අත්තටු ලිහෙන තාක්
පියාසර කළ හැකි වග
කිරිල්ලියේ උඹ
මොහොතකට හිතාපන්
ජීවන බරින් මිරිකී ගිය කල
අපේ පුංචි කැදැල්ල
වන පෙතෙන් එපිට
සිදාදියට නුඹ යැවූ වරදට
සමාවෙයන් කිරිල්ලියේ
දහස් වරක් මට සමාවෙයන්
සිදාදියට නුඹ ඉගිල ගිය පසු
වනපෙතේ දුක්මුසු ම තැන්වල ලැග
සොයා ආවා නොයෙක් ඵලවැල
පැ‍ටවුන් තුඩ තියා හාමතේ උන්නෙමි
උඹත් එහෙම නම්
සමාවෙයන් කිරිල්ලියේ
දහසක් වරක් මට සමාවෙයන්
දුක දරා ගෙන ඉන්න
මගේ ළෙන්ගතුකම මදි වුණි ද බං
ආයේ නෑවිත් ඉන්න තරමට
සිදාදියේ ඵලවැල රසබර ද බං
අත්තටු ලිහෙන තාක්
පියාසර කළ හැකි වග
කිරිල්ලියේ උඹ
මොහොතකට හිතාපන්
No comments:
Post a Comment