කඩපිල වෙත නුඹ ආ දවසේ
නොතෙමී ඉන්ට සැඟ වී වැස්සේ
අප දෙදෙනා ම එක කුඩයක් අස්සේ
ළඟ වැඩි නිසා මගේ හදවත ගැස්සේ
වැහි බිඳු එකින් එක වැඩි වෙන්නේ
නුඹේ ඇඳිවත ම වැස්සට තෙමෙන්නේ
හිරිකඩ වැදී සියොලඟ කිලි පොළන්නේ
නුඹේ රූ සපුව දුටු සිත නටන්නේ
වැහි බිඳු කෙමෙන් කෙම අඩු වෙන්නේ
නුඹ සීතලට ගුලි වී ගැහෙන්නේ
උණුහුම වැදී සිරුර ම මගේ නිවෙන්නේ
නුඹේ ආදරය පපුවට ම යි දැනෙන්නේ
වැස්සක් වැටෙන මොහොතක කඩපිලට
ආයෙත් දිනක නුඹ ඒවි ද දකින්නට
කුඩයක් නැති ව එන්නම් මං එදාට
අප දෙදෙනාට අත් අල්ලන් තෙමෙන්නට
