දවසක් මහ රැයක
කොළඹ වටරවුමට දිවෙන
පාළු වීදියක අෑත හිඳ
මුල් ම අැඟවුම
අැය යි සන් කළේ මවෙත
පිළිස්සුණු තරු වගේ
නිදි වරපු අැස් අැගේ
නිවී තිබුණා සදහට
ඉකුත් රැය දිගු
වෙහෙසකර වග
අැඳී තිබුණා ලකුණු
අහසෙ හැම තැන
ඵහෙත් අැයගෙන්
මා පැතූ දේ වෙනකකි
මින් ප්‍රථම කිසිවකු
ඵය පතා නැති හැඩ ය
ගිලුණු අැස් යට
තිබී හමු විය
රාග පටලයෙන්
ඵහා අෑතක
මා පැතූ ඵ්
සුපෙම්බර බව
තවත් රැය දිගු වෙන්න
නතර වීමි නිහඬ ව
ගොළු ව තිබු අැගෙ
දොඩමලුව යට
අලුයමට ළං වෙන්න
ඉඩ දුනිමි මම
උර තලය මත
සැතපෙන්න අැයට
No comments:
Post a Comment