කරදිය ගැඹුර වෙත ඔරුකඳ පදවනවා
මැදියම අහස වට කළුවර පුරවනවා
සඳතරු අහුර දැක හදවත නවතිනවා
ගංදිය දහර වෙරළෙ දි මට හමුවෙනවා
සුරතල් සතෙකු අසු වූවොත් මාදැලට
ගෙන යමි පුතුන් දෙදෙනා හට දඟලන්ට
එනකන් නොකර කරදර හිරිහැර අම්මාට
නින්දට වැටෙනු සාවුනේ සඳ තොටිල්ලට
කරගැටවලට දෑතේ ඉරණම් ඉර මැකිලා
හිරිකඩ වදින සීතේ උණුසුම් වෙමි කෙළෙසා
සයුරට ඇදෙන ඔරුවේ බර කර වැටෙනා
ජලකඳ පමණි අසනුයේ කවි හූමිටි දෙමිනා
දහඩිය කඳුළ දුක සුළඟට දැවටෙනවා
ගොරහැඩි චණ්ඩ රළ වෙරළට ගොඩලනවා
කරුමය ගෙවා අලුයම හෙට පිබිදෙනවා
ගොරතර සසර කවදා අප ගොඩවෙනවා
