Tuesday, November 21, 2017
ගඟකි මම වැවක් වුණ
රැයග විකසිත වන කඩුපුලක් සේ
සිතග ඔය වත මතු ව ඵ්
අැසග දිළිසෙන සිනා ළදැල්ලකි
ඵවිට මට නුඹ සොඳුරියේ
පවස නො නිවෙන කල
සමුදුරකි නුඹ දුර
මගක් දුර විත් හරස් කළ
ගඟකි මම වැවක් වුණ
දියවර මුදා කෙත්වතු කරා
අැදෙනු මිස
අැළෙනු නො හැකි ය
වෙරළ සේ
No comments:
Post a Comment
Newer Post
Older Post
Home
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment