කස ගසක්

සිව්වසක මතක මුණගස්සවන
විජේරාම හන්දිය
සියල් සිව් දෙස නෙත් යොමන
කිසිත් කිසි කල නො දොඩන
කාක බෝ සමිඳුන් ය
හන්දිය මැද වැඩඉන්න

තරගයට ඉගිල්ලෙන රිය පෙළ
තදබදය මැද හතිලන මිනිස් කැළ
තැන තැන ගොම ලන ගොන් රැළ
නවකයින් විය තුරුණු විය කැප කළ

පුරුදු නෙක වීදි දිග අැවිද යන
හැරී හැරී බලා හිඳ ඉවත යන
හුරුපුරුදු නැති මුහුණු අැත
මීට ටික කාලයකට ඉහත
ළඟින් දැන හැඳින හිටි

පෙළක් උන් කොකු ඵල්ලන
වැලක් නැති උන් ඵල්ලෙන
විසල් දොරටුව අද්දර
කුඩා මිනිසෙකි
මමත් තව ඵක

මඳක් දුර යන කල
අහස් කුස් හිස් අැස් දැල්වුව
විදුලි පන්දමකි
වම් පසට වන්නට
වියත් සත් සිත් මත් ගන්වන
පොත් ගුලකි

සුමංගල නම් යතිවර
පිළිමයකට සමවැද
දෙනෙත් අඩවන් කර
බලා අැත පෙරමග
ඵදා මෙන් අදත් නිහඬ ව

සියල් අැඟ හිරි වට්ටන
සිනහා කෙළි කවට මැද
පුරුදු නුපුරුදු කටහඬින්
මා ද අමතනු අැසේ දැන්

ඵක්වන
මතක කවියක් අහුල ගෙන
මුහුණට ම වීසි කළ
කස ගසක් විය කෙළවර
බංකුවට තවමත් සෙවන දෙන