කුළුදුල් ප්‍රේමයක නිකැළල් මතකයක් වී
ගනඳුරට අෑතකින් සඳක් සේ නුඹ ඉන්න
විහඟකු වාගේ ම වස්සාන කාලයට යළි
හමුවන්න ළත වෙමි අන්සතු හිත ඵක්ක
හේමන්ත ඍතුව හෝ අහම්බෙන් හමු වී
ජීවිතයේ අරමුණු වියපත් ව ගිය දිනෙක
දොඩමලු අායේ ම ඉස්සර තාලයට ගැයු
අහගන්න බලන් ඉමි මහලු වු හිත සමග
සිහිනෙන් වත් මෙහි නෑවිදින් ඉන්නැද්දී
පාළුවක් ගැන මායිමක් නැති වග අැත්ත
මීදුමක් සේ නමුත් බොඳ වෙලා දුර යද්දී
සැනසුමක් නම් මුලාවක් දැන් හිත දන්න
No comments:
Post a Comment