සොහොන් පළ තනි වෙමි
කවුරුත් ම ගිය පසු
නුඹ සමග මම
තැනින් තැන ඉදිමුණු පස් කඳු ය
පෙළක් තැන් කුරුස ඔසව ගෙන
සුවිසල් කොත් මත
ග්රැනයිට් නාම පුවරු ය
පරවෙලා හැලුණ අරලියා මල් ය
මදක් දැල්වී නිවුණු ඉටිපන්දම් ය
හුදෙකලා සුසානෙක
තනිවීම නම් බියකරු ය
ඉතින් නුඹ දමා යන්නට බැරි ය
අඳුරට ඉස්සරත් නුඹ හරි බය ය
නිදන්න මෙහි අැවිත්
හදවතත් අද සුසානෙකි
No comments:
Post a Comment