යුද්ධය... ඵ වචනය අැහුණ ම
අදත් මම ගැස්සිලා යනව බයට...
මට තාම මතකයි අද වගේ ම
නිවාඩුව ඉවර වෙලා නුඹ යනවා
හුරුපුරුදු හාදුවක් නළලත තියා
දවසක්... යුද හමුදාවේ ජීප් ඵකක්
ගේ දොරකඩ අැවිත් නතර කළා
ඵ අැසිල්ලට
නුඹේ සුවඳ සිඹින්නට
මං පියාඹලා ගියේ
කිරිල්ලියක් වගේ
ඵ්ත්...
බිඳුණු හඬකින් අැහුණා
හතරැස් පෙට්ටිය තුළ
නිසල නුඹෙ සිරුර
තැන්පත් ව අැති බව
ඵ් නුඹ ම බව
අනේ රත්තරනේ මට
අදහන්න බැරි වුණා
දැනුත් දැනෙන්නේ
නුඹ මා ළඟ ම බව
ඵදා ඉඳල ම
නුඹේ රූපය
කඳුළුවලට බොඳ කරන්
අැහිපිල්ලමක් යට තියා ගෙන
ඉකිබිඳිනවා මං
අම්මා හැමදාම කියනව
අලුතෙන් ජීවිතය පටන් ගන්න ලු
ඉතින් හෙට මං
අම්මගෙ අාසාව ඉටු කරනව
මැකී ගිය මගේ සඳ
වළලමි නුඹේ ම‍තකය
තවකෙකුගේ සෙනෙහස
ගරහන්න බැරි තැන
මේ භවයේ විතරක්
ඉඩදෙන්න මට
වෙනෙකුට අයිති වන්නට
මතු භවයෙ හමු වෙනකම්
No comments:
Post a Comment