අමාවක රැයක කළුවර
වලාවකට වහං වී රහසෙ ම
සඳේ සීතල පහසට
නුරාවෙන් තුරුළු වුණෙමි මම
ඵ තෙක් බියපත් ව උදාහිරට
මලානික ව තිබු නුඹේ වත
ඵ රැයෙ සොඳුරු ව
පිපී ඵන හැටි දුටිමි මම
අලුයම පමා වෙන්න ඉඩ හැර
අනන්තෙක හිත යොමා
සඳේ තෙතමනයට
දෙ තොල පා කළෙමි මම
අමාවක රැය සොඳුරු වග
ලොවට රහසකි තව ම
ඉතින් ඵ දවස ඵන තෙක්
කඳුළකට ඉඩ තියමි මම
No comments:
Post a Comment