපුල හාදු තියමි
සකුණ තුඩග පළැඳ හසුන ලියා ඵවමි

පසුපස අසුන

පුරුද්දට වගේ
තාමත් මං ඉඳගන්නේ
බස් රියේ පසුපස ම අසුනේ
මට ටිකක් ඉස්සරහින්
දකුණු පස අසුනක
නුඹ උන්නේ
නාඳුනන අයෙකුගේ
උරහිසට වාරු වී
ඵක අතක් ඔහුගේ
පිරිමදිමින් තිබුණා
වම්පසින් නුඹේ කම්මුලක්

මොහොතකට දැනුනේ
සියුමැලි බවක්
මගේ අතැඟිලි අතර
ගැහෙමින් තිබුණ
ඵ අැසිල්ලට
මතක පෙළක්
අැස් අග්ගිස්සට
මෝදු වුණා

ඵහි ම තනි වෙමින්
ඉන්න අතරතුර
ගමනාන්තයක
අැය ඔහුත් ඵක්ක
බැහැගද්දි
මං උන් තැන ම
නැවතිලා හිටියා

අස්වාමික සඳ

ගැහැනියක පිනන
ආදරය පිරි මායාව
නයන යුග පිරුණ
විහ‍ඟෙකුට ඇලීමි

සල්ලාල විහඟ තුඩ
නුඹේ පෙම්බර බස
රවටතැයි නොදැන
හැමදේ ම පිදුවෙමි

වරද වූයේ මගෙනි
දඬුවම ද හිමි මටය
අස්වාමික සඳ වුව
සාපැටවි රැක ගමි

රෝස මධු යහනක
වසත් සඳ මියැදුණ
අතීතය යට කොට
මතක වත පුදදෙමි

එතෙර ගිය පුතුට

බාල කල පුයර මුසු
නුඹේ කිරි සුවඳ
තව ම තියෙනවා
පෙනහළු ගැඹුරක
විටින් විට මම
දුම් පයිප්පය
මුවට ළං කර
මතක් කරමි ඒ මතක

මහගෙදර තිබු ඉඩම
කට්ටි කොට
වෙන්දේසි කළ වග
කථා වෙනවා මං අහගෙන
මහලු ගෙට ලියුම් ගෙන එන
පියුම් ධර්මෙ භාරකරු සමග

මසකට වරක් උඹ
මගේ ගිණුමට
මුදල් බැර කරනව ලු
ඊටත් මහලු ගෙයි
අලුත හදන බිල්ඩිමට
වැඩි ම මුදලක්
දුන්නෙත් උඹ ලු

උපන් රට අතහැර
දුර රටක වෙසෙන
‍උඹේ සැපදුක අසා
ලියුම් කඩදහියක් වත්
ලියාගන්නට දැන්
අත්වලට වාරු නෑ මගේ

මං බලන්නට
මෙහේ නාවට
කමක් නෑ මගෙ පුතේ
මහලු තනිකම
හොඳට පුරුදු යි දැන්
අම්මා නැතිවුණ දා ඉඳන්

හැම ඉරිදා දිනක ම
පන්සලේ පොඩි හාමුදුරු නමක්
බණට වඩිනවා මහලු ගෙට
සැඳැ කල මම
ගලා යන ජීවිතය දෙස
බලා ඉමි මැදහත් සිතින්

තව දවසක්

නුඹ ඵන්න
මේ වස්සානෙ ම
තව දවසක් මං
තියා ගන්නම්
මඟහැරුණු තැන්
කථා කරන්නට

ඵදාට අපිට අායෙමත්
පුළුවන් වේවි
ගතවුණ කාලය
මෙනෙහි කරන්නට
ඵහි රැඳුණු මතකය
අවදි කරන්නට

ඵහෙම දවසක
අපි හමුවුණොත්
කඳුළුවලට ඉඩ දෙමු
අැති තරම්
දොඩමලු වෙන්න

හෝලි

විසිරුණු ජීවිතයට
පාට වීසි කළ දවසක
දේදුන්නක් වාගේ නුඹ
නෙත් මානයට අාවේ

නාඳුනන මුත්
නුඹ වෙතට විත්
පියකරු ව පිපුණු වත
අැන්දෙමි රත් පැහැය
කෝල ලෙස සිනාසී
පිළිතුරු ලෙසට නුඹ
තැවරුවා මා වත
නිල් පැහැති සායම

පළමු වරට හෝලි දා
රත් පැහැය නිල් පැහැය
ඵක් කළ අාදර සිත්තමක්
අැඳගතිමි මම හද ‍තුළ

නැවතුමක් තෙක්

බොහෝ දුර
සංසාර සක්මනක
අැවිද අාවෙමි මම

ගගන තල විසිරුණු
සිනහ කඳුළු තරු
පාර කියා
දන්වාවි රැය අවසන
නයන යුග පැතිරුණු
සිහින පැතුම් මල්
පෙති විදා
අැහැරේවි හෙට අලුයම

බොහෝ දුර
නැවතුමක් තෙක්
අැවිද යමි මම

මේ ගමන

සිහින පොදි බැඳ
තව ම මග බලන් ඉමි
නුඹ ඵ්වි සහතික ව
නික්මෙන්න
මොහොතකට හරි පෙර

ඵක්වන යකඩ කට
හඬනගන්නට විය
අසුන් ගත් දුම්රිය
පිටත් වන්නට නියමිත බව
කවුළුවෙන් ඵපිටට
මුහුණ දා බැලිමි මම
නුඹ ඵ්වි දැ යි පමා වී හෝ

ඵහෙත් කෙමෙන් කෙම
දුම්රිය ඉදිරියට අැදිණ
අනන්තවත් හිතුණට
දුම්රියෙන් බැහ යන්න
මේ ගමන යා යුතු ය
නුඹ නැතත් සොඳුරිය

හිරු

නිශා කල ගෙවා
අලුත් දවසකට
අරුණලු වැඩමවා
හිරු හිඳී පිච්චෙමින්
දහවල පුරා

විහඟකුගේ පෙම්පත

හේමන්ත ඉම
දෙගිඩියාවෙනි හිත
ළතැවුල් නිවන
නැවතුමක් පතා

ලියා ඵවමි මම
අාලවන්ත කව
සිනිඳු ම අකුරින්
විහඟ පියාපතක

පරිස්සමට නො රිද
ඉල්ල ගන්නව ද
නුඹේ නමට ඵවු
ඵ සුපෙම් හසුන

අැස් දෙක ම දෙස
බලා ඉමි නො නිද
පිළිතුරු ඉඟිය
ලැබෙන තෙක් මම

හිතුමතේ මැදියමේ

ජීවිතය නම් තුරු පෙතේ
ඉගිල යන මේ මාවතේ
ගිමන් හැර යමු සොඳුරියේ
පහන් පැළ යට ළං වෙලා

මග හැරේ යන බයෙන්
පියාපතකට යදම් දා
හිතට අපි ඉඩ දෙමු
ඉගිලෙන්න රෑ මැදියමේ

ගනඳුරේ ඉඩ අරන්
තනිකමට තිත තියා
තොලට තොල ළං කරමු
දැවටෙන්න අද හිතුමතේ

වසන්තයක නිමාව

මමත් නුඹ මෙන් ම
මේ වසත් කල
උදා වන තෙක්
බලා උන් වග ඇත්ත

එහෙත් නුඹ විඳින
ඒ වසන්තෙ ම
සුවඳ දෙන අතර
පර ව යන මල්
මම දුටිමි

ගී ගයන උන් අතර
ගොළු ව ඉකි බිඳින
විහඟුන්ට
කන් දුනිමි

ඉතින් නුඹ විඳින
වසන්තය වුව දිනක
නිමා වන බව
දැන ගතිමි

දැන් මම
වසන්තය‍ට ගත වන්න
ඉඩ දෙමි
නිමාවක් ම සොයා

මහමායා ව කලුරිය කළ දා

ලෝකය ම ජය අරන්
කිරුළ හිස පළන්
රජකු ලෙස
ගමට ඵන දා
නුඹ හිටිය නම්
මා ළඟින්
හිස මත සිනිඳුවට
අතැඟිලි අැවිදවා
උණුහුම් ම හාදුවක්
නළලත තියාවි

ඵ්ත් නුඹ
පියා ගත් දා
දෙනෙත් සදහට
කොහේ සැඟෙව්ව ද
සිනහවක කඳුළු
අහිමි කර මට
සෙනෙහසක මහිම

මහමායාවණි
බුදු වන්න නො පැතු
සිදුහත් කෙනෙක්
වෙමි මම
දෙව්ලොවෙන්
සිහිනයට විත්
නැළවිලි ගීයක්
කියනව ද
ඉස්සර වගෙ ම
නින්ද ඵන තෙක්
මා ළඟට

පැරණි ප්‍රේමය

මීට ශත වර්ෂ
ගණනකට පෙර
මියැදුණ නමුත්
අඳුරු අහසට
ඵළිය දෙයි තව
තරුවක් වෙලා

ඵ වන් දුර නැතත්
පැරණි ප්‍රේමය
මතකෙට අැවිත්
වියළි දෑසට
හුස්ම දෙයි සිඹ
සිහිලක් වෙලා

බොල් හඬ

රළු ගලක වුව
අැතැම් විට
තිබිය හැකි ය
බාෙල් හඬ
නංවන තැනක්

මතක කවියක්

වෙරළ යාබද
වැටකෙයියා පඳුර යට
වැටී තිබුණා
මතක කවියක් පරණ

ඵදා මෙහි අා ගිය
අැතැම් අය අද නැත
මෙදා මෙහි අාවෙමි
වෙනත් අය නැතිවට

නවාතැන් පළ හැර
දිනක් ඵ්වි ය යා යුතු
සදාකල් හිමි වුණ
යමක් වේවි ද ලෝදම

නගරයට ගිය දා

විදුලි වේගෙන් අැදී ගිය
සැප රියක ඉදිරිපස අසුනක
නුඹ අසුන් ගෙන උන් හැටි
සිහිනයක් වගේ තව

ගමෙන් නගරයට ගිය දා
කොන්ඩ කරල් දෙක බැන්ද
නංගියේ කොහෙ හැංගුව ද
උඹෙ ඵ් අහංසක කම

තටු කැපුව දා අැඟ පේන්න
උකුසු අැස් කෑදරයි වනයේ
පරිස්සමින් පියාඹන් බන්
හිත බය යි උඹ දැකලා

දුර බැහැර ගෙවා
නුඹ බලන්නට අාවේ
පරණ තැන අත්හැර
ගියා කියල යි කීවේ

සැප රියේ උඹ මේ
කොහේ යනව ද නංගි
ගමට යන්නට අායේ
මුණගැහේවි ද කෙල්ලේ

මල් වගෙ ජීවිත

නෙළා ගත් මල්
නුඹේ පාමුල තියා
පර ව යන හැටි බලා
හිතා ගන්නට
ජීවිතේ අනියත ස්වභා
මදි ය අප පින් වඩා

ඉතින් ඵ් මල්
පන්සලේ පාමුලට වී
විකුණ ගත්තොතින්
වේල් තුන හෙට
පිරිමසා ගන්නට
හැකි ය බුදු හිමියනේ

වැහි බින්දුව

දන්නව ද
වැහි බින්දුවකට
වුණත් පුළුවන්
ඉඩෝරයකට
බලාපොරොත්තුවක්
වෙන්න

අරණක් තරම්

අරණක් තරම් පියකරු ය අම්මාගේ රූපය
පිරිතක් තරම් පින්බර ය අම්මාගේ ස්වරය
පියුමක් තරම් පිවිතුරු ය අම්මාගේ සුවඳ
කවියක් තරම් නිර්මල ය අම්මාගේ රසය
පවනක් තරම් සිහිලැල් ය අම්මාගේ පහස

ගඟක් වගේ

මට ඕන
ගලා යන්න
ගඟක් වගෙ
නිදහස් ව
අතරමග
මුණගැහෙන
ගල් වැටි මැදින්
හැඩ වෙමින්

කඳුළු විරාමය

ඵන්න යමු
ගිහින් අෑඳි ගමු
අන්න අතැන
ඔව්
අන්න අර අතැන
ඉස්සර වගෙ ම
අැහැල මල් වැටෙන

ගිහින් ඉඩ දෙමු
අැස්වලට
කඳුළු විරාමෙක
දොඩමලු වෙන්න
අාගිය තොරතුරු

හුස්ම කවිය

කවියක් කියන්නෙ
හුස්මක් වගෙ

පපුවෙ
හිරකරන් ඉඳල
පිටකරන

ගඟකට වුව

ගඟකට වුව
ගලන්නට හැකි
සයුර තෙක් පමණි

අලුත් සුළඟක්

අලුත් සුළඟක් නමුත්
පරණ දූවිලි සුවඳ අතරින්
අැවිත් නංවයි තවත්
මතකයට හුරුපුරුදු තැන්

ඉතින් කඳුළක් දෙකක්
අැද වැටෙයි අැස් අද්දරින්
ඵහෙත් හුස්මක් දරන්
සුළං කැඳවමි කවුළුවෙන්

සිහිල් පහසක් වෙමින්
හමා විත් ගත දැවටෙමින්
සුළං පොද අාදරෙන්
පිස දමයි දුහුවිලි කැළැල්

සඳට වුව

සඳට වුව
තියෙන්නෙ
රැයක් පමණි

සඳ අයිති

සඳ අයිති
රැයට මිස
රැය
අයිති නැත
සඳට

ගහක් යට

වස්සාන සුළඟට
ගසා ගෙන යන
අරමුණක් නැති
තුරු පතක් වෙමි මම

නුඹත් ඵහෙම නම්
දිරාපත් වන තුරු
රැඳෙන්නට හැකි
ගහක් යට නතර වෙමු

කොවුලකුට වුව

කොවුලකුට වුව
ගී ගයන්නට
වසත් කල
පැමිණිය
යුතු ය

කැටපත් පවුරෙ නොලියු කව

රාග ගිනි නිවා ගන්නට ගොදුරු ඩැහැගන්න තෙක් දඩයමේ
අදත් සිංහයා පෙර මඟට විත් බලන් ඉන්නවා බන් හන්දියේ
පිරුණු පියොවුරු හංස පැටවුන් රකුසා දැකල යි සැඟවුණේ
පවුර මත කැටපත් නොලියු කවියක් ඉකිගසයි හද කොනේ

ගමේ මෙම්බර් හින්දා කවුරුත් උගෙ වචනෙටත් බය වුණේ
තරුණ කෙල්ලන් රවට ගෙන පව් උන්ගෙ ජීවිත වැනසුවේ
සිදාදිය වෙත ඉගෙනගන්නට ගිය උඹ නිවාඩුවට අා වෙලේ
නපුරු අැස් තුළ බොඳ වෙලා උඹේ රූපෙ තිබුණා නංගියේ

දවස් දෙක තුනක් අාරංචිය උෟ අැවිත් ගිය වග ගේ මායිමේ
මෙම්බර් ඵක්ක ලා උඹෙ පලහිලව්වක් පැතිරුණා ගම වටේ
ඵදා කරුමෙට අප්පච්චි කුඹුරට ගිහින් මමත් කඩයට ගියේ
ඉගෙන ගත්තට හිතට වහල් වුණෙ අැයි කියාපන් පැංචියේ

කොතෙක් කීවත් සිංහයාටම අැයි කෙල්ලේ උඹ රැවටුණේ
අහිමි කර උඹෙ නෑඹුල් බව බලාපන් පැන යන හැටි අාදරේ
නාඬ ඉඳපන් උන්ගෙ බලයට යටයි බං දුප්පත් අපේ ජීවිතේ
ගලක් කොට හිත අැඳ තියමු අපෙ රුව චිත්‍රයක සීගිරි ගලේ

පැරණි මතකය

සොහොන් කොත මත තව ම අැත
අරලියා මල් පෙති දෙකක් පරවුණ
අැවිත් ඉඳ හිට ඉටි පන්දමක් ගෙන
මෙනෙහි කරමි මම නුඹේ මතකය

තුන්මසක් ගත වුණත් නොදැනි ම
නිහඬ ව සැතපෙන නුඹේ ළය මත
පණ නලක් තියේවි ද කොහේ හරි
තව ම සොයනවා බාෙළඳ මා සිත

සසරේ යළි මුණ ගැහෙන දිනයක
හුරුපුරුදු සිනහව රැගෙන ඵනව ද
හඳුන ගත්තොත් නිසැක ව ම මම
පැරණි මතකය සිහිකරමි නුඹ හට

මොහොතක්

නුඹ ඵනවා නම්
වස්සානය නික්මෙන්න
මොහොතකට හරි කලින්
මම බලන් ඉන්නම්
සමු අරන් නො ගොස්
මේ කටුක ජීවිතෙන්

අවනත බව

සඳත් දැන් ඉස්සර වගේ නැහැ
හිරු උදා වන්නටත් පළමු ව
සමු අරන් යන්න අහයි මගෙන්

සඳ නුඹටත් හිරු ඔහුටත්
අහස ම අයිති බැවින්
කැමති විටක
නික්ම යන්න ද
නුඹට හැකිය

සස්වාමික සඳ

නුඹ අයිති වන තෙක් ඔහුට
අපමණව පෙම් කරමි සඳට
කළුවර නිවී යනකම් රැයක
නොනිදාම සැනහෙමු මිහිර

දහවල නික්ම රෑ උදාවූ විට
යළි ඵන පොරොන්දුව පිට
ඉ‍තින් නුඹ යන්න මා හැර
රැඳෙන්නම් මං නොයා දුර

පමාවී අා වස්සාන ඍතුවෙ
සීතලෙන් ගැහෙන මා ළය
අහසින් විත් සස්වාමික සඳ
රහසින් තවරන්න උණුහුම

වෙන්වීම

සරෝජා
මං නුඹේ සිරී
අපි වෙන්වෙමු බං
මේ මහපොළොවෙ
අපිට අායේ
ඵක්වෙන්න බැහැ

ඵක දෙබසක්

මග තොට හමුවන
නාඳුනන ජීවිත අතරේ
ඵක වස්සානෙක
අෑ ව මට හමු වූවා

සඳ බලා හිඳී
ඔහු ඵන තෙක්
අාකාසෙට වී...
අෑ රහසෙන් කීවා

ඵක දෙබසකින්
දහසක් දේ ගොළු වූවා
ඔහු අෑතින් ඵනවා දැක
මම අෑතට අැවිද යමි

උයන්පල්ලා සහ ර‍ෝස මල

මම කැමති ‍රෝස මල නුඹ
පිපී ති‍බුණ‍ෙ වෙනෙකුගෙ උයනක ය
උයන්පල්ලා ලෙසින් මම
විටින් විට රොන් සිඹ ගනිමි රහසෙ ම

අවනත ව දැන් මලේ නුඹ
නෙළා ගෙන යන්නට කීවත් නිතර ම
ගියොත් අතැර මේ උයන
පවතින්න බෑ අප දෙන්නට ම සොඳුර

පරව යාවි ලස්සන නුඹේ
නෙළා ගත්තොත් දුප්පත් කමින් මගේ
පුදමි අපමණ ව සෙනේ
හිමි නැතත් උයන නුඹ හිමි නම් මලේ

අම්මාවරු

මුළුතැන්ගේ ලිප අවුළන්න දරකෝටු අැහිඳමින්
කටු කැලෑවල අැවිද ගොස් පැලී ගිය දෙපතුලින්
නිවන් පුර පියමනින්නට නැතත් පුරා පෙරුමන්
නිවී සැනහෙනවා දවසක දුක්විඳින අම්මාවරුන්

අැස් ඉස් මස් නැතත් දන් දී කිරට හැරවූ ලෙයින්
දනන් මුව හිරුට සදිසිව ජීවිතය තැවරූ පිනෙන්
මෙතේ බුදු හිමියන් දෙසන පළමු බණ පදයෙන්
ඵතෙර වෙන්නට ඕනෑ අම්මාවරු මේ සසරෙන්

පුතුන් දුවරු ගැන මිස අත්හැරීමක් නොවූයෙන්
බවුන් සිත පමා වූ මුත් සසර බැඳි සෙනෙහෙන්
දැහැන් වැද හිත රැඳෙන කල පළමු කමටහෙන්
නිවන් දකිත්වා අම්මා වරුනේ විශාඛාවන් වන්

ලස්සන ම රෝස මල

හැමදාම පිපෙන මුත් රෝස මල් අගේ නෑ මේ තරම් වෙනදාට
වෙළඳාම සරු බැවින් හිනා මල් මූහුණකි මල් කඩේ විමලෙට
අඩුවක් නෑ කිසි ම අද පෙම්වතුන් එනවා උදේ ඉඳලම කඩේට
ඇවිත් ආදරෙන් සොයයි ලස්සනම මල ඔහුට නැත්තම් ඇයට

විමලෙ උඹට වැලන්ටයින් නැතිව ද ඇරන් ඉන්නේ මල් කඩය
දන්න අඳුනන අය ඇවිත් කඩයට විහිළුවට අහන්නෙ එහෙම ය
සත්තකින් මිලක් නෑ ආදරේට නමුත් අපේ ජීවිතයට මිලක් විය
ඉතින් විකිණෙන මලක් ගානේ හමා එන්නේ කාසිවල සුවඳ ය

පෙම්වතුන් පමණක් ගැවසෙන උයනක තනි වෙමින් අද සවස
සමරන්න තිබ්බ නම් මටත් බිරිඳටත් එක්ව මේ ආදරණීය දවස
ඵ්ත් ඉතින් දවසකට පසු ව පෙති හැළී පර ව යන බැවින් රෝස
කඩයට වෙලා ඉමි සිත සිතා විඳගන්න උදා වන සඳ අැති අහස

අඳුර පැතිරෙයි ටික ටික සෙනඟද අඩුවිය නිහඬවම මඟතොට
පෙම්වතුන් බොහෝ දෙන අහවර ය දැන් මල් අරගෙන මිලට
ඉතින් සුන්දර දවසක අවසන් මොහොතේ ගෙන යමි ගෙදරට
කාටත්ම කලියෙන් මං අරන් තියු ලස්සනම රෝස මල අැයට

අන්ධකාරය

අන්ධකාරය
ඵහි අැතැ යි
නුඹ කිව්වත්
සඳ පායන්න
නියමිත ව
තිබු බැවින්
මම රාත්‍රිය
තෝරා ගතිමි

සරසවියට සඳ අැවිදින්

සරසවියට සඳ අැවිදින් නුඹ නැතිවාට
වස්සානෙට ඉඩ දෙන්නම් හිතට වඩින්න
අාදරයට යළි කැන්දන් අැය අාවාට
අැහිපිය යට කඳුළක් අැත නුඹට කියන්න

‍තුරු හිස් මත පිපි කුසුමක සුවඳ සිඹින්න
සමනල තටු රිදුණත් මම ඉගිලෙම් අායේ
අතීතයට වඩා සොඳුරු සුපෙම් ඉසව්වේ
අැයත් ඵක්ක අැවිදන් යමි පෙර අපි වාගේ

තරු අැස් යට පිනි පොකුරක සිහිල විඳින්න
ම‍තකය මුණ ගැහුණත් නුඹ ගැන තුන් යාමේ
අතී‍තයට පවා නුහුරු හැඟුම් අනන්තේ
අැයත් ඵක්ක අැවිදන් යමි කොඳ මල් යායේ

කාර්තික්

කාර්තික්
බාල සන්ධියේ අපි
ඔට්ටු අල්ලද්දි
උඹ
හොරා වුණෙ
කැමැත්තෙන්
මං පාෙලිස් වෙලා
පන්නද්දි
උඹෙ පස්සෙන්
දවසක්
වත්ත පහළ
කටු කම්බි වැටේ
උඹ පටැලිලා ඉද්දි
මං හනික පැන
අල්ල ගත්තා

අඩා ඵ්ක හරි අසාධාරණ යි බං

උඹ කිව්වෙ ඵච්චර යි
මං තරගෙ දිනද්දි

අමාවක සඳ

අමාවක රැයක කළුවර
වලාවකට වහං වී රහසෙ ම
සඳේ සීතල පහසට
නුරාවෙන් තුරුළු වුණෙමි මම
ඵ තෙක් බියපත් ව උදාහිරට
මලානික ව තිබු නුඹේ වත
ඵ රැයෙ සොඳුරු ව
පිපී ඵන හැටි දුටිමි මම
අලුයම පමා වෙන්න ඉඩ හැර
අනන්තෙක හිත යොමා
සඳේ තෙතමනයට
දෙ තොල පා කළෙමි මම
අමාවක රැය සොඳුරු වග
ලොවට රහසකි තව ම
ඉතින් ඵ දවස ඵන ‍තෙක්
කඳුළකට ඉඩ තියමි මම

මල්මාලය

වැහි වැටෙන හැටියට
තෙතමනය ලැබුණි නම්
මහ පොළොව මේ තරම්
උණුසුම් ඇයි ද තව

වැට මායිමක දෙපස
තැති ගත් හිතින්
උනුන් දෙස ඇස් යොමා
කොතෙක් තව හිඳිමු අපි

මායිමේ උසට වැඩුණු
තුරු හිස් මුදුන්
පිපෙන වන මල් නෙළා
දවසක එකට අමුණමු අපි

කුමුදු මල් යාය

ගිම්හාන ඍතුවක
සන්ධ්‍යා වලාවක යට
සැඟවී හිඳිමි මම
හිරු අවරගිර දෙස
හැරෙන තෙක්
සඳ වෙතට අැවිදින්න

ඵ තෙක් කුමුදු මල් යාය
ඵපා සුපිපෙන්න
අඳුරට යි ඵහි
සොඳුරු බව වැඩිවෙන්නෙ

පාලම

නිමිත්ත : උසස් පෙළ ගණිත අංශයෙන් ප්‍රථමයා යාපනය හින්දු විදුහලේ පාක්‍යරාජා...

පාක්‍යරාජා
මල්ලියේ
පුළුවන් නම්
හදාපන් දවසක
පාලමක්
කොළොම්පුර
යාපනය
යා වෙන්න

කින්නර පෙම්බරාට

පතා පිවිතුරු හදවතක් සසර සැරිසරා
පුදා පැහැසර සියප‍තක් සඳ කින්නරා
කළා අබිනික්මන් මහද දිනු පෙම්බරා
හැඬූ කඳුළෙන් හිඳින්නී මං යශෝදරා

උදා ළා හිරු ලෙස තිමිර පටලය පහා
දවා මා හද කිරණකින් සැතපුණු වහා
ගියා ඵ නමුත් සුපෙම්වත නැහැ තරහා
සාෙයා ඵමි නිවන්පුර සසර බැමි ලිහා

ඵදා වෙස්සන්තර සමඟ හිමයට වෙලා
සොයා ඵලවැල ළඟට වී සුව දුක් බලා
රුවා හැඩ සිරුරකින් කළ නමුත් මුලා
පබා වෙමි මම කුස නුඹට අාලය කළා

නුරා පියකරු දෙනෙත් යුග වෙහෙසවා
බලා සිටියෙමි පුතුන් අැකයෙහි හොවා
පමා වුව හිමියනි මගේ මේ හිත පහදවා
කියා දෙනු මැන නිවන් සක්මන සාදවා

හාදු කවිය

ඔය කොපුල් තල මත
ලියමි මම උණුහුමට
හාදු කවිය
කෝලකම් අතහැර
සීත සඳ රැසක
මුහු ව තවරන්න
පිළිතුරු හාදු

ගඟ කියන කථාව

සිව්දිගින් ගලා විත්
ඵක ම සයුරට වැටෙන
නදී නෙක සිහිල අැති
හඬ නඟා කියයි
හිතවත
මහපොළොව
සැමට අයිති වග

පිළිස්සුණු තරු යට

දවසක් මහ රැයක
කොළඹ වටරවුමට දිවෙන
පාළු වීදියක අෑත හිඳ
මුල් ම අැඟවුම
අැය යි සන් කළේ මවෙත

පිළිස්සුණු තරු වගේ
නිදි වරපු අැස් අැගේ
නිවී තිබුණා සදහට

ඉකුත් රැය දිගු
වෙහෙසකර වග
අැඳී තිබුණා ලකුණු
අහසෙ හැම තැන

ඵහෙත් අැයගෙන්
මා පැතූ දේ වෙනකකි
මින් ප්‍රථම කිසිවකු
ඵය පතා නැති හැඩ ය

ගිලුණු අැස් යට
තිබී හමු විය
රාග පටලයෙන්
ඵහා අෑතක
මා පැතූ ඵ්
සුපෙම්බර බව

තවත් රැය දිගු වෙන්න
නතර වීමි නිහඬ ව
ගොළු ව තිබු අැගෙ
දොඩමලුව යට

අලුයමට ළං වෙන්න
ඉඩ දුනිමි මම
උර තලය මත
සැතපෙන්න අැයට

ඵතෙර ගිය හිමිසඳට

සමුදුරෙන් අෑත කතරේ නැවතී ඉන්න
හිමියනි හිමවතට ඵ දවස පිය මැන්න
මන්ද්‍රි ලෙසට බැරි විය නුඹ හා ඵන්න
කිරිල්ලිය මං නුඹේ මෙදුක අහගන්න

නිවන් මං පතා බෝසතුන් වැඩ ඉන්න
මව්රට අතැර හීනෙන් නිවසක් ගන්න
ගිය දා පටන් අැවිළෙයි මහගේ ගින්න
හිත කියන්නෙ ම කුලියට වත් යන්න

දරු දෙ දෙනාගේ දඟ වැඩ විසඳන්න
අක්ක ලා ඵක්ක බෑ තව බැණගන්න
අම්මා අප්පච්චිද උන්දැ ලා අදහන්න
පිට ඵකියක්ද මං ඵ් ලෙස සලකන්න

දුක සැප බෙදාගෙන අාලෙන් ඉන්න
නුඹත් ඵක්ක අාවේ සිරි දුව වෙන්න
කාගෙත් අැනුම් ඉවසා ගෙන ඉන්න
මට වුණේ මහ ගෙයි දාසිය වෙන්න

බිත්තියට මායිම් ව ඉඩ අැහිරෙන්න
සැනසුමක් නම් නො වේ විඳගන්න
මහ මඟ වුවත් සැපතකි නුඹ ඉන්න
රත්තරනේ හැකි වේවිද යළි ඵන්න

ප්‍රභාතය තවම ප්‍රමාදය

සරාගී තෙපුල් රඳන
ලවන් යුග සුලෝහිත
පියුම් මකරන්ද සීතල
තෙමාලයි භෘංග තොල

සුරූපී දේහ රංජන
කුමරි කන්‍යා අාශ්‍රය
සඳුන් සුගන්ධ විසුළ
ගෙවී යයි ශෘංගාර රැය

බ්‍රහ්මචාරි ව ගෙවුණ
තපෝ වන සංවරය
මෙවුන්දමින් බිඳහළ
ප්‍රභාතය තවම ප්‍රමාදය

සුරංගන රංගනය

බඹසර අතැර ඵන
මෙහෙණියක වන්
සංවර පාද චලනය
බලා ඉමි අයා මුව

අංජන ලූ ලෝචන
නා දලු වන් ලවන
තිසර පුන් දෙතන
මවයි දෙව් අංගන

නුරා කඩුපුල් පූදින
නිශා යාමයක බට
සුරංගන රංගනය
බලා ඉමි මත් ව

අහස

වෙන් කරන්නට
නොහැක අැඳ මායිම්
ඉතින් අහස නුඹ
නිදහස් ද කෙතරම්

සාමයට අාස අපි

කොළඹ කොටුවෙන් අටයි විස්සට
ගමන් අරඹන යාල් දේවියේ නැගී
සති අන්තයේ මං ගමට ඵන තෙක්
නුවන් අැරගෙන මගේ දේවිය හිඳී

පිටකොටුවෙ පොඩි කඩය මා සතු
තොරොම්බල් බඩු අැති තරම් පිරී
රටේ හැමතැන ම කලබල ලු දැන්
විජය කීවේ පත්තරේ මුල් පිට තිබී

වටින් පිටින් ටවුම මැදට රැස් වුණ
දෙපිරිසක් ගැටෙති දෙපිලට බෙදී
සිහිය නැති වුණා වාගේ ඵක් වර
දෙමළ කඩ ගිනි තියන බව අැසී

මුරුගන් කෝවිලේ වැඩ සිටී තව
කන්නලව්වට මගෙ කන් නො දී
මහඵවුන් බලයට වූ කෑදර කමින්
තැලෙයි සාමයට අාස දුප්පත් අපි

අාදරෙයි මං තවම

තරු ඵක්ක තනි වෙමින් මම
මේ සීතල රාත්‍රියේ දුක් විඳිමි
නුඹ නැති ව සඳ ද විරසක ය
ගනඳුරේ ම මතකේ තැවෙමි

ජීවන මඟ මම ද අතරමං වීමි
නිවී ගිය පසු ව පහන් තරුව
දෙෙවය මෙය ම නම් සොඳුර
අාදරය කළ මම ද වැරදිකාර

නිතර හිත රිදෙන බස් කීව ද
සැනෙකින් කෝල කම් පාන
සිනහ නැති කඳුළට ම උරුම
අතීතෙට මං අාදරෙයි තව ම

පෙම්දහම

නිරුදක වාලුකාවක
ඊතණ පතක රැඳුණ
පිනි බිඳකි නුඹ මට
ඵ පරිද්දෙන් විරලය
මායා ගැවසි ලොව
සැළමුතු පෙම්දහම

ගනඳුරට රහසින්

හිරු නික්ම ගිය පසු
කඩුපුල් මලේ නුඹ
හිනැහෙනා බව
දන්නේ මම විතරක් ද

මමත් නුඹ වගේ
ගනඳුරට රහසින්
පෙම් කරන බව
දන්නේ නුඹ පමණක් ද

අබිනික්මන

සිහිනයක් නම් නොවේ මෙය
සැබෑවක් ම ය නුඹ සමුු අරන්
සුන්දර ම වසන්තය නිමා විය
සීත දෙකොපුල් මත හාදු දුන්

ගිලන් හද සුවපත් කළ හැකි
ඔසුවක් නැත නුඹට සම වුණ
නුවන් හැර බලා ඉමි අාතුරව
අැවිත් යනවද අායෙමත් නුඹ

පෙරුම් පුරමින් භවෙන් භව
පතා අාවේ පෙමින් ඉන්න යි
යශෝ මං කුමක් කියන්න ද
අබිනික්මන් කළේ නුඹ නම්

හාදු සිත්තම

දන්නව ද
මං අපූරු සිත්තරෙක්
ළං කළා නම්
ඵක කම්මුලක්
අඳින්නට තිබ්බා
හාදු සිත්තමක්

පුදුම යි

නො හිතා ඉන්නට යළි නුඹ ගැනම
හිත තවත් මැලි වෙන හැටි පුදුම යි
හදවත මෙතරම් රිදවපු හිත ගැනම
අහිතක් නො හිත ඉන්නවා පුදුම යි

දැක ගන්න නුඹ පමණක් ම සදහට
අැස් පිය නො සැලෙන හැටි පුදුමයි
දෙනුවන මෙතරම් රවටපු අැස් යට
කඳුළක් නො නැගෙන හැටි පුදුමයි

සිපගන්න නුඹෙ දෙතොල් විතරක්
සිහිනෙනුත් පියමනින හැටි පුදුමයි
රිදවන්න මගේ හිතම නුඹ අැවිදින්
මතකයත් ඊට ඉඩ දෙනවා පුදුම යි

නුරා සඳ

සඳ නුරාවෙන්
මා දෙස බලා
අඩවන් වු
නෙතින් ඉඟි කළා
ශ්වේත පැහැ
දුහුල් සළු ලිහා
සල්ලාල වු
තොල මත් කළා

නාෙ ලියූ කව

නුඹ කවියක්
මා අතින්
නාෙ ලියවුණු

කුසුම් කෙමි

සිහිල් ජල
සිනා රැළි පානා
තිසර විල
කිමි දෙන්න පීනා
කුසුම් කෙමි
සුගන්ධය පාසා
තඹුරු පෙති
සිපගන්න අාසා

පෙම්බර පෙබරවාරිය

අලුත් විය යුතු ව අැත
පෙම්බර පෙබරවාරිය ද
බිමින් ළං ව මුත් අපි
හිතින් කොතෙක් නම් දුර ද

ඉතින් මේ මොහොත
සුන්දර යි සහතික ව
ළං ව අාදරය කරන්නට
පුළුවන් නම් අපි හැමට

දහවල

සඳ කියා හිඳී
රාත්‍රිය අැයට අයිති වග
ඉතින් දහවල
හොඳ ය මට හිරු දවන

නිමා වූ වසන්තය

වසන්තය ඉක්ම ගොස්
අදට සිව් වසරකි

මහවැලි ඉවුර දිග
පාසි බැඳී ගිය තැන්වල
අපේ පිය සටහන්
සැමරුම් ලෙස තවම
අැඳී තියෙනවා මිහිර

වසන්තය ඉක්ම ගොස්
අදට සිව් වසරකි

හන්තාන කන්ද උඩ
සීත මද පවන රහසෙම
අපේ දොඩමලු බස්
කඳුළු සලමින් තවම
මතක් කරනවා මිහිර

වසන්තය ඉක්ම ගොස්
අදට සිව් වසරකි

අර්ථ ශුන්‍යය

අනන්තය පාමුල
ශුන්‍යය වාගේ
අපේ ප්‍රේමය ද
අර්ථ ශුන්‍යය ය

පරතරය

සමීපව උන් හැටි සිතුවමක් වාගෙයි
කඳුළින් පාට බොඳ වුණා සේ මැ යි
හිත හදාගමු රැවටෙන්නෙ අපි මැ යි
යළි ඵන්න බැරි පරතරය බෝ මැ යි

නුඹ ඵවු පෙම්පත් තවම හරි සුවඳ යි
සමු ගත්තදා පිටමං කළේ නුඹ මැ යි
මතකෙක අෑත තනි වෙන්න අාස යි
සැණෙකින් කඳුළු විත් නෙත් පාරයි

විහඟුනි ගොළු වන්න මේ අවාරෙයි
මදු මල් ද මුකුලිත ව යන කාලෙ යි
නුඹ ගියත් මතක සුවඳ තව ශේෂ යි
තැවී ඉකිගසන හිත අයිති මට මැ යි

දෙෙවය

මම ද නුඹ මෙන්
මේ ප්‍රේම අසපුවේ
විරහා දැහැන් මැද
සිත යොමා උන්නෙමි

ඉනික්බිති නො සිතූ දිනක
අපේ අැස් හතර නතර විය
ඵක ම ඵක තිරස් ඉරක
නතර විය යුතු ම තැන

ඔව් නුඹ කීවත් වගේ
දැන් දෙෙවය මම අදහමි

තොටියාණෙනි

ගඟේ ගැඹුර මායිම් නො කොට
ඉන් ඵගාෙඩ වන්නට මඟකියන
තොටියාණෙනි

නුඹ විඩාපත් ය හොඳටෝ ම දැන්
ඉදින් ගඟ අත්හැර ඵගොඩ වෙන්

විහඟ කව

විහඟුන්ට
ලියා දෙමි
කවියක්

මුමුණන්න මිහිරට
නුඹට අැහෙන්නට

හන්තාන අඩවිය

යුග යුග බැඳී
අතිනත වෙළී
නුඹ මා මෙසේ
සංසාර සක්මනේ

හසරැලි මුවේ
කඳුළැලි මැකී
පෙම් ගී ගැයේ
වස්සාන ඍතුවේ

සනහස දිදී
ඉර හඳ වගේ
දෙහදක් බැඳේ
හන්තාන අඩවියේ

තරු ඵළිය

පහන් කණුව මුදුන වූ
විදුලි බුබුළ ද
නුඹ නිවා දැමු පසු
තරු ඵළිය පමණි
පාර කීවේ මට
තොටුපළට ළඟා වන්න

අඩ නින්ද

ඉකුත් රැය
මා පසු වූයේ
අඩ නින්දේ ය
ඵ අලුයම
උදා වෙත් ම
සඳ හැංගෙන්නෙ
කොහෙදැ යි
දැක ගනු රිසියෙනි

පටාචාරා

නුඹ
පටාචාරා මුත්
මම නො වෙමි
ගෞතම

රූ නාරි

දෙවියනි
නුඹ නම්
අදහන්න වටිනවා
අැය මවා අැති අපුරුව
ඵහෙත් මිනිසුන්
වසා අැති හැටි
අැගේ මුළු සිරුර ම

සුන්දර ම සිහිනයක්

ජීවිතේ
ඵක සොඳුරු
වසන්තෙක
අපට අප
මුණගැහුණු අපූරුව
අාදරේ
මේ තරම්
සුන්දර ද වග
හිතට තව
සිහිනයකි සොඳුරිය

දෙගංමැද

නුඹ
මහවැලියට
වීසි කළා සේ
අප ගැන මතකය
වීසි කළෙමි
දියවන්නාවට
මම

රැය අහිමි හිරු

තරු ද
අෑ සන්තකයේ
රඳවා ගෙන
කළුවර වීසි කළා
මා නෙත මතට

හිරුට
රැය අහිමි වග
සැබෑවක් බැවින්
සමු ගත යුතු ය
තවත් නො සිට

වෙරළු

නුඹ
වෙරළු අච්චාරුවට
ඔය තරම්
අාස නම්
ඉතින්
මම
වෙරළු මල්
කඩා
නො දමන්නම්
තවත්

පයෝධර යට

රාගයේ
කඳුපෙතට
දයාවේ
උල්පතට
යටින් හිඳ
ගැහේ හදවතක්
මිනිසුන්ට
නෑසෙන්න

පියවරු

සඳක්
කෙලෙස නම්
ඵළිය දෙන්න ද
තරුවක්
නො වන්නට

අැය සහ නුඹ

අැගෙන් මා නො ලද
නුඹෙන් මා ලබන
සැනසුම නම් අරුම ය
ඉතින් මේ දොඩමලුව
අදට අපි නවතමු
රැය අහවර ය සොඳුර

මුල් වදන

අම්මා විය මුල් වදන
ජීවිතය නම් කවියක
ඵහි ම යටි පෙළ විය
අප්පච්චි යන අර්ථය

අවසන් හෝරාව

සොඳුර
තව තියේ
හරියට ම
හෝරාවක්

ඉතින් ඔය
හැඬුම්
නවතන්න
කාලයට ඉඩ දී