මා ද නුඹ ද අඳුර මැද අැවිද යන්නෙ
උණුසුම අැහිරෙන්න තව ළං වෙලා
මුනිවතම මැනවි නම් දෑසකින් හෝ
හෙළනු ඉඟියක් දැන් රෑ බෝ වෙලා
බලා හිඳ තෙමෙන තෙක් පිනි දියේ
හිතත් සසල ව ගැහේවි තොල් පවා
බලා උන්නා හොඳට ම වැඩි යි දෝ
සඳත් අවදි ව අැත තරු අැසක් නිවා
අැහැරෙන්න අයදිමි හදවතට මගේ
අලුයම උදාවෙන්නට තව ඉඩ තියා
නිදි යහන් මත මල් සුවඳ හැළී දෝ
සිහිනය අපූරු ය හැබෑ නො වෙනා
No comments:
Post a Comment